Na de training van gisteren mocht de intensiteit vandaag een beetje teruggedraaid worden, zodat er morgen weer op het gaspedaal mag geduwd worden. Vanochtend deden we met marathonien en ongekend supertalent Fred De Coninck (traint nauwelijks en schudt na een maandje voorbereiding 2.30'-2.35' uit zijn mouw) en allrounder-beer Iwan Vis (ex-Belgisch kamioen OL, en meermaals gelauwerd in het Franse raidcircuit) een rustige duurloop van 9km met wat loopoefeningen in de sneeuw. Na de middag kroop ik het warme fitnesslokaal in om de benen, buik en andere ledematen wat te versterken, waarna ik nog even ging afkoelen met mijn trouwe rakkers-loopschoenen in de snijdende wind. Een rustige tripje van 7km volstond. De benen voelden behoorlijk soepel aan en ik hoop dat dat morgen nog steeds zo zal zijn.
Na twee rustige dagen volgde vandaag weer wat intensiever werk. Bloktraining: 5x 6 minuten snel lopen en 3 minuten recuperatie. Het snelle deel was bedoeld om 'uithouding 3' te doen, zijnde aëroob, maar flink doorlopen. Ietsje onder de overslagpols dus, 170-175, om het aërobe vermogen te verhogen. Het bizarre gevoel van de laatste weken was ook vandaag van de partij. Aan lage hartslag voelde ik me heel fris en soepel, met een aardig tempootje voor een zeer lage hartslag (naar mijn normen). Bij de versnellingen gaat het dan wel heel vlotjes vooruit, maar ik heb de indruk dat ik immens moet pushen om aan 170 te geraken. Ik weet niet goed wat ikervan moet denken, aangezien ik aan die 170-173 tijdens bergop ook snel 'stil stond' precies. Alleszins, met opwarming en uitlopen aan 145 bij en de pauzes tussen de 6 minuten aan dribbeltempo kwam ik toch uit op 16.5km op 71', gemiddeld aan 4'30/km, wat toch geen onaardig tempo, alles overschouwd. Overmogen staat er een echte intervaltraining op piste op het programma, anaëroob, benieuwd hoe gezwind mijn tikker dan zal tekeer gaan.
Donderdag deden we met collega-speer Fred De Coninck en Iwan Vis 15km met 2x10 30"-30". Voor het eerst sinds de snotneus in mij eerder deze week voelde ik me weer fit, als het ware herboren en ik liep 15km lang te spelen als een blij kind. Versnellen lukte vlotjes, met soepele beentjes die met veel graagte ronddraaiden en een hartje dat ook gewillig voor jojo speelde (ging gemakkelijk de hoogte in zonder vermoeidheid te voelen en daalde telkens weer snel). Mijn vreugde en onstuimigheid was groot en ik was dan ook amper te temmen, ook al stond er vrijdag een wedstrijdje op mijn programma. Dat onstuimig gespeel zou zich wel wat laten gevoelen daags nadien, maar een kind dat wil spelen moet je soms gewoon laten spelen, dus liet ik begaan. Vrijdag was er dan die militaire wedstrijd in Leopoldsburg, op Spiekelspade. Een beruchte kaart omwillen van zijn moerassige karakter. Het weer was aan onze zijde, lekker zonnetje maar wel nog erg fris. De zompige weides, moerassen en stukken bos waren grotendeels bezaaid met een dun laagje ijs boven op het water. Fris... koud zeg maar. Tijdens de opwarming voelde ik me gretig en ik liep erg gezwind en met veel zin om door het bos te gaan sjeezen. Lang leefde dat gezwinde gevoel echter niet. De zompige bodem zoog al snel alle zwierigheid uit mijn lijf en de benen voelden al snel zwaar aan. Uiteraard gold dat voor iedereen, niemand bleef gespaard. Het water en modder stond geregeld tot kniehoogte, en mits wat tegenslag kon dat ook dieper gaan. Mijn concentratie was een beetje minder dan afgelopen zondag, met kleine foutjes tot gevolg. Gelukkig was het geen al te moeilijk terrein en werd een gebrek aan concentratie niet al te zwaar afgestraft. Met een kilometertijd van 5'27 had ik blijkbaar toch niet stilgestaan. Ik liep de snelste tijd, en wel met 6minuten sneller dan de twee, Jo Linten, ploegmaat van de militaire ploeg. Achteraf heb ik als kilometertraining nog een stuk van omloop 2 bijgedaan, om tenslotte tevreden aan een rustweekend kon beginnen. Dik verdiend!
