deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
21-10-2014
20 km van Parijs
10 weken voorbereiding, 10 weken twijfels. Zou ik het halen? 20 km lopen met zo een korte voorbereidingstijd, Zullen mijn knieën het houden?
Onder het moto "we beginnen er aan en zien wel waar we eindigen" nam ik de uitdaging aan.
En gisteren was het dus zo ver.
Zaterdag waren we nog aan het werk tot 16.00u . En een half uurtje later zaten we in de bus, richting Parijs. Dank zij de quiz van Koen zat de sfeer er al snel in. En ja we leerden heel wat bij
Rond 22.00 u arriveerden we aan het hotel. Na de kamerverdeling trokken de meeste collega's nog even op verkenning in de buurt. Maar de dames gingen "plichtbewust" slapen. Morgen zou immers een zware dag worden.
Als ontbijt kregen we een "gatosport" (overstim's) Best wel lekker. Ik at een stukje met chocolade en eentje met chocolade en banaan. Ja als het maar chocolade is hé. Dit ontbijt geeft je alles wat je nodig hebt om enkele uren te sporten en je hebt er geen last van aan je maag. Een aanrader!
Tegen 8.00u was het verzamelen geblazen en ging het richting metro. Iedereen gewapend met zijn team t-shirt, de nodige "gellekes" en een boisson d'attente. Alle producten van overtims zijn door ons grondig getest en goedgekeurd!
In de metro was het een drukte van jewelste. Blijkbaar waren wij niet de enige lopers die morgen in Parijs! Je zal als toerist maar een weekendje geregeld hebben en niet weten dat er een evenement was.
Nummers ophalen, sportzak wegbrengen, en vooral ... aanschuiven aan het toilet.
En dan richting startvak. Maar dat was zonder al die andere lopers gerekend. Daar de start op een brug over de Seine was, en deze niet heel erg breed is, konden we in de verste verte niet in ons startvak geraken. Dan maar gewoon aanschuiven met de menigte. Uiteindelijk konden we in de voorlaatste wave starten.
Al direct ging het bergop! De eerst kilometer wist ik al direct hoe laat het was. Proberen tempo doseren en me niet laten meetrekken met de stroom. Na 2 km had ik het gevoel van "dit gaat niet goed" "zware benen" en "off-day" Maar een kilometertje verder begon het vlotter te lopen. Steeds moest ik tempo drukken. Ik wou niet sneller dan 10/u want dat is mijn absolute grens voor 20 km.
Na 5 km kwam ik door in 28'57" Iets te snel, maar het gevoel zat goed.
Ik probeerde zo veel mogelijk van de omgeving te zien om zo ontspannen mogelijk te blijven lopen. En het lukte. Na 10 km had ik een tussentijd van 59'15" Tempo was iets gezakt, maar nog altijd meer dan 10/u
Maar dan kreeg ik even een dipje. Gelletje nummer 2 (nr 1 was voor de start) en even drinken aan de bevoorrading. Vrij snel zat ik terug op tempo.
Ik had vooraf op het plan gezien dat we na 11 km langs de Seine zouden komen. Op dat moment zag je de Eiffeltoren vol voor je. De emotie die ik toen voelde valt bijna niet te beschrijven. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik was moe, maar ik moest en zou die medaille binnenhalen. Met die toren voor me kon ik mijn dipje vergeten en het tempo toch terug vinden
Tussentijd na 15 km was exact 1u30'00" Nog altijd 10/u Maar ik wist toen al dat ik de 2u niet zou halen. Al was mijn planning voor de start dat ik blij zou zijn met 2u 10' ... maar plannen kunnen dus veranderen.
Op km 15 dus een 3e gelletje en zien hoe ver we nog zouden overleven. Nog 2 km en dan zouden we de brug over gaan. Ja wat parkoerskennis is altijd handig. Ik liep mezelf op te peppen ... maar 5 km meer, nog een half uurtje, nog heel even ... maar het venijn zit zoals altijd in de staart!
Er kwamen immers nog 4 tunnels! En die had ik op de parkoersbeschrijving niet opgemerkt. Van een verrassing gesproken dus! Gelukkig zijn ze niet zo lang en niet zo steil als in Brussel. En koppig als ik ben, kreeg ik ook die tunnels klein!
Eindelijk de brug over de Seine! nog 3 km ...
Nog 2 km ...
ik haal het! Ik kan het! En dan ... omdat die 2 uur toch niet mocht zijn ... kreeg ik kramp in mijn kuit! Even moest ik een paar meter stappen. En dan volgden enkele honderd meter lopen met kramp die steeds om de hoek kwam kijken. Eén verkeerde beweging en ze zou er terug zijn. Dus er zat niets anders op dan trager gaan lopen.
