|
Het vliegveld van Schaffen lag er nat bij. Modderig was het niet, althans niet bij aanvang, maar natte voeten kreeg je overal. Terwijl bij de damens sluysmans naar een overwinning liep kelderden mijn benen al snel mijn ijdele hoop op een goed resultaat. Hoezeer je ook niet getraind kan zijn, in je hoofd durf je wel eens te vliegen. Het decor van Schaffen, de herinneringen, de beelden van grote toppers die je bij wijze van mentale training door je hoofd ziet flitsen, samen vormen ze je rinste fantasie, namelijk dat je zal vliegen over het vliegveld. Helaas merkte ik al bij de opwarmin dat de hellingen me meer moeite kostten dan me lief was. In plaats van te gaan vliegen stond ik al snel weer met mijn twee voeten aan de grond. Een vliegveld is ook een landingsbaan.
Ik vertrek ietsje gematigder dan gewoonlijk, draai na 400m de eerste bocht in rond de 40e of 45e plaats en voel dat het al niet veel rapper moet. Met een kennersoog zie ik wel dat er in het pak voor mij nog een aantal dappere Belgen zijn, rasechte strijders noem ik ze, zonder nadenken en met veel oorlogskreten volle kracht vooruit, tot ze er bij neervallen. Ze sneuvelen nog voor de strijd echt begonnen is. Het pak rekt zich uit, ik schuif richting de 30e plaats en voel dat het dat zal zijn voor dit jaar. Ik schuif wel wat op naar voor, en weer naar achter, als een volleerde jojo. in een groepje lopen is zelden mijn ding geweest. Eens een koppige eenzaat, altijd een koppige eenzaat zeker? Tijdens de wedstrijd barst een fikse hagelbui los en de hagel slaat hard in het gezicht en op de blote armen. Ik grap tegen de man die mij flankeert dat ik het niet voel, met dank aan mijn Pukkelpopharnas. Niets is minder waar, een pretje was het niet. Ik weet dat het een uitslag zal zijn die niet van tel is en kan me dan ook niet opladen om voor elke plaats te strijden, 28, 29, of 30, wat maakt het uit. Mijn goede maat Roel Van Ginneken komt net voor mij lopen als we de windrecht tegenhebben. Roel is zowat 1 meter kleiner dan ik, en ik vang dus nog steeds veel wind. Ik besluit dan maar uit vriendschap voor hem te gaan lopen, zo is er tenminste nog één van ons twee uit de wind gezet  . Na dat symbolisch ruggesteuntje koos Roel het hazenpad en liep van me weg. Ik liet nog een loper terugkomen, maar in de laatste stukken tegen de wind op vond ik toch dat ik nog even een efoort mocht doen en terwijl ik de achterkomenden op afstand wilde houden liep ik zowaar per ongeluk de loper voor me weer voorbij. Ik kwam zelfs nog terug kort bij Roel, maar om die te gaan halen had ik dan toch de moed niet.
Het resultaat is een pak minder dan ik gewoon ben, en dat deed wel wat pijn, anderzijds is het nog steeds niet slecht, vergeleken met een hoop anderen die er wel specifiek voor trainen. Een 28e plaats zonder enige snelheidstraining/weerstandstraining of zelfs duurtempotraining in 3 maanden is niet slecht. De grootste opsteker is vooral de pees die niet van zich heeft laten horen, ook vandaag niet, en die blijkbaar voor goed hersteld is.
Nog in de Zatopeksfeer: ik heb opnieuw met één compressiekous gelopen, en heb sinds de wedstrijd ook 1 compressiekous aangehouden, om te kijken of ik een verschil waarneem tussen de beide benen.
15-12-2011 om 12:13
geschreven door Bart Delobel 
|
