rustig duurloopje - Knopen doorgehakt: geen WK veldlopen voor mij
Na de test van gisteren was het een evidente keuze wat we vandaag zouden uitspoken. Loslopen! Samen met de speerpunt van de sportsectie van Arlon, zijnde Fred De Coninck, ook wel Fred Raket, goed voor een marathon in 2.28 heb ik vandaag 16km losjes gaan joggen in de wijde natuur van de provincie Luxemburg. Met die 16km waren we welgeteld 80 minuutjes zoet. Buiten het regeneratiewerk was er ook de tussentijdse evaluatie na de fysieke van gisteren en het bijsturen van het schema. Ik zou dolgraag het militair WK van Oostende bij op mijn programma zetten, maar de wetten van de training zijn wetten die gerespecteerd dienen te worden. Doe je dat niet, dan krijg je een tik op je neus... of een klop van de hamer, kijk maar naar vorige dinsdag. De basisconditie zit op schema, no problemo about that. Nu moet de weerstand uitgebouwd worden, en er moet verder getraind worden. Het wedstrijdseizoen is nog niet echt aangebroken, dat is pas voor mei-juni, en dus moet het accent van de week op training liggen, en niet op wedstrijden en rust. Als ik voor Oostende wil gaan moet ik deze week rustig aan doen (loslopen) en als het dan meezit op die selectie, moet ik de week van 11 maart ook rustig aan doen. Dat zijn nog twee cruciale trainingsweken met anaeroob werk alvorens de periode springcup en technische trainingsstages(3) en selecties in te gaan. De concurrenten voor vrijdag kunnen dus al één kandidaat schrappen en al op één oortje meer slapen.
Vandaag ben ik in het sportlabo een test gaan afleggen om te zien hoe ver ik sta in mijn trainingopbouw. Je voelt normaal zelf wel of je fit bent of niet, en wat je sterke en zwakke punten zijn. Zo had ik de iindruk de laatste maand een goede basis e hebben, maar op crossen kon ik nooit mijn aanvangstempo handhaven, wat ik normaal wel kon. Geen paniek, want sinds de herstart van mijn trainingen in september was het hele programma hoofdzakelijk op basis gericht, met een beetje aeroob en anaeroob interval. Zo'n labotest bevestigt of de eigen gevoelens juist waren. En inderdaad, de resultaten tonen mijn vermoedens. De basisuithouding heb ik deftig uitgewerkt, aangezien die beter is dan een vorige test in januari 2007 en mei 2006. Opmerkelijk is dat ik toen van harslag 80 tot 150 op 2mmol zat, terwijl ik nu tot HS 140 aan 1mmol blijf. De aerobe drempel, 2mmol, ligt op HS 160 en komt overeen met ongeveer 4'/km. De anaerobe drempel, ook wel de overslagpols (4mmol, zuursofschuld, verzuring) is quasi onveranderd op HS 184 en stem overeen met een tempo van 18km/hr. Nice! Vanaf daar beginnen de minder goede resultaten. Waar 18km/hr nog mijn overslagpols was, was 20km/hr mijn maximum voor vandaag, met 9.3mmol. Vorige tests kwam ik tot 21km/hr en bleef ik aan een lager lactaagehalte. Conclusie: eens in het rood stapelt het melkzuur zich snel op en plafonneer ik. Het logische gevolg van nog weinig inervaltraining. Geen vuiltje aan de lucht dus. De basisconditie staat verder dan vroeger, wat een goed teken is. Nu moet er van die basisconditie verder gebouwd worden met de juiste intervals om ook die weerstand weer op te bouwen. Met andere woorden, de capaciteit is al flink uitgebouwd, nu is het de beurt aan het vermogen opdrijven.
