De model-event gisteren was de moeite. Mijn voet deed nog steeds te veel pijn om me naar believen op mijn kaart te richten, maar dat kon op zich geen probleem vormen. Wel voor mijn voet, dat wel, maar niet voor de model an sich, als training om uit te vinden hoe de kaart getekend zou zijn en hoe je er het efficiëntst door te loodsen. De kaart was immers wel heel bizar getekend. Geen ISSOM-norm, afstand gemeten alsof het 1/10 000 was, en dus 1.7km terwijl het amper de helft was. Reliëf getekend zonder enige continuïteit. De team leader meeting 's avonds was dan ook een eerste en regelrecht schot in de roos. Met als uitschieter, de senior event controller die de magische woorden sprak: "This model was not relevant, the symbols were not ISSOM, the distance was wrong, it was just not related to the map from tomorrow, that one will be correct." Ik heb altijd al een zwak gehad voor dergelijke lichtzinnige omgang met ernstige zaken. Als je weet dat op zo'n meetings trainers tot in detail moeten weten hoeveel percent zout er in de door de organisatie geleverde sportdrank zit en hoeveel percent suikers, en de organisatoren komen dan af met een dergelijke opmerking, gevolgd door een krachtige 'next question', dan snap je de hilariteit er wel van. Vanmiddag gingen ze op hun elan door. Op de vraag: "Is there any spectator control?" luidde het antwoord: The runners will see that if they watch their map". Vervolgens werd er gevraagd of het onderscheid op kaart duidelijk zou zijn tussen een haag en een ietwat langwerpige groene struik, aangezien beide symbolen amper uit elkaar te houden zijn, en daar waar je de haag niet mag passeren (ISSOM) mag je een gewone groene vlek wel doorkruisen (voor de bravehearts). De discussie leidde nergens naar, met de te verwachten ontwijkende antwoorden als 'de lopers moeten hun symbolen kennen' maar sleepte wel aan, tot na 2-3' de organisator bezweek en zei dat er geen van deze symbolen op deze kaart voorkomen. Big Fun!
De sprint kwalificatie dan. Tijdens de opwarming vielen de grootste zorgen al van me af. Mijn voet deed geen pijn, al voelde ik mijn hiel wel bij elke stap. De opluchting wat betreft mijn voet was er ook omdat door de hele week op mijn tenen wandelen en lopen mijn achillespees tekenen gaf het grondig beu te zijn om extra te moeten werken... en een achillespees die het laat afweten kan je beter kwijt zijn dan rijk. Tweede zorg die van me af viel was dat de benen erg soepel leken te draaien. Dat laatste is sowieso altijd ene groot vraagteken op de dag van de waarheid, tot tijdens de opwarming, maar nu met 1 week zonder lopen was dat vraagteken net iets groter. Ik startte voorzichtig, in de mate dat je op een EK sprint in open bos voorzichtig kan starten. Op de briefing werd er gewaarschuwd voor de vele, rechte halfopen stroken die niet zichtbaar zijn als je ze dwarst, enkel als je ze in de lengte volgt. Oppassen dus daarmee. post 1, 2 en 3 foutloos (max 5" kwijt door de noodzakelijke voorzichtigheid, en net wanneer ik dacht me één te voelen met kaart en terrein passeerde ik zo'n half-open strook zonder ze te zien. Ik baseerde me op stronken, die er in overvloed waren, en daar stond ik dan te draaien. Relocatie was niet evident wegens geen andere kenmerken dan de stronken, en tegen dat ik mijn post vond was er een minuut voorbij. De na mij gestarte M Lund en M Sirmais (andere omlopen) liepen net voor mij uit en gaven me de motivatie om het tempo erin te houden. Ik liep enkele vlekkeloze posten, aan hetzelfde tempo als Lund (of net ietsje sneller), maar dat mocht niet meer baten. Ik verloor nog 35seconden (een wegkeuze en een foutje). Het parkoer ging de eerste 8 posten door een park, vervolgens 3 posten door een bebouwde zone om dan nog 10 posten in de duinen voorgeschoteld te krijgen. Tot de duinen bleken de benen erg goed, eens in het mulle zand leek het tempo nergens meer op, maar dat zal wel bij velen zo aangevoeld hebben (hoop ik). In een sterke reeks, waar de winnaar 13'05 deed, moest je 14'21 lopen om naar de finale te kunnen. Ik had er 16'49 over gedaan. Als ik elke verloren seconde wegdenk, zelfs de seconden die je niet als verloren seconde mag zien, wegens noodzakelijke voorzichtigheid, ook dan kwam ik tekort. Lichtpunt was uiteraard de voet die stand hiel(d) en de benen die in orde waren. Hopelijk brengt dat nog iets goeds deze namiddag in de B-finale of de komende dagen...
