|
Ik leef nog. Al is dat dan wel weer grootspraak, want van veel leven is er nog geen sprake. De marathon was een martelgang die langer duurde dan ik had verwacht, alle voorbereidingen ten spijt. Het verslag, de analyse, de nabeschouwingen...
Met daags voor de marathon temperaturen in Limburg en Kempen tot 30° voelde ik de ietwat ironische, spreekwoordelijke nattigheid al hangen. Warmte en droogte! Ook al zou zondag iets minder warm zijn, het zou heet worden. Ik had nog gehoopt op een onweersavond op zaterdag, voor afkoeling en frisse lucht, maar helaas, om8.30 was het al bakken in Visé. De mensen zaten er al in topjes en singletjes op de terrassen. Ik nam eigen bevoorrading mee, voorzien van een JeroenMeusiaans scheutje zout, om uitdroging te voorkomen. Dat daar een droge mond zou bijkomen, jammer. Eén vraag moest ik nog beantwoorden, een vraag die me al lang bezig hield. Welke schoenen zou ik aantrekken? Ik had vorig jaar van die superlichte wegwedstrijdschoenen gekocht. Daarmee vlieg je. Maar is dat niet te belastend, die dunnere zooltjes, voor een marathon?? ik maakte me weer eens wijs van staal te zijn, onkwetsbaar sterk, en koos voor de vederlichte schoentjes.
Ik startte vlot en voelde me erg goed. De hartslagmeter deed wispelturig, maar dat doet ie vaker. schommelingen van 115 tot 185, onbetrouwbaar, het eerste half uur. Wat hartslag betrof had ik dus geen houvast. Ik vertrok exact aan mijn vooropgestelde tempo, en dat liep als een trein, 3'45/km. De kilometeraanduidingen waren randinformatie, het enige waar ik me op fixeerde waren de bevoorradingsposten, om de 5km. Wat ging dat vlot, naar 5, naar 10, naar 15 en even later naar 20km. Van de eerste kilometer vond ik mijn enige metgezel, na her en der eens na te vragen wat hun streeftijd was. Mijn toekomstige bondgenoot had al enkele marathons op zijn palmares, waaronder 2hr35 in Antwerpen. Hij waarschuwde me voor de gevaren van de marathon, zeker met dit droge weer. Ik liet hem even begaan na enkele kilometers, maar bij een passage door Visé stuwde het juichende publiek me weer tot in zijn zog. Mijn kompaan liep in mijn ogen wat onregelmatig, maar ik wou me er niet in opjagen. Mijn benen voelden heel erg goed, en ik hoorde dat hij feller ademde dan ik. Ik dacht nog: rustig afwachten, tot km35, en dan pas weglopen van hem, niet vroeger overmoedig worden.
Na 15km voelde ik wel lichtjes de kuiten trekken, maar daar hechtte ik weinig belang aan. De benen waren super, de training was er geweest, het vertrouwen was er...nog. Na 20km nam ik m'n eerste stukje banaan. Een keerpuntje. ik kreeg een steek en liet m'n medevluchter even begaan. ik dacht hem wel weer bij te benen als het steekje weg zou zijn, maar de vogel was gaan vliegen. Ik passeerde na 21km in 1hr19min15sec, op schema voor mijn 2hr40. Ik voelde wel opkomende blaren, een zwak punt aan mijn stalen lichaam.
Ik merkte ondertussen dat mijn hartslag, die voordien rond 168-170 schommelde stilletjes ging stijgen. Om me niet te vergalopperen liet ik de man voor me gaan, en ik stelde me in op krachten sparen naar de bevoorrading van 25, 30 en 35km. Maar waar de eerste 4 bevoorradingen snel na elkaar leken te komen bleven die vanaf 25km lang uit. Na 30km was ik een minuutje verloren, ik passeerde op 1hr54. Daarna ging het tempo gestaag naar beneden. De benen draaiden moeilijker en moeilijker, de spierpijn in quadriceps en kuiten nam toe, en de hartslag ging de hoogte in. De trainingsleer zei me: als de koolhydraten op zijn ben je op je vetverbranding aangewezen. Vetten vragen voor een zelfde energielevering meer zuurstof. Meer zuurstof is meer zuurstoftransport, en dus een hogere hartslag om al die zuurstof rond te sturen. Verhoogde hartslag dus. Hier is geen weg terug, de vetverbranding is aangekomen. ik had nog wel sportdrankjes en nam nog een stuk banaan, geen energiegels...