Na een nachtje 9.5hr slapen leek de verkoudheid van gisteren op de terugweg. In tegenstelling tot de zee, die NA vloed op zijn terugweg is, is bij de mens nét die terugweg vloed. Al wat vast zat in mijn hoofd gisteren wordt onophoudelijk gelost. Een aardige secretie . Gelukkig voelde ik me al een tikkeltje levendiger, al idat dat lichtpunt nog wel het eerste positieve signaal. Kwiek en dynamisch was ik nog niet. Verder dan een uurtje joggen en een dik half uur in de fitness ben ik nog gekomen. Morgen gaan we nog eens zien hoe het gaat, en vrijdag moet er weer deftig op het gaspedaal geduwd worden. Adios
Gisteren en vandaag werden overschaduwd door het gevoel van de alomgekende snotvalling. Je hoofd lijkt propvol te zitten dat zelfs je ogen er dreigen uit te ploppen. Vele laagjes kleren aandoen, muts en al wat je maar wil, maar het feit is dat er schier oneindig snot blijft uitkomen. Na een nachtje van 9hr slapen was dat vandaag niet anders. Mogelijk was er zondag al een klein voorteken, aangezien ik me toch niet superfit voelde. De balans van de afgelopen 2 dagen staat, aangezien het een stevige trainingsweek moest worden, op 3 trainingen (enkel recuperatietempo) en 30 kilometer. Vanavond kruip ik weer vroeg onder het dons na een warm melkje met suiker en hopelijk merk ik morgen een briesje in mijn neusgaten.
Vrijdagavond stond er nog een heuveltraining/trappentraining op mijn schema. Donderdag had ik een wat rustigere dag, dus mocht er vrijdag nog getraind worden. Vandaag was het de 1e nationale van het jaar, en ik zou me er vrijdag niet voor sparen. Het trainingsschema was eveneens belangrijk. Vandaag is inderdaad gebleken dat de benen nog wat moe waren, maar slecht waren ze niet. Ik wou onder HS 180 blijven, en bij voorkeur dichter bij 175. Al snel had ik de net voor mij gestarte Nicolas Sillien bij de lurven, en die deed zoals zijn reputatie hem oplegde, er meteen vandoor gaan. Erg hijgend naar mijn mening, met nog 29 posten en zon 12km te gaan. Ik liet hem begaan en bleef trouw aan mijn opgelegd gematigd tempo dat mijn polar mij oplegde. Nicolas ging een aantal keren wat de mist in en kwam weer opnieuw erop en erover. Na post 22 was zijn kaars uit, en ik trachtte een tandje bij te steken, wat me eventjes lukte. Getuige daarvan is de splittime naar post 23, hoorray! Enkele minuten later was er van de versnelling al niet veel meer te merken. Technisch gezien was het geen slechte beurt. Een foutje van 30" aan post 2 en een dubbel ongeconcentreerd moment naar 18 (1'15") waren de 2 grootste fouten. Naar het einde toe zakte de concentratie wel wat weg.
Fabien Pasquasy was 2 maten te sterk voor de concurrentie. Ik ben tevreden met mijn uitslag, wetende dat dit nog een stukje beneden mijn top was.