Voorgaande jaren heb ik de B-finale laten schieten of als training gelopen om de andere kwalificatiewedstrijden optimaal te kunnen presteren en niet onnodig mezelf te vermoeien. Deze keer wou ik toch de B-finale lopen. Ten eerste omdat het resultaat van vanmorgen me echt wel niet aanstond en ik beter kan. Ten tweede, bij vorige EOC's was mijn doel A-finale lopen. Geen A-finale, dan zit het erop. Nu had ik me effectief voorgenomen: de A-finale, die strijden om de eerste 51 plaatsen, de B-finale om alles wat erop volgt, ook al weet ik dat niet iedereen in die B-finale zal starten. Ik startte voortvarender dan vanochtend, al liet ik nog wel 5 twijfelsecondjes liggen aan post 2 en mogelijk (nog geen tussentijden beschikbaar) ook wat tijd verloren in wegkeuzes naar 3 en 4. moeilijk te zeggen op kaart aangezien de andere opties langer of korter maar met respectievelijk minder en meer trappen waren (en onder afdaken). Na 4 posten zag ik de voor mij gestarte loper weglopen, en toen ik wegliep kwam de volgende er al aan (de B-finale start om de 30 seconden!). In twee doorsteken door lichtgroen haalde ik mijn voorganger bij en een post later kwam mijn achtervolger er ook bij. Daar sloot ook nog een eerder gestarte Sloveen aan die net de mist in was gegaan. Voor hem ging het net te snel. Met 3 liepen we een snelle koers. In het technische stuk had ik moeite om tijdig de volgende post te bestuderen aan dat hoge tempo, maar aan de post zelf was ik wel attent. Ik vermoed dat we nog 2x wat seconden (3à5 en 5à10 maximum) lieten liggen met wegkeuzes, maar ik waagde het niet om de twee te verlaten en bleef bij hen. Het werd nog een strijd van 3 man tegen elkaar in het laatste gedeelte van 8 posten in het strand maar we gaven elkaar nauwelijks een duim breed toe.
Ik eindigde daarmee op een 7e plaats in de B-finale, waar ik meer dan tevreden mee ben. Het hele peloton dat startte in de B-finale zat erg kort op elkaar, wat doet vermoeden dat er toch door velen werd doorgelopen, en wat mijn 7e plaats toch ene beetje kleur geeft.
Tijd voor het bedje nu, en dan kunnen we morgen de lang met veel moed aanvatten .
Vandaag ben ik aangekomen in Primorsko, waar de komende 9 dagen het EK zich zal afspelen. de eerste training/model event zit er op. Het bos is erg snel en open. Licht groen en wit zijn niet of nauwelijks te onderscheiden. Beloopbaarheid, heel goed. Zichtbaarheid, goed, of toch voor loofbos met vrij lage bomen en struiken. Kleine paden en open plekken zijn met de beste wil van de wereld amper te onderscheiden. Het reliëf, kompas en afstand zullen een belangrijke houvast moeten vormen. Ik vermoed dat kleine fouten zwaar zullen afgestraft worden in dit snelle, glooiende terrein. Naast een kennismaking met het terrein was de training ook mijn test hoe mijn voet het stelt. Niet goed. Wandelen op heel zachte ondergrond een loopschoenen doet geen pijn, maar van zodra de grond iets harder is (een steen, een tak, een wortel) of van zodra de schok vergroot door te gaan lopen doet mijn hiel duidelijk pijn. Ik heb voorzichtig gelopen, getracht zoveel mogelijk op mijn tip te lopen, maar dat is alles behalve vanzelfsprekend dwars door het terrein, en het is ook nefast voor de concentratie.Er rest me nog 1 dag en twee nachten voor de eerste wedstrijd. Bang afwachten of dat volstaat om nog te herstellen...