Het nachtkampioenschap afgelopen vrijdag was een sisser van formaat. Nationaal tieneridool en tevens bleitgezicht van het Vlaamse veldrijden (cfr zijn manager) Niels Albert pompt zichzelf wekelijks moed in met de intussen befaamde woorden:" Het is algemeen geweten dat...," waarna hij dan kiest uit enkele mogelijkheden om zijn zin af te ronden. Zoals daar zijn: "ik niet graag rij in het donker," of "ik niet goed ben op sneeuw en ijs." Van de terril van Waterschei ben ik nog nooit met grootse prijzen afgedaald, in tegendeel. Om één of andere reden laat mijn inwendig kompas het zowel op als rond de terril er keer op keer afweten. Desalniettemin tracht ik om toch geen dergelijke Albertiaanse uitspraken te doen. In de eerste kilometer van het Vlaams nachtkampioenschap werden we al prompt over de befaamde terril gestuurd en ik kwam min of meer zonder tijdsverlies de berg afgedaald. Het gedeelte in het bos dat daarop volgde was me minder gunstig gezind. Hoewel de kaart wit en lichtgroen oogde, was het bos bijzonder slecht doorloopbaar, vooral door de onnoemelijk vele takken op de grond. Richting houden leek me onbegonnen werk en de eerste kemel was al snel een feit. Het lesje dat ik aan post 4 geleerd had zei me: niet meer doorsteken, enkel paadjes lopen. I don't like. Aan post 8 voltrok het drama zich compleet. Hoewel ik de post tot 3x toe heb aangevallen vanaf het pad, zag ik het hebbeding waar ik zo naar zocht niet staan. Ik stootte telkens op een andere post, maar de mijne... helaas pindakaas. Toen ik dan toch plots het kleinnood zag reflecteren kon ik niet begrijpen waarom ik (we, want ik was er niet alleen) die post niet eerder gezien had, want ik was er nooit ver af geweest, in tegendeel. De rest was louter nog een formaliteit. Binnenlopen. Eens aangekomen wierp ik ook nog een blik op mijn onderbeen dat bij elke pas toch wel duidelijk pijn deed van de schokken, nadat ik in de eerste kilometer ergens was tegen gestoten. Een kleine snee aan mijn onderbeen, maar volgens de dokter toch voldoende voor 2 draadjes, de terril behoudt zijn reputatie. Snel vergeten luidt de boodschap. Zaterdag ben ik een terreinverkenning gaan doen voor een kaartleesoefening met militairen. Gedurende 2hr45 heb ik wat afgewisseld tussen joggen en wandelen, kwestie van te recupereren en toch wat uithouding te doen. Omdat er vandaag een inspanningstest in het sportlabo op mijn menu staat mocht er gisteren ook niet te veel getraind worden. Een duurloopje van 70' aan heel gemoedelijk tempo (vrouwelijke haas) volstond wat mij betreft. De benen voelden vrijdag nog steeds wat vermoeid van de fysieke test, benieuwd wat het verdict in het labo straks zal zijn.
Na een nuchtere kijk op de afgelopen week en de planning deze week (est in labo, cross op vrijdag, cross op zondag) zal ik mijn trainingsprogramma wat moeten bijsturen. Wat sleutelen aan de mesocycli, meer niet
De fysieke test heeft zware sporen nagelaten, en dat was op de dag van de test zelf al duidelijk. Ik ben diep in de reserves moeten gaan en de quadriceps zijn daar het grote slachtoffer van geworden. Woensdag ben ik, als verkenning voor enkele oriëntatielessen met militairen, al een heleboel punten gaan verkennen in Vlasmeer. Als compromis tussen regenratietraining en pijn zo veel mogelijk minimaliseren viel de wonderbaarlijke oplossing 'wandelen' uit de bus. In plaats van al joggend de verkenning te doen heb ik een kleine 4 uur vlot gewandeld met kaart in de hand. Gisteren, donderdag, stond de CISM Day-Run op het programma, een jogging van Defensie die in het teken staat van sport en vriendschap over de hele wereld. In alle landen die lid zijn van CISM (conseil de sport international militaire) staat die dag in het teken van sport voor gezondheid en sport voor vriendschap. Ik liep rustig de 10km in 50'. De quadriceps voelden nog pijnlijk aan, maar daartegenover stond wel dat ik me gerecupereerd voelde in de zin dat de energie duidelijk weer aanwezig was. Vanavond is er het eerste kampioenschap van het jaar, het Vlaams nachtkampioenschap. Om 22hr weet ik of ik voldoende gerecupereerd zal zijn. Voor de komende week wordt he roer eventjes drastisch omgegooid. Er is nog één ticket riching miliair WK (CISM) in Oostende te winnen. Volgende week vrijdag kunnen de geïnteresseerden daarom strijden. Ik zal mijn best doen, maar er zullen nog enkele andere kleppers aan de start komen. spannend!!!