De werkdag was wat drukker dan verwacht waardoor ik mijn trainingen er niet helemaal in gepland kreeg. Daarenboven voelde ik me wat loom... tot ik om 15hr met een groep moest gaan lopen. Het is het eeuwig wederkerend gevoel, een ontegensprekelijk feit dat menig loper al ervaren heeft. Je dag lijkt maar niet te willen starten, tot je plots aan het lopen bent. zeker zoals vandaag, een regenachtige, winderige dag, 6x een heuvel in open landschap in weer en wind bedwingen, en je wordt wakker, klaarwakker, helder. Plots lijkt de energie in heel je lijf rond te stromen alsof er een teveel aan is. Zo'n dag was het vandaag.
Sinds mijn 'comeback' na een jaartje afwezigheid (cursus sportonderrichter Eupen) ben ik sinds september weer aan het trainen. Stap voor stap, want mijn hele conditie hebben ze in dat jaar met een gommetje of een tintenkiller zorgvuldig gewist. Intussen is er al weer heel vel vooruitgang geboekt, maar mijn vermogen om bergop te lopen is nog steeds dat niet. Vandaar dat er vandaag, in combinatie met een lichte aerobe interval, heuvels op het programma stonden. Vanochtend was ik 35' gaan loslopen, en in de namiddag stond dan het wereldberoemde Montagne De Stockem op het menu. Een molshoop van een goeie 40-50m hoog. Al doorstekende heb ik die kluit een 7-tal keer op en af gelopen, met in het klimmen een HS van om en bij de 170-175 (Aeroob, maar toch intensief) en in de afdaling uiteraard een lagere pols. Na 35' jojo spelen voelden de quadriceps al dat dit voeldoende was wat klimwerk betreft en dan heb ik de resterende 20 minuten uitgelopen, waardoor de klok aftikte op 59'. Morgen geven we weer een lesje IOF aan gecamoufleerde stervelingen en een lesje duurloop aan leerling-camoustervelingen. Voeg daarbij nog een eigen training en wat krachthonkgedoe en we kunnen de riem eraf doen met het oog op de nationale van zondag.
rustig duurloopje - Knopen doorgehakt: geen WK veldlopen voor mij
Na de test van gisteren was het een evidente keuze wat we vandaag zouden uitspoken. Loslopen! Samen met de speerpunt van de sportsectie van Arlon, zijnde Fred De Coninck, ook wel Fred Raket, goed voor een marathon in 2.28 heb ik vandaag 16km losjes gaan joggen in de wijde natuur van de provincie Luxemburg. Met die 16km waren we welgeteld 80 minuutjes zoet. Buiten het regeneratiewerk was er ook de tussentijdse evaluatie na de fysieke van gisteren en het bijsturen van het schema. Ik zou dolgraag het militair WK van Oostende bij op mijn programma zetten, maar de wetten van de training zijn wetten die gerespecteerd dienen te worden. Doe je dat niet, dan krijg je een tik op je neus... of een klop van de hamer, kijk maar naar vorige dinsdag. De basisconditie zit op schema, no problemo about that. Nu moet de weerstand uitgebouwd worden, en er moet verder getraind worden. Het wedstrijdseizoen is nog niet echt aangebroken, dat is pas voor mei-juni, en dus moet het accent van de week op training liggen, en niet op wedstrijden en rust. Als ik voor Oostende wil gaan moet ik deze week rustig aan doen (loslopen) en als het dan meezit op die selectie, moet ik de week van 11 maart ook rustig aan doen. Dat zijn nog twee cruciale trainingsweken met anaeroob werk alvorens de periode springcup en technische trainingsstages(3) en selecties in te gaan. De concurrenten voor vrijdag kunnen dus al één kandidaat schrappen en al op één oortje meer slapen.