De laatste km kon ik gelukkig terug normaal lopen, en na 2u 03' liep ik naast de Eiffeltoren over de eindmeet. Fier op mezelf en dolgelukkig. Even stiekem een traantje weggeveegd toen ik mijn medaille kreeg.
zonder kramp zat de 2 uur er in. Ik weet dat ik het kan. We hebben weer een doel ... ;-)
Nu vlug op zoek naar de collega's om hun verhalen te horen. Iedereen heeft super gelopen. Alle 24 haalden de eindmeet. Wat een goed gevoel geeft dat. En van ene sportief bedrijf gesproken !!! Ben fier om deel te mogen uitmaken van die groep!
Terug de metro op en naar de bus. Maar eerst nog een foto met de medailles en de toren op de achtergrond.
Het was een vermoeiend maar superleuk weekend. Het was één van de mooiste wedstrijden die ik ooit liep. Een ervaring om nooit meer te vergeten.
Bedankt Koen Wilssens , collega's en de vele sponsors
onder het motto "doe keer zot" , "YOLO" en "zot zijn doet geen zeer" ... had ik me ingeschreven voor de Scott off road run in OLV Lombeek (Roosdaal) zeg maar Pajottenland. Kenners weten dan genoeg.
24 km was van het goeie te veel, maar 13 km leek me een mooie afstand. Leuke voorbereiding voor de 20 km van Parijs binnen 3 weken.
Het was mijn allereerste trail run. En omdat vroeger (in een vorig leven) crossen mijn passie was, had ik er wel zin in. Om het allemaal nog veel leuker te maken, begon het gisteravond te regenen ... en regenen ... en bleef het deze nacht regenen ... en ook nog bijna de hele voormiddag! En toch bleef ik er zin in hebben ... ik hoor sommigen nu denken ... "wat is er mis met een zondagmiddag in de zetel met een kop koffie?"
Ook voor Sofie zou het haar eerste trailrun worden en tegen 12.00u vertrokken we gewapend spiksplinternieuwe kinabalu's (scott trailschoenen) richting Roosdaal.
Natuurlijk moesten we ons op het einde weer eens misrijden en zo kwamen we op de eerste km van het parkoers terecht ... en ja, toen werd het even stil in de auto ... heuvelachtig, ja ... maar dit was echt wel stevig omhoog! de moed begon me langzaam een beetje in de schoenen te zakken. Maar we waren hier en we zouden er voor gaan!
Het uurtje voor de start werd gevuld met de gebruikelijke voorbereiding. Nummer afhalen, beetje opwarmen, parkoers overlopen en vooral NIET luisteren (deze keer) naar verhalen van medelopers die daar in de buurt wonen en er regelmatig lopen. Er passeerden termen de revue als ... niet te doen, onmenselijk, modder, modder en nog eens modder, opletten voor dit, opletten voor dat, 5 km is genoeg, enz enz ... je zou bijna terug de auto instappen en naar huis rijden!
Maar zo zitten we niet in elkaar ... dus stipt 14.00u werden we op gang "getoeterd" door Dries Busselot.
Waarom leef ik in het vlakste gedeelte van België en werd ik daar vandaag elke meter aan herinnerd?
De eerste km ging dus heel pittig omhoog. Er speelde maar 1 woord die hele km ... doseren .. doseren ... doseren!
Na die km even recupereren en dan het veld in. En daar was hij dan De modder! Op sommige plaatsen kon je bijna niet lopen. ergens stond een man zijn schoen uit de modder te vissen ... overal schoven mensen van links naar rechts. En ik? Ik was op dat moment superblij met mijn trailschoentjes! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een 3 tal keer de grond vervaarlijk dicht zag komen!
Ik had mezelf voorgenomen om als het echt niet zou gaan, na 5 km te stoppen. Op dat moment kwam je immers de aankomst voorbij. Maar als het op dat moment eigenlijk supergoed gaat, dan loop je toch gewoon door .... om 2 km verder op jezelf te vloeken dat je het deed! Op dat moment liep iemand me voorbij die vroeg of ik uit de buurt was. Met het beetje adem dat ik nog had zei ik "neen, ik kom uit biljardvlak Oost-Vlaanderen" En toen kreeg ik te horen "succes! je bent op het hoogste punt! Geniet van het uitzicht!"
Eerst dacht ik "yeah right" maar heb toch de raad opgevolgd en inderdaad, het was er prachtig !!!! Even kon ik de vermoeidheid vergeten, tot ik achter de bocht er weer aan herinnerd werd dat de brug over de E17 in Zele het "steilste" punt is in onze buurt !!!
Ik moet eerlijk toegeven, de bergop was op sommige momenten te veel voor mij, ja ik heb stukjes gewandeld. Maar op de vlakke stukken haalde ik vlot terug de 10/u. En daar ben ik heel blij om. De training van de afgelopen weken heeft wel zijn vruchten afgeworpen. En een klimmer zal ik wel nooit worden.
