Zaterdagochtend traden een aantal atleten van de Vlaamse seniorploeg oriëntatielopen op in de bossen van Hees. Een originele Fartlek van de hand van bondscoach Patrick Wallaert kregen we voor de voeten geworpen. 3 lussen van tussen 3,5 en 4,5km mochten we afhaspelen. We kregen telkens een kaartje mee waarop in fluo de lussen waren gemarkeerd. In groen de rustige stroken, in oranje, de stroken waar we op het gaspedaal mochten gaan staan. Alles verliep over de paden, met enkele beklimmingen van de beruchte flank van Hees. Een pittige training, dat was het. Het bos liep vol joggers en wandelaars, en volgens hoe ik het gebeuren interpreteerde stoven wij andere wandelaars en joggers aan tempo's van tussen 15 en 20km/h voorbij. Zij moeten wel gedacht hebben: "Wat een sneltreinen!" Het ging ook ontzettend goed vooruit. Clubgenoot Joost Talloen en ik namen afwisselend de kop. De ontnuchtering voor mijzelf en de verbazing voor de toeschouwers kwam echter 2m achter Joost en mezelf aan gesneld. Onze Kim Geypen, Belgische top in het vrouwenveldlopen en -stratenlopen liet zelden meer dan 5m. In de rustpauzes hapte ze dan wel naar adem alsof haar leven er van af hing, alsof ze zou neervallen, maar de volgende versnelling volgde de dartele hinde weer in ons spoor zonder een meter prijs te geven, en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw, en dat de volledige training van (opwarming en cooldown niet inbegrepen) 11km. Hoewel lopen technisch gezien door een zweeffase gekenmerkt wordt, stond ik hier bij dit lopen aan bijna 20km/h pardoes weer met mijn twee voeten aan de grond, genageld. Getekend, Geypen Kim. Geruchten doen de ronde dat ze bij dezelfde dealer als Cancellara om een motortje is gegaan. Dat zou uiteraard alles verklaren. Over een maand loopt/vliegt ze het BK veldlopen in Ooostende. We hopen het allerbeste voor haar, en als ze zonder problemen kan verder trainen tot dan, dan zijn we daar ook wel rotsvast van overtuigd dat dat niet stuk kan.
In mijn rustweekje staan minder kilometers gepland, maar er mag wel wat tempo in zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Gisteren viel een wel erg veelbelovende training uit de lucht: samen met ex-Belgisch kampioen en tevens één van de meest legendarische namen uit het Belgische oriëntatiewereldje, Ivan Vis, met ook Fred Raket, aka Fred De Coninck, de man die met 3 weken voorbereiding een marathon loopt in 2.33 en die leeft op Quick, cola en chips en met Nicals Impens, beginnende triatleet en de minst spraakmakende en aldus de underdog van het quartet, en uiteraard met mezelf, spraakmakend, legendarisch, en heel bescheiden, gingen we een offroad fartlek doen. Ieder zou om de beurt 10' kop nemen. Je ziet het al aankomen, Ivan neemt de eerste 10 minuten voor zijn rekening, hij kiest er wat aardig klimmetjes uit, en de drie andere Kemphanen lossen geen millimeter, in tegendeel, ze komen naast hem lopen om de moderator wat op te jutten. Na 10 minuten neemt Fred Raket, de man die op stratenlopen categoriek geweigerd wordt bij stratenlopen met klinkers op het parkoer... Door zijn ongekend sterke afzet schiet hij immers de klinkers tegen de achtervolgers, als die überhaupt nog in zicht zijn. Fred trok zijn rem niet op, maar om ons ook een kans te geven verliet ook hij de paden al snel voor het donkerste struikgewas en de steilste flanken die er voor het rapen lagen. Zijn losse veter was een welgekomen geschenk voor 2 van de 3 achtervolgende pokerfaces. Underdog Nicolas ging ook op zijn beurt flink op zijn gaspedaal staan toen hij aan de beurt