Vandaag ben ik in het sportlabo een test gaan afleggen om te zien hoe ver ik sta in mijn trainingopbouw. Je voelt normaal zelf wel of je fit bent of niet, en wat je sterke en zwakke punten zijn. Zo had ik de iindruk de laatste maand een goede basis e hebben, maar op crossen kon ik nooit mijn aanvangstempo handhaven, wat ik normaal wel kon. Geen paniek, want sinds de herstart van mijn trainingen in september was het hele programma hoofdzakelijk op basis gericht, met een beetje aeroob en anaeroob interval. Zo'n labotest bevestigt of de eigen gevoelens juist waren. En inderdaad, de resultaten tonen mijn vermoedens. De basisuithouding heb ik deftig uitgewerkt, aangezien die beter is dan een vorige test in januari 2007 en mei 2006. Opmerkelijk is dat ik toen van harslag 80 tot 150 op 2mmol zat, terwijl ik nu tot HS 140 aan 1mmol blijf. De aerobe drempel, 2mmol, ligt op HS 160 en komt overeen met ongeveer 4'/km. De anaerobe drempel, ook wel de overslagpols (4mmol, zuursofschuld, verzuring) is quasi onveranderd op HS 184 en stem overeen met een tempo van 18km/hr. Nice! Vanaf daar beginnen de minder goede resultaten. Waar 18km/hr nog mijn overslagpols was, was 20km/hr mijn maximum voor vandaag, met 9.3mmol. Vorige tests kwam ik tot 21km/hr en bleef ik aan een lager lactaagehalte. Conclusie: eens in het rood stapelt het melkzuur zich snel op en plafonneer ik. Het logische gevolg van nog weinig inervaltraining. Geen vuiltje aan de lucht dus. De basisconditie staat verder dan vroeger, wat een goed teken is. Nu moet er van die basisconditie verder gebouwd worden met de juiste intervals om ook die weerstand weer op te bouwen. Met andere woorden, de capaciteit is al flink uitgebouwd, nu is het de beurt aan het vermogen opdrijven.
Het nachtkampioenschap afgelopen vrijdag was een sisser van formaat. Nationaal tieneridool en tevens bleitgezicht van het Vlaamse veldrijden (cfr zijn manager) Niels Albert pompt zichzelf wekelijks moed in met de intussen befaamde woorden:" Het is algemeen geweten dat...," waarna hij dan kiest uit enkele mogelijkheden om zijn zin af te ronden. Zoals daar zijn: "ik niet graag rij in het donker," of "ik niet goed ben op sneeuw en ijs." Van de terril van Waterschei ben ik nog nooit met grootse prijzen afgedaald, in tegendeel. Om één of andere reden laat mijn inwendig kompas het zowel op als rond de terril er keer op keer afweten. Desalniettemin tracht ik om toch geen dergelijke Albertiaanse uitspraken te doen. In de eerste kilometer van het Vlaams nachtkampioenschap werden we al prompt over de befaamde terril gestuurd en ik kwam min of meer zonder tijdsverlies de berg afgedaald. Het gedeelte in het bos dat daarop volgde was me minder gunstig gezind. Hoewel de kaart wit en lichtgroen oogde, was het bos bijzonder slecht doorloopbaar, vooral door de onnoemelijk vele takken op de grond. Richting houden leek me onbegonnen werk en de eerste kemel was al snel een feit. Het lesje dat ik aan post 4 geleerd had zei me: niet meer doorsteken, enkel paadjes lopen. I don't like. Aan post 8 voltrok het drama zich compleet. Hoewel ik de post tot 3x toe heb aangevallen vanaf het pad, zag ik het hebbeding waar ik zo naar zocht niet staan. Ik stootte telkens op een andere post, maar de mijne... helaas pindakaas. Toen ik dan toch plots het kleinnood zag reflecteren kon ik niet begrijpen waarom ik (we, want ik was er niet alleen) die post niet eerder gezien had, want ik was er nooit ver af geweest, in tegendeel. De rest was louter nog een formaliteit. Binnenlopen. Eens aangekomen wierp ik ook nog een blik op mijn onderbeen dat bij elke pas toch wel duidelijk pijn deed van de schokken, nadat ik in de eerste kilometer ergens was tegen gestoten. Een kleine snee aan mijn onderbeen, maar volgens de dokter toch voldoende voor 2 draadjes, de terril behoudt zijn reputatie. Snel vergeten luidt de boodschap. Zaterdag ben ik een terreinverkenning gaan doen voor een kaartleesoefening met militairen. Gedurende 2hr45 heb ik wat afgewisseld tussen joggen en wandelen, kwestie van te recupereren en toch wat uithouding te doen. Omdat er vandaag een inspanningstest in het sportlabo op mijn menu staat mocht er gisteren ook niet te veel getraind worden. Een duurloopje van 70' aan heel gemoedelijk tempo (vrouwelijke haas) volstond wat mij betreft. De benen voelden vrijdag nog steeds wat vermoeid van de fysieke test, benieuwd wat het verdict in het labo straks zal zijn.