Met de hakken over de sloot en mijn tikker in het rood
Om mijn ticket naar het EK (EOC) binnen te halen mocht ik op een vooruitgeschoven datum de fysieke test afleggen. Aangezien de trainers speciaal voor mij waren komen opdagen mocht ik er dan ook niet aan denken om te falen. Bij he vastleggen van de daum heb ik blijkbaar iets te weinig rekening gehouden met mijn trainingsprogramma. Uit optimisme vermoed ik. Vorige week voelde ik nauwelijks vermoeidheid in de benen, en voor de test rekende ik op weinig problemen. Afgelopen weekend liep ik in Alicane nog 2 wedsrijden, weliswaar de zondag op reserve (HS 170-175 ipv 180-185) maar de benen voelden vandaag al snel vermoeid aan. De eerste twee ronden liep ik zo'n 8sec sneller dan de limiettijd per ronde. Daarna vertraagde ik bewust een beetje,om me niet op te blazen. De benen voelden immers na 2 ronden al vermoeid aan. Ik hield min of meer gelijke tred met het opgelegde tempo en had aan't begin van de laatste ronde nog zo'n 8sec voorsprong op het schema. Hijgend als een rund en met de hartslag stevig in't rood kon ik het tempo handhaven of lichjes versnellen, en met een eindjump kwam als bij wonder nog mijn snelste ronde uit de doos. Toch wel een enorme geruststelling, want 2 ronden voor het einde, met een opkomende steek en een hartslag die boven de overslagdrempel bleef, leken de laatste 4km nog een onoverbrugbare afstand. Gezien de vermoeide benen en me het oog op het VK nacht nu vrijdag zal ik mijn weekschema eens onder de loep moeten nemen.
De technologie heeft het de afgelopen week laten afweten en wel in de gedaante van een gecrashte computer. Het is dan ook onmogelijk om dag per dag neer te pennen. In het algemeen overheerste 2 zaken, ten eerste het gevoel dat ik wat moeie had met de kaarten goed te interpreteren en ten tweede dat een aantal lintjes niet meer hingen waar ze hadden moeten hangen. Wat de kaaren betreft was het onderscheid tussen de verschillende vegetaties heel moeilijk zichbaar, des te meer omdat alles heel erg open was. Wat op de kaart als bos stond, was open terrein met hier en daar een boompje. Wat op de kaart als open terrein stond, was ... open terrein met hier en daar een boompje. Op een moment moest ik een post aan een rots hebben, en met mijn ogen zoekend naar een rots stootte ik op een lintje dat op de grond lag op een stukje steen zo hoog als een stoeprand. Dat was de rots dan. Op de kaarten aan de kust was het dan weer onduidelijk welke kleur van lintjes bij welk parkoer hoorde (geen eenduidig anwoord na 1 week van mijnentwege). Wetende dat er 3 parkoers, met in totaal 150 posten waren, en dat er nog litjes hingen van vorige trainingen, kan je je al inbeelden dat het geen evidentie was. Daarenboven lopen de kaarten ot aan het strand, en de duinen zijn er erg in trek voor 'bosjesmannen', mannen die aan het naturistenstrand nogal erg persoonlijke invulling geven door de mannenliefde in de bosjes te bedrijven. De (Nat-)toeristen zijn erg gul met witte doekjes en wc-papier, waardoor het wel heel erg lasig werd om tussen 100 witte lintjes het juiste witte lintje te vinden Van de bewuste Oro-hydro-omloop waar ik het eerder over had heb ik 66 posten gedaan. Die liepen lekker. Zonder de vegetaties op de kaart was ik verplicht om me meer op het reliëf te focussen en dat lukte als bij wonder erg goed. De week werd afgesloten met twee wedstrijden, een middel en een lange afstand. In de middel ging ik de mis in door te onstuimig het ontzettend stenige terrein in te stormen. Daags nadien nam ik wat gas terug voor de lange afsand, en dat gaf een veel beter resultaat. Waar nauwelijks houvast te vinden leek op de kaart vond ik bijna alle posten foutloos. Hoewel sommige trainingen niet probleemloos verliepen kan de trainingsstage in zijn geheel wel als een gelsaagde stage beschouwd worden. Vele uren en km's werden gelopen, op de camping was er mogelijkheid tot fitness, jacuzzi, sauna (waarvan ik gebruik heb gemaakt) en de benen draaiden erg vlot (slechts 1 dag had ik een vermoeide indruk). Hopelijk is de rustdag vandaag voldoende geweest om de batterijen weer op te laden, want morgen staat de fysieke test op het programma, en met het huidige sneeuwtapijt is dat geen ideale timing.