Op het 10 km punt kreeg ik het echt lastig. Een beker sportdrank op de bevoorrading was niet meer genoeg om me er door te halen. Maar OIGO (opgeven is geen optie) En dan kwam plots de vader van collega Angelo afgefietst. Zijn support de laatste 3 km deden echt deugd. Ik kreeg nog met moeite mijn ene voet voor de andere ... en 't was toen nochtans bergaf !!! Ja zo erg had ik het zitten.
En daar was hij dan ... de kerk! Nog 400 - 300 - 200 - 100 ... raar hoe die meters steeds langer werden! Met veel moeite sleepte ik me over de aankomst. Moe maar voldaan! En ja, ik was best fier op mezelf dat ik het deed.
Nog even wachten op de prijsdeling want Sofie was 3e geworden bij de senoires. En tot mijn grote verrassing werd ik 3e bij de masters W50. Daar had ik helemaal niet op gerekend. Maar ik was er natuurlijk heel blij mee.
Zijn we klaar voor Parijs? Ik weet het niet. de afstand is verder, het is ook niet vlak, er is wel geen modder of singel-track ... maar klaar? Geen idee.
Ben je daar ooit klaar voor? Ik ga er in elk geval weer van genieten, net zoals ik vandaag gedaan heb ... al zei ik wel iets anders tegen de dame aan de aankomst ... iets met "nooit" en "meer" ... maar ... 't kan ook iets anders geweest zijn ... ik vergeet zo snel! ;-)
Begin maar al te trainen zei Koen op een middag. Ik
stond net zooltjes aan te passen en snapte het niet goed. Ik was toch
bezig! Voor de 20 km van Parijs kwam
er nog achter
Ok, daar ik beschik over verkorte nekspieren, die geen neen
kunnen zeggen als het op lopen aan komt, was ik direct verkocht. Na de 20 van
Brussel had ik nochtans gezegd dat ik de rest van het jaar niet verder meer wou
lopen dan 10 km. Damn, naast mijn nekspieren heb ik dus
duidelijk ook last van Alzheimer!
De beelden van lange eenzame duurlopen spookten weer door
mijn hoofd. En geloof me of niet k vond het nog leuk ook! Hoe noem je
zoiets?
Nog diezelfde avond heb ik mijn deelname bevestigd en ging
op pad voor een 10 km run. Onderweg heb ik allerlei strategieën uitgedokterd om
mijn knieën zo goed mogelijk te beschermen. Want ik wil dit wel doen, maar niet
ten koste van alles. Als mijn onderdanen beginnen protesteren, is het gedaan.
Hoe graag ik ook zou willen.
En er is maar 1 strategie die helpt rustig aan kilometers
winnen, niet zot beginnen doen met tempos en intervallen en geen 2 dagen na
elkaar lopen. So far so good.
Maar dat we alle uitdagingen ernstig nemen bewijst zich weer
eens. Dus 4 dagen na de uitnodiging vertrok ik op hoogtestage naar Oostenrijk. 2 weekjes ontspannen
genieten van lopen, fietsen, wandelen, eten, drinken, sauna en mijn favoriete
landschap, de bergen! Lopen heb ik daar
heel rustig aangepakt, maar wel veel kilometers gewandeld en vooral, veel
hoogtemeters overwonnen. t Zal wel
ergens deugd gedaan hebben zeker.
Ondertussen zijn we weer 2 weken op Belgische bodem en heb
ik het trainingsritme van 3 tot 4 x per week opgenomen. Zo heb ik Brussel ook
gehaald, al had ik toen enkele maanden meer tijd om me voor te bereiden! Wat ik
wel anders wil aanpakken dan in het voorjaar is dit platte landschap af en toe
doorbreken. In Brussel had ik het naar het eind toe lastig op de hellingen. Ik
verwacht niet dat Parijs simpeler zal zijn. Dus wie tips heeft over hellingen
in de buurt van mon plat pays laat het me gerust weten.
Vandaag alvast de trend gezet met een loopje in het park in
Lokeren. Daar ligt een heuvel waar ze in de cross ook over lopen. k Heb deze een klein uurtje lang langs de 4
kanten opgeklauterd, met tussendoor telkens wat recup. Dit was best een leuke
training. Naar boven ging naar het einde toe moeizaam, maar tussendoor haalde
ik telkens zonder moeite terug mijn 10/u en dat stemde me heel positief. Morgen
rust en dinsdag dan weer lange duurloop. Heb er nu al zin in !!!!
Voor de rest mag ik mijn trainingstactiek hier niet te
veel verkondigen. Team asics, brooks en adidas lezen misschien mee J Zelf ben ik in team Saucony ingedeeld.
Kwestie van de competitie onder de collegas wat aan te wakkeren. Elk merk wordt vertegenwoordigd door 6 collegas.
Binnenkort kan iedereen een gokje wagen over welk team snelst zal zijn.
Let the battle begin J Maar laat het ons vooral leuk en sportief
houden !!!!!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