Na een nuchtere kijk op de afgelopen week en de planning deze week (est in labo, cross op vrijdag, cross op zondag) zal ik mijn trainingsprogramma wat moeten bijsturen. Wat sleutelen aan de mesocycli, meer niet
De fysieke test heeft zware sporen nagelaten, en dat was op de dag van de test zelf al duidelijk. Ik ben diep in de reserves moeten gaan en de quadriceps zijn daar het grote slachtoffer van geworden. Woensdag ben ik, als verkenning voor enkele oriëntatielessen met militairen, al een heleboel punten gaan verkennen in Vlasmeer. Als compromis tussen regenratietraining en pijn zo veel mogelijk minimaliseren viel de wonderbaarlijke oplossing 'wandelen' uit de bus. In plaats van al joggend de verkenning te doen heb ik een kleine 4 uur vlot gewandeld met kaart in de hand. Gisteren, donderdag, stond de CISM Day-Run op het programma, een jogging van Defensie die in het teken staat van sport en vriendschap over de hele wereld. In alle landen die lid zijn van CISM (conseil de sport international militaire) staat die dag in het teken van sport voor gezondheid en sport voor vriendschap. Ik liep rustig de 10km in 50'. De quadriceps voelden nog pijnlijk aan, maar daartegenover stond wel dat ik me gerecupereerd voelde in de zin dat de energie duidelijk weer aanwezig was. Vanavond is er het eerste kampioenschap van het jaar, het Vlaams nachtkampioenschap. Om 22hr weet ik of ik voldoende gerecupereerd zal zijn. Voor de komende week wordt he roer eventjes drastisch omgegooid. Er is nog één ticket riching miliair WK (CISM) in Oostende te winnen. Volgende week vrijdag kunnen de geïnteresseerden daarom strijden. Ik zal mijn best doen, maar er zullen nog enkele andere kleppers aan de start komen. spannend!!!
Met de hakken over de sloot en mijn tikker in het rood
Om mijn ticket naar het EK (EOC) binnen te halen mocht ik op een vooruitgeschoven datum de fysieke test afleggen. Aangezien de trainers speciaal voor mij waren komen opdagen mocht ik er dan ook niet aan denken om te falen. Bij he vastleggen van de daum heb ik blijkbaar iets te weinig rekening gehouden met mijn trainingsprogramma. Uit optimisme vermoed ik. Vorige week voelde ik nauwelijks vermoeidheid in de benen, en voor de test rekende ik op weinig problemen. Afgelopen weekend liep ik in Alicane nog 2 wedsrijden, weliswaar de zondag op reserve (HS 170-175 ipv 180-185) maar de benen voelden vandaag al snel vermoeid aan. De eerste twee ronden liep ik zo'n 8sec sneller dan de limiettijd per ronde. Daarna vertraagde ik bewust een beetje,om me niet op te blazen. De benen voelden immers na 2 ronden al vermoeid aan. Ik hield min of meer gelijke tred met het opgelegde tempo en had aan't begin van de laatste ronde nog zo'n 8sec voorsprong op het schema. Hijgend als een rund en met de hartslag stevig in't rood kon ik het tempo handhaven of lichjes versnellen, en met een eindjump kwam als bij wonder nog mijn snelste ronde uit de doos. Toch wel een enorme geruststelling, want 2 ronden voor het einde, met een opkomende steek en een hartslag die boven de overslagdrempel bleef, leken de laatste 4km nog een onoverbrugbare afstand. Gezien de vermoeide benen en me het oog op het VK nacht nu vrijdag zal ik mijn weekschema eens onder de loep moeten nemen.