Hola Alicante! Na een probleemloze reis zijn we gisteren gearriveerd op Camping Marjas alwaar een bungalow ons opwachtte om ons gedurende 9 dagen onderdak te bieden. De intocht was één en al vakantiegevoel, 20°C, T-shirt, short, huurautootje met venstertjes open, ontspanning alom. Wat een contrast met de schijnbaar eeuwige sneeuw waar ik afgelopen weken in Arlon mee geconfronteerd werd. In de auto hadden we de gevolgen van de verregaande kolonisatie van onze noorderburen reeds mogen proeven... al zappend luisterden we plots naar Radio Costa Ollanda, met een zoetgevoosd Nederlands schlagerstemmetje. Krijg nou de klere! 's avonds deden we ons nog te goed aan een lokaal restaurantje, zijnde dat van de camping, waar het de uitverkochte Elvis-avond was. Spottend zei ik nog, toen we om 20hr de bungalow verlieten: "'t Is zo stil, iedereen zal naar de camping-karaoke zijn." 't scheelde niet veel, 't was dus die beruchte Elvisnight. De camping hier is er eentje van de welgestelde uitbollers uit de Westerse landen. Duitsers, Nederlanders, Belgen, Britten... zij die hun oude dag zorgeloos willen vullen met zon, zijn hier samengetroept. We vormden op het Elvisbuffet, knabbelbaar voor elk gebit, dan ook de twee enige aanwezigen jonger dan 50 . Over naar de training. Vanochtend liep ik vol enthousiasme de hut uit, naar het aanpalende bos, en dat deed ik kennelijk met net iets te weinig bezinning. De duinen, gelegen in een heel open bos, leken een paradijs voor de oriënteur, ware het niet dat je eerst de kaart moet bekijken en het dan op een lopen zetten en niet omgekeerd. Met mijn onstuimig drafje merkte ik dat ik maar niet in de kaart kwam en de 6km die de omloop was heb ik niet eens volledig afgewerkt. Wat ronddolen en spelen als een kind, bergjes op en af in het zonnetje, het is een verplichte passage voor elk jong en onstuimig veulen dat net uit de winter komt. Eerst even spelen en daarna, na het speeluurtje, het serieuzere werk. Na de middag heb ik mijn hoofd een beetje meer aan banden gelegd en op dezelfde kaart een andere omloop gedaan. Deze keer zag ik het reliëf en de vegetaties al veel beter. Het bleef hier en daar wel wat snuffelen als een speurhond, want de lintjes die de mensen van Sun-O hebben uitgehangen zijn niet alemaal even goed zichtbaar. De beentjes draaiden heel erg soepel, het enthousiasme was heel nadrukkelijk tegenwoordig, zowel in hoofd als benen, en dat is wel een vereiste voor een goede trainingsstage. Morgen staat er een lange afstand op het programma, eentje met wat ruwer reliëf en iets minder detailleers dan vandaag. Ik kijk er naar uit! Een leuk weetje: op de kaart van vandaag is er ook een oro-hydro-omloop uitgezet met mar liefst 100 posten. Als je die omloop foutloos kan afhaspelen ben je volgens mij een wonder, een krak in het vak. Ik ga me er later deze week aan wagen, een stukje toch.
Vandaag heb ik een uurtje lang de benen gestrekt met een duurloopje in de voorjaarszon. De uurtjes fitness en badminton hadden wat sporen nagelaten in de benen, en wel onder de vorm van ondermaatse souplesse. Ik liep wat meer op gevoel, wat maakte dat de HS wat meer schommelde tussen 140 en 160, en spelenderwijs kwam de souplesse beetje bij beetje terug, wat duidelijk zichtbaar was in het tempo/hartslag op het einde. Op't einde moest ik mezelf intomen om niet langer en harder te gaan lopen. Een goed gevoel voor de afreis van morgenvroeg.