Het is hier een tijdje stil geweest, wat echter niet wil zeggen dat de wereld niet meer draait. Hetzelfde geldt voor de benen en het kompas, ze draaien nog. Het laatste wapenfeit is inmiddels al van 2 weken geleden, met de militaire loopaflossing Gailly, waarna ik een korte rustperiode van 4 dagen heb gehouden alvorens echt de laatste rechte lijn naar het EK aan te vatten. Technische problemen, zoals die wel vaker opdagen in mijn leven, en het verlies van portefeuille, met alle officiële documenten, verhinderden dat ik de afgelopen 10 dagen verslag kon uitbrengen van het wel en wee van mijn trainingen en de verloren portemonee J.
Van 17 tot 23 mei waren we met de militaire ploeg op wedstrijdstage in Slovenië. Op 6 dagen liepen we er 3 trainingen en 4 wedstrijden, waarvan een korte middle van 24, gevolgd door een jachtstart-sprint in bebost terrein, op 1/10 000 van 2.5km, explosieve wedstrijdjes dus. Op woensdag stond er een sprintaflossing op het programma. Supersnel en uiteraard extra opletten geblazen. In het weekend liepen we het Sloveense kampioenschap lange afstand en aflossing. De lange afstand was zwaar (10.5km, 550m stijgen) en werd betwist op het gekende negatieve terrein. Om af te sluiten was er de aflossing, die ook een middle was (35).
Met nog 6 dagen rust voor de eerste wedstrijd op het EK was dit een ideale wedstrijdstage op ritme op te doen. De afstanden waren niet te lang, op die ene lange afstand na, en dus werden zowel hoofd als benen extra geprikkeld. De conditie leek in orde. De hartslag ging wanneer nodig aardig de hoogte in, maar bleef voorts laag genoeg. Recuperatie was OK, en de kracht bergop leek ook goed.
Jammer genoeg kon ik de stage niet probleemloos afsluiten. Tijdens de laatste wedstrijd landde ik na een sprongetje van een rots op een stuk hout dat mijn schoenzool, inlegzool, sok en vel doorboorde. De wonde zelf was niet groot, maar het stuk hout had zich kennelijk met veel kracht in mijn voetzool geplant. Mijn hiel was gekneusd en heel erg pijnlijk. Na 3 dagen zonder erop te steunen kon ik er gisteren en vandaag zachtjes op steunen, zonder uitgesproken pijn, maar met wel nog een heel felle gewaarwording van de kneuzing. Over 3 dagen staat de sprint op het programma. Lopen zal ik kunnen, maar of mijn voet volledig ontdaan zal zijn van ongewenste pijnen en restanten van kneuzingen is nog de vraag.
Sinds zondag zal ik nu voor de 4e dag op rij niet lopen. Ter compensatie heb ik wel nog wat krachttraining, stabilisatietraining en stretching gedaan.
Vanmiddag ben ik in Sofia geland, waar Sloveense vrienden me hebben opgepikt. Vanavond overnachten we ergens tussen Sofia en de Zwarte Zee, en morgen rijden we dan definitief verder naar he EK.De thermometer geeft 28°, maar dat zou de volgende dagen wat verminderen. Laten we hopen. 20-25° is meer dan voldoende. Zweten zal het!
My good and young friend Fredric Portin (IF Brahe clubmate), what the hell were you doing on that Finnish championship ultralong, ...so fast!!! Congratulations with this extra-ordinary result! Bronze medal between the biggest names in finland, and yes, Europe! Great!!
en de benen die in orde waren. Hopelijk brengt dat nog iets goeds deze namiddag in de B-finale of de komende dagen... 
Vandaag ben ik aangekomen in Primorsko, waar de komende 9 dagen het EK zich zal afspelen. de eerste training/model event zit er op. Het bos is erg snel en open. Licht groen en wit zijn niet of nauwelijks te onderscheiden. Beloopbaarheid, heel goed. Zichtbaarheid, goed, of toch voor loofbos met vrij lage bomen en struiken. Kleine paden en open plekken zijn met de beste wil van de wereld amper te onderscheiden. Het reliëf, kompas en afstand zullen een belangrijke houvast moeten vormen. Ik vermoed dat kleine fouten zwaar zullen afgestraft worden in dit snelle, glooiende terrein.