De technologie heeft het de afgelopen week laten afweten en wel in de gedaante van een gecrashte computer. Het is dan ook onmogelijk om dag per dag neer te pennen. In het algemeen overheerste 2 zaken, ten eerste het gevoel dat ik wat moeie had met de kaarten goed te interpreteren en ten tweede dat een aantal lintjes niet meer hingen waar ze hadden moeten hangen. Wat de kaaren betreft was het onderscheid tussen de verschillende vegetaties heel moeilijk zichbaar, des te meer omdat alles heel erg open was. Wat op de kaart als bos stond, was open terrein met hier en daar een boompje. Wat op de kaart als open terrein stond, was ... open terrein met hier en daar een boompje. Op een moment moest ik een post aan een rots hebben, en met mijn ogen zoekend naar een rots stootte ik op een lintje dat op de grond lag op een stukje steen zo hoog als een stoeprand. Dat was de rots dan. Op de kaarten aan de kust was het dan weer onduidelijk welke kleur van lintjes bij welk parkoer hoorde (geen eenduidig anwoord na 1 week van mijnentwege). Wetende dat er 3 parkoers, met in totaal 150 posten waren, en dat er nog litjes hingen van vorige trainingen, kan je je al inbeelden dat het geen evidentie was. Daarenboven lopen de kaarten ot aan het strand, en de duinen zijn er erg in trek voor 'bosjesmannen', mannen die aan het naturistenstrand nogal erg persoonlijke invulling geven door de mannenliefde in de bosjes te bedrijven. De (Nat-)toeristen zijn erg gul met witte doekjes en wc-papier, waardoor het wel heel erg lasig werd om tussen 100 witte lintjes het juiste witte lintje te vinden Van de bewuste Oro-hydro-omloop waar ik het eerder over had heb ik 66 posten gedaan. Die liepen lekker. Zonder de vegetaties op de kaart was ik verplicht om me meer op het reliëf te focussen en dat lukte als bij wonder erg goed. De week werd afgesloten met twee wedstrijden, een middel en een lange afstand. In de middel ging ik de mis in door te onstuimig het ontzettend stenige terrein in te stormen. Daags nadien nam ik wat gas terug voor de lange afsand, en dat gaf een veel beter resultaat. Waar nauwelijks houvast te vinden leek op de kaart vond ik bijna alle posten foutloos. Hoewel sommige trainingen niet probleemloos verliepen kan de trainingsstage in zijn geheel wel als een gelsaagde stage beschouwd worden. Vele uren en km's werden gelopen, op de camping was er mogelijkheid tot fitness, jacuzzi, sauna (waarvan ik gebruik heb gemaakt) en de benen draaiden erg vlot (slechts 1 dag had ik een vermoeide indruk). Hopelijk is de rustdag vandaag voldoende geweest om de batterijen weer op te laden, want morgen staat de fysieke test op het programma, en met het huidige sneeuwtapijt is dat geen ideale timing.