De laatste 7-8km waren een kruisweg, een martelgang, en ik bereijte de finish na 2hr48min06sec. 6e in totaal, 3e senior, en net voor de eerste vrouw, een Ethiopische die in mijn martelgang snel was genaderd. De spieren waren volledig om zeep. Wandelen bestond nadien niet meer, enkel strompelen, richt massagetafel. De kinesistes hadden ook snel door dat het menens was met die benen van mij. Ze vroegen om een been op te trekken, en dat lukte enkel met behulp van mijn handen. Na de gebruikelijke 10-15' massage wilden ze stoppen, maar toen zei hun verantwoordelijke... neenee, doe maar nog wat verder, hij heeft het nodig... en gelijk had ze!  .
De gedachten onderweg: Daags voordien vroeg ik me al af wat ik zou doen met dat warme weer. Een invloed zou het zeker hebben. zou ik wel starten, jeugdidool Vincent Rousseau startte niet als het warmer was als 13°. Ik had immers getraind voor een tijd, niet voor een plaats, en dat 4maanden lang. Ik startte, voelde me lang goed, maar wanneer het lastig werd maakte ik me dezelfde bedenking. Zou ik hardnekkig volhouden aan mijn vooropgestelde tijd, zou ik wat vertragen, zou ik simpelweg volledig stoppen en een andere keer, bij betere omstandigheden opnieuw proberen, of zou ik mijn koers afstemmen op mijn achtervolgers en enkel nog voor de plaats lopen? Opgeven zat er niet in, ik had namelijk twee fietsers-supporters achter me. Ik zette door, trachtte het tempo zo hoog mogelijk te houden, maar een nogal sterke drang in mij zei me vooral nog te strijden voor de plaats. In de slotkilometers kon ik mezelf niet oppeppen om nog een tandje bij te steken, enkel het hoofd heffen om mijn fierheid te behouden bij het binnenlopen van Visé, waar de menigte, de mensen, de cheerleaders me luid ontvingen.
De nabeschouwing: de hoofdvraag: moet ik tevreden zijn? Ik ben 6e geëindigd, op 666 starters, een duivelse dag. Ik val helemaal stil, en al vrij vroeg begon het verval. Ik eindig 8-10' na mijn vooropgestelde tijd. Zouden de spierpijnen het gevolg zijn van een verkeerde schoenenkeuze? De lichte sloefjes vangen de schokken minder op dan een gewone loopschoen. Maar had een gewone loopschoen dan zo'n heilzaam effect gegeven? Misschien moet ik het niet in het schoeisel zoeken, maar in het feit dat ik als oriënteur geen wegwedstrijden doe. In 5 jaar heb ik 2x het militair BK halve marathon gedaan, en dan niet eens tot de meet aan full speed. Mijn spieren en gewrichten zijn niet getraind op zo'n harde ondergrond, toch niet in wedstrijdsituatie. Was de spierpijn de grootste boosdoener, of zat ik gewoonweg te snel door mijn koolhydraten heen? En was dat dan omdat ik te hard van stapel liep, of had ik te weinig voorraad in mijn lijf? Misschien was de Tiomila vorige week met nadien het koolhydraatarm dieet wat te laat gekomen. De snelle duurloopjes van donsdag en woensdag zouden me nadien extra energie moeten doen opslaan, maar misschien was ik wel iets teveel uitgeput, en nog niet terug on full force? Misschien was het wel andere vermoeidheid. Ik ben immers de laatste week om professionele redenen 2x om 4.30 opgestaan en 1x om 5.30. Of... was het simpelweg de warmte???
De conditie was goed, en ik hoop die snel weer aan te kunnen boren. Het resultaat is er, of ik er tevreden mee ben of niet, en of ik antwoord heb op mijn vragen of niet, over een maand heb ik al een resem andere wedstrijden gepland, met oa 2 BK's... snel recupereren, gezond leven, en toch ook een beetje rusten en profiteren...
Bijlagen:
http://www.chronorace.be/web2/Classements/Classement.aspx?eventId=6403796238336&mode=large&IdClassement=6784
09-05-2011 om 13:41
geschreven door Bart Delobel 
|