was, in die mate dat Ivan er de brui aan gaf, niet van willen, maar van moeten. Nicolas trapte weliswaar spreekwoordelijk op zijn adem, en daar was ene Raket niet kwaad om. Ik moet ridderlijk toegeven dat ik ook al aardig verschoot van het tempo dat de traitleet in spé oplegde, een ware tempobeul. Na 4'-5' liet Nico het tempo even zakken toen hij inzag dat hij nog een eindje te gaan had. Het melkzuur overviel hem. Toen ook zijn 10' roem erop zaten mocht ik mij voor de kar spannen, maar ik had al snel door dat mijn 10 minuten een maat voor niets zouden worden, het zou louter nog een formaliteit worden om de 10' rond te maken. De Bluffers waren inmiddels Puffers. De pokerfaces van enkele minuten geleden spraken nu boekdelen. Ik zei dan maar dat ik, parallel met de betonbaan door het bos ging lopen, en dat de dappersten onder hen mee konden, de anderen konden op de weg blijven lopen. Een deal quoi. Met de moed der wanhoop begaven ze zich toch nog in mijn spoor, maar verder dan wat trippelen in moerassig gebied en een lichte flank omhoog moest ik niet meer doen. Ik kon nog wel, maar de anderen waren op. Een supergeestige training, plezier, actie, snelheid, en gespreksstof voor nadien, dat alleszins Opmerkelijk was wel het feit dat de hele training zich afspeelde in erg dicht struikgewas. Zelden kon een fouléé bovengehaald worden. Gebukt lopen en over omgevallen bomen springen was troef.
Een echte funrun was het. En fun is wat toch zo belangrijk is voor een goeie motivatie. Nog van dat aub!!
De tweede kilometerweek zit er op. Week 1 was me bijzonder goed bevallen, vlot verteerd, en de voorbereidende fase (verder zetten van de training na het militair veldloopkampioenschap met veel trage kilometers in de Nieuwjaarsperiode) wierp zijn vruchten al af. Het tempo dat overeen komt met trage duurloop was niet zozeer meer een trage duurloop. Van maandag tot vrijdag deed ik alle trainingen onder hartslag 155, het merendeel zelfs onder 145. Wetende dat ik half januari nog een veldloop afhaspelde aan 187 gemiddeld wil dat zeggen, puur relaxen in het bos en in uw loopschoenen. Genieten van de natuur quoi. Waar enkele maanden geleden een dergelijke hartslag nog overeen kwam met 5/km loop ik nu aan 420-430/km als trage of herstelduurloop. Of het moet zijn dat die verdomse Polar snelheidsmeter een letterlijk loopje neemt met de snelheidsmeting.
Het weekend zou het einde worden van de eerste cyclus (de eerste twee trainingsweken) en ik wou ervan profiteren om nog flink wat kilometers te malen alvorens mijn voeten omhoog te leggen in de rustweek. Vrijdag deed ik s middags een duurloopje van 9km, en s avonds eentje van 12, met daarin 9x de Wijnpers op. Stijn Devolder vond hier in 2010 zijn beter benen, en mits wat projectie zag ik mezelf ook wel omhoog stuiven. Als krachttraining wilde ik mijn pas groot houden, en de hartslag mocht een beetje hoger gaan. Het liep vlotjes.
Daags nadien bracht ik een bezoekje aan hometown Diest, waar ik, zoals bij elk bezoekje aan Diest, gewoontegetrouw, mijn geliefkoosde martelarentraining had gepland. Sommigen kennen die training. Ik heb een omloopje waarin de Warande (30m hoog) in een ronde van 1.5km 3x op en af wordt gelopen. Mijn Ronde Van Vlaanderen. De heuvel die nooit liegt, de heuvel die schift zonder dat je zelf hoeft te schiften. Alleen weggelegd voor geschiften. Sooi, Kim Wallaert, Broer Jan, Paul D (Pollepap), en anderen hebben aan den lijve mogen ondervinden dat deze eeuwenoude, historische bult niet voor niets erfgoed is. Hier overleven enkel de dapperste ridders.