Hola Alicante! Na een probleemloze reis zijn we gisteren gearriveerd op Camping Marjas alwaar een bungalow ons opwachtte om ons gedurende 9 dagen onderdak te bieden. De intocht was één en al vakantiegevoel, 20°C, T-shirt, short, huurautootje met venstertjes open, ontspanning alom. Wat een contrast met de schijnbaar eeuwige sneeuw waar ik afgelopen weken in Arlon mee geconfronteerd werd. In de auto hadden we de gevolgen van de verregaande kolonisatie van onze noorderburen reeds mogen proeven... al zappend luisterden we plots naar Radio Costa Ollanda, met een zoetgevoosd Nederlands schlagerstemmetje. Krijg nou de klere! 's avonds deden we ons nog te goed aan een lokaal restaurantje, zijnde dat van de camping, waar het de uitverkochte Elvis-avond was. Spottend zei ik nog, toen we om 20hr de bungalow verlieten: "'t Is zo stil, iedereen zal naar de camping-karaoke zijn." 't scheelde niet veel, 't was dus die beruchte Elvisnight. De camping hier is er eentje van de welgestelde uitbollers uit de Westerse landen. Duitsers, Nederlanders, Belgen, Britten... zij die hun oude dag zorgeloos willen vullen met zon, zijn hier samengetroept. We vormden op het Elvisbuffet, knabbelbaar voor elk gebit, dan ook de twee enige aanwezigen jonger dan 50 . Over naar de training. Vanochtend liep ik vol enthousiasme de hut uit, naar het aanpalende bos, en dat deed ik kennelijk met net iets te weinig bezinning. De duinen, gelegen in een heel open bos, leken een paradijs voor de oriënteur, ware het niet dat je eerst de kaart moet bekijken en het dan op een lopen zetten en niet omgekeerd. Met mijn onstuimig drafje merkte ik dat ik maar niet in de kaart kwam en de 6km die de omloop was heb ik niet eens volledig afgewerkt. Wat ronddolen en spelen als een kind, bergjes op en af in het zonnetje, het is een verplichte passage voor elk jong en onstuimig veulen dat net uit de winter komt. Eerst even spelen en daarna, na het speeluurtje, het serieuzere werk. Na de middag heb ik mijn hoofd een beetje meer aan banden gelegd en op dezelfde kaart een andere omloop gedaan. Deze keer zag ik het reliëf en de vegetaties al veel beter. Het bleef hier en daar wel wat snuffelen als een speurhond, want de lintjes die de mensen van Sun-O hebben uitgehangen zijn niet alemaal even goed zichtbaar. De beentjes draaiden heel erg soepel, het enthousiasme was heel nadrukkelijk tegenwoordig, zowel in hoofd als benen, en dat is wel een vereiste voor een goede trainingsstage. Morgen staat er een lange afstand op het programma, eentje met wat ruwer reliëf en iets minder detailleers dan vandaag. Ik kijk er naar uit! Een leuk weetje: op de kaart van vandaag is er ook een oro-hydro-omloop uitgezet met mar liefst 100 posten. Als je die omloop foutloos kan afhaspelen ben je volgens mij een wonder, een krak in het vak. Ik ga me er later deze week aan wagen, een stukje toch.
Vandaag heb ik een uurtje lang de benen gestrekt met een duurloopje in de voorjaarszon. De uurtjes fitness en badminton hadden wat sporen nagelaten in de benen, en wel onder de vorm van ondermaatse souplesse. Ik liep wat meer op gevoel, wat maakte dat de HS wat meer schommelde tussen 140 en 160, en spelenderwijs kwam de souplesse beetje bij beetje terug, wat duidelijk zichtbaar was in het tempo/hartslag op het einde. Op't einde moest ik mezelf intomen om niet langer en harder te gaan lopen. Een goed gevoel voor de afreis van morgenvroeg.
. Gelukkig voelde ik me al een tikkeltje levendiger, al idat dat lichtpunt nog wel het eerste positieve signaal. Kwiek en dynamisch was ik nog niet. Verder dan een uurtje joggen en een dik half uur in de fitness ben ik nog gekomen.
