Na het vertrek van onze twee jonge welpen F Portin en D Stenlund moeten we het bij IF Brahe anders aanpakken. De jonge kleppers kiezen voor de ambitieuze toekomst bij een grotere club, en dus moeten de achterblijvenden proberen hun vertrek zo snel mogelijk doen vergeten. Door sterk te presteren bijvoorbeeld. Op de jongste Tiomila deed de verzwakte ploeg het niet veel slechter dan vorig jaar, en die goeie moed zat er duidelijk nog in. Jacky Mathijssen zal er wel voor iets tussen zitten, want ook al zie je met het blote oog dat de fysieke scherpte bij sommigen vergaan is met het verdwijnen van de VHF-recorder, toch blijven ze er prat op gaan dat ze top 100 aankunnen.

Een deel van de nieuwe strategie was: Delobel als slotloper en niet langer als starter. Ook al voelt ondergetekende zich als een vis in het water bij een massastart, we vermoedden dat ik meer winst kon boeken op het lange laatste been dan dat een andere startloper zou verliezen in de start. Een moeilijke vergelijking, want als de eerste loper 8’ verliest zullen ook de tweede en derde loper daardoor tijd verliezen, zij zijn immers het contact met de snellere concurrenten kwijt. Ouderdomsdeken Nikka Lindell startte en hij kon niet anders dan toegeven dat het zijn beste koers niet was. Hij verloor veel tijd, en vele plaatsen. Voor een ploeg met top 100 of top 120 als ambitie is een startloper die rond positie 250-300 binnenkomt niet bepaald een droomstart. Onze tweede loper, Staffan Järn, waar je normaal op kan bouwen, liet ook wat steken vallen naar eigen weten. Gelukkig keerde het tij vanaf de 3e loper. Er werd opgeraapt alsof IF Brahe een professionele opruimdienst was.

Wanneer het mijn beurt was stond de ploeg 151e. Ik was in de week een dagje ziek geweest, had de afgelopen nacht niet goed geslapen, en voelde me fysiek niet super. Ik vertrok rustig aan, me concentrerend op mijn kaart. De wedstrijd beloofde lang te worden, en ik kon maar beter zuinig met de mogelijk fletse benen omspringen. Hoewel ik me voorgenomen had zo eenvoudig mogelijke wegkeuzes te maken en geen risico’s te nemen verloor ik toch aan post 3, 6 en 8 tijd. Samen zo’n 5’. Daarna komt een cruciaal moment. We waren net samen met een 3-tal lopers en er wachtte ons een lange wegkeuze. Ik besloot mijn ding te doen: omweg en zekerheid, via een vlot beloopbare route. Benen noch hoofd vermoeien, geen risico’s. Ik kom ongeveer langs achter aan de post, en net als ik knip is daar een trein van wel 10-12 man, waaronder enkele gezichten die ik vroeger op de omloop had gezien. Het kan niet anders of zij hebben de meer risicovolle keuze rechtdoor bekocht met een fout, waardoor ze samentroepten. Ik zuchtte opgelucht. Ik wist wat me te doen stond, nl meelopen zonder mezelf te tonen, gewoon rustig meeschuiven in de groep en wat controleren en vooruit kijken naar wat komen gaat en plannen waar ik mijn energiegel kan eten op een moment waar de concentratie even minder kan. Laat de springers het stunt- en vliegwerk maar doen. Ik merkte snel dat niet iedereen in de groep uit hetzelfde hout gesneden was en moest alert meeschuiven. Als je het gat laat vallen en er kiezen enkele gluiperds het hazenpad kan het zijn dat je ze niet meer terug ziet. Ik schoof op, voelde me fysiek beter dan bij de start, maar voelde dat ik zeker niet met de vingers in de neus meeliep. In het laatste derde, mede door de opstoppingen van tragere lopers (4e, 5e en 6e lopers) viel er een gat dat ik niet meer kon overbruggen, net aan een post met forking. Ik trachtte niet te panikeren, alhoewel dat niet helemaal lukte. Ik verloor aan de post 20”, fioew, safe. Gelukkig, want in mijn poging om naar de vier of vijf vluchters te lopen was ik de bende achter mij kwijt en stond ik er eventjes alleen voor. Amper 2’ later kreeg ik nog een achterblijver van het groepje voor me in het vizier, net op het moment dat ik mijn energiegel nam. Redding! Ik beende hem bij, maar naar de volgende post gingen we samen eventjes fout, iets te ver, onder mijn leiding. Een geluk bij een ongeluk, door het foutje zag ik de voorgangers weglopen en ik besefte dat ze amper 30'” voor me liepen. De energiegel stroomde samen met de adrenaline door mijn aderen en op amper 400m tijd sloot ik aan bij het groepje. We schrijven goed 1200m van de meet. Er wordt gespeculeerd, het wordt wat nerveuzer, en ik betwijfel dat mijn benen goed genoeg gaan zijn om met de 4 kompanen af te reken in de slotmeters. Op weg naar de voorlaatste post gaan we in waaiervorm, en ik knip als laatste, zo’n 10” na de anderen. Alles of niets, nog 400m struikgewas en dan de schnitzel in. In het struikgewas blijft er eentje steken en ik glip hem voorbij. Zijn adem wordt stilaan stiller in mijn nek. De anderen zag ik niet. Op 50m van de laatste post doemt een andere voor me op. Zo’n 20m voor me knipt hij. Hij oogde sterk en in de schitzel lijk ik amper te naderen... tot we het steile brugje over moeten. Hij valt stil, ik kom naast hem, en in de afzink snel ik weg. Ik kom al eerste van de trein over de meet. In de eerstevolgende minuut komen er 10 lopers over de meet.

Ik heb 24 plaatsen goedgemaakt. 12’ heb ik ingehaald, en dat allemaal ondanks een toch wat aarzelende start. Een grote opluchting, en heel tevreden ploegmakkers!