Al bij mijn eerste rondje voelde ik dat de benen al half uitgeperst waren van de Wijnpers, gisteren. Het schoot onmiddellijk in mijn hoofd, ik wil mijn geplande 5 rondjes rond maken, dus ik zal heel traag naar boven mogen kruipen, wil ik mijn plan afmaken. Ik heb de omloop al op vele manieren gedaan, als duurloop, als duurinterval, als explosieve interval (bergop snel) hoe jem ook neemt, ik vind m vaak lastiger dan bijvoorbeeld de mijnterril in Beringen, zelfs al is laatstgenoemde 100m hoog. De korte opeenvolging van steil klimmen en snel dalen maakt het erg lastig. Dé echte instinker in deze heuvel is echter dat elke helling bezaaid is met trappen gevormd uit ingegraven, horizontale boomstammen. Trappen van 25-30cm hoog dus, een stuk hoger dan een gewone trap. Op een helling kiesje als loper zelf je paslengte. Je maakt ze kleiner als je dat wenst. Hier heb je niets in te brengen, de trap legt u uw paslengte op. De trap dicteert de wet. De wet van de sterkste. De afdalingen zijn zo snel dat je op 20 terug beneden staat, en je kan weer opnieuw die grote, dwingende trap op. Moordend, zeker als de benen niet in hun nopjes zijn. Eén ding is zeker, je kan hier maar beter van houden of er van weg blijven, een middenweg is er niet. Ik hou ervan, en wel omdat mijn zelfingebeelde roem op de top ligt.
De pijn in de benen was sterker dan mijn wilskracht, en ik pitste er stiekem een rondje af, dat ik verving door 20 uitlopen op het vlakke. Plooien, zou je het kunnen noemen, maar met wat me op zondag nog te wachten stond noem ik het liever een wijze, beredeneerde, beslissing. De benen deden tijden de namiddag ronduit pijn, er was geen ander woord voor. Tijdens de Algemene Vergadering van Omega kon ik me amper concentreren en zat ik mijn quadriceps onder tafel te masseren, puur om de pijn te reduceren.
Gisteren, zondag, stond de grootste kilometerdag op mijn programma, en wonder boven wonder voelden de benen als herboren. Ik startte heel erg rustig met een start-to-run-training te begeleiden: 4km op 35, telt nauwelijks mee, maar het is iets. Direct aansluitend kwamen de volgende trainingspartners aan voor een duurloopje op hun tempo: 9km op 1 uur tijd. Voor het derde trainingsuur kwam alweer een nieuwe makker opdagen, en het tempo ging nu gestaag omhoog. We vertrokken aan 415-420/km, en wonder boven wonder, mijn hartslag bleef hangen rond 135 Herstelduurloop heet dat!! Stilaan vertraagden we wat, en na 75 lopen en 13km verder bereikten we terug onze startplaats. Slotdag van de cyclus: 25km, 2h50 bezig geweest, vermoeidheid, te verwaarlozen, mentale toestand, een feest.
De rustweek komt eraan. Na een week van 122km volgt er eentje van zon 60km. Er zal een MTB-toertocht bijzijn, er zal wat meer stretching en looptechniek bijzijn, en om het ritme erin te houden en het hart wakker te houden plan ik enkele intervalletjes waar ik toch eens tot 180 wil gaan.
Zo, nu ga ik mijn benen omhoog leggen, ze hebben het verdiend. En laat maar een lekker drankje aanrukken
Over een maand loopt/vliegt ze het BK veldlopen in Ooostende. We hopen het allerbeste voor haar, en als ze zonder problemen kan verder trainen tot dan, dan zijn we daar ook wel rotsvast van overtuigd dat dat niet stuk kan.
