|
Alles is relatief. Lopen is dat ook. Vorige week liep ik de wisselbeker Rik Thys. Ik had de laatste maanden weinig getraind en had op zich dus weinig te verwachten, maar de adrenaline die met deze prestigieuze militaire aflossing gepaard gaat zorgt ervoor dat de verwachtingen wel hoog gespannen staan. Ik zie vooraf al scenarios in mijn hoofd waar ik de grond niet eens raak, waar anderen blijven steken bij elke oneffenheid. Pure dromen zijn het. Tijdens de wedstrijd zie ik het gezelschap in de kopgroep van kerels die toch van het kaliber nationale ploeg zijn en ik maak de bedenking dat ik toch gezegend lijkt te zijn met een goed stel benen, zo met amper training meedraaien met Belgische kleppers. Tegelijkertijd zie ik ook Miek F en Dirk G steeds weer vooraan in de kopgroep meelopen, een vrouw en een master die richting 50 gaat. Ik bedenk dat we een stelletje nietsnutten zijn die in eigen nat feestvieren. Eénoog is koning in het land der blinden. Mijn niveau mag dan nog voldoende zijn om met de kleppers te strijden, de kleppers zijn van een niveau dat Miek en Dirk meekunnen. Armoede troef. We zullen onszelf maar ophemelen op binnenlandse wedstrijden onder elkaar, maar zelfs tegen Miek en Dirk hebben we het bijna moeilijk.
Twee dagen later moet ik 3x les geven, 12km met licht interval. Ik klok af op 37km, die vrijdag. Niet slecht, zon dapper dagje. Zie je wel, ik ben een krak, een Flandrien, ik loop zomaar eventjes 37km en ben er nauwelijks moe van. Niet te vroeg juichen, Bart, s avonds, tijdens de rit huiswaarts, het weekend kondigt zich aan, muziek schalt door de boxen, de vensters staan open, en 200km asfalt passeert onder de wielen. Wat voel ik me sterk, vrolijk en onbreekbaar. Think again
37km laat sporen na, met name vermoeidheid, verminderde weerstand. 2 uur in de tocht zitten cruisen resulteert niet geheel onterecht in een joekel van een verkoudheid, waarmee een eenvoudige trap me al naar adem doet happen. Daar sta je dan met je onbreekbaar gevoel
05-10-2011 om 16:41
geschreven door Bart Delobel 
|