Gistseren bestond de dagb uit een rijk aanbod aan sporten. Kwestie van de relatieve rustweek aangenaam en met de nodige variatie te vullen. In de voormiddag heb ik 35' gevolleybald en een duurloopje van 8km gedaan. Na de middag stond er een vrij intensieve les op mijn programma: badminton geven gedurende 1.30 aan een bende leerlingen die één voor één bij mij een aantal techniekjes moesten leren. De leerlingen waren niet allen bij machte om het pluimpje deftig te controleren wat maakt dat de lesgever het ganse terrein mag afhollen om telkens het kleinnood te vangen en terug naar de leerling te spelen. Met in het spelletje nog het aspect toe te voegen "als je de oefening slecht uitvoert (te kort speelt), 5x pompen, kan de onderrichter niet afsmashen moet hij 5x pompen" was het ook voor mij een boeiend lesje. In totaal stond de teller 's avonds op 2hr30 sporten, wat verre van slecht is. Nog een duurloopje, en dan, take-off!! greetzzzz
Het weer belette de liefhebbers vandaag nogmaals om te lopen. De 30-40cm sneeuw die er gisterenavond lag is, mede door regenval beginnen smelten waardoor er een enorme laag pap lag, tot halfweg het onderbeen. In sneeuw van die dikte valt nog te lopen, in die pap was er geen beginnen aan. Het alternatief was vlakbij, in de powerzaal staan cardiotoestellen, waar ik het kiezen uit had. In combinatie met kracht- en stabilisatieoefeningen deed ik de cardiotoestellen waar de bovenbenen extra belast werden. Als de dooi nog een avondje en nachtje verdergaat zal er morgen wel weer kunnen gelopen worden.
't Is rustweek deze week. Het lichaam mag gaan recupereren van de afgelopen 3 weken opbouwen en te recupereren (om mogelijke opkomende blessures in de kiem te smoren), om er dan volgende week in Alicante weer opnieuw in te vliegen voor een nieuwe blok van 3 weken opbouwen. De week begon met een volledige rustdag, gisteren. Vandaag leek me een uitgelezen dag om loopoefeningen te doen in zaal. Het lichaam moet zowat uitgerust zijn na zondag, en dus klaar voor een goeie sessie loopoefeningen. Daarenboven is er in Arlon intussen een tapijt van 30-40 cm, wat een gewone duurloop niet echt bevordert. Ik ben dan maar de zaal ingetrokken om daar op de harde grond, de lange dunne mat en de dikke valmat allerlei loopoefeningen te doen. Na 40' schakelde ik dan over naar stabilisatieoefeningen en krachtoefeningen, zowel in de sporthal met allerlei hulpmiddelen, als in de aanpalende powerzaal. Geen echte kilometertraining, maar in totaal wel 1hr38 bezig geweest met zo'n 50'aan HS 135-150. Het voelt wel wat onwennig aan, zo'n week met na 2 dagen amper 5km op de teller
De zaterdagse duurloop is niet kunnen doorgaan. Onvoorziene omstandigheden dwarsboomden op zaterdag de dagplanning waardoor de duurloop in het water viel. Zondag ben ik een oriëntatietraining gaan doen op La Gileppe, bij onze vrienden van FRSO. Dat bos is veel aangenamer om door te lopen als de tegenhanger op de VVO-kalender, Winnerheide. Daarenboven zijn de extra hoogtemeters van onze Franstalige vrienden ook altijd een welgekomen geschenk voor de Vlaamse biljartloper. Spelbreker in het hele opzet was de sneeuw, die in Jalhay toch iets te dik lag om vlot te kunnen lopen. De sneeuw maakte het wel heel zwaar om te lopen. Het oriëntatietechnisch aspect verloor ook een beetje van zijn charmes aangezien ik duidelijk kon zien aan de sporen hoeveel mensen er voor mij gepasseerd waren en welke wegkeuzes zij gemaakt hadden. Ik heb zoveel mogelijk getracht mijn eigen weg te zoeken, en ik stel vast dat ik daar in geslaagd ben, aangezien ik toch 2 foutjes van 1'20 gemaakt heb.
Het witte decor en het heel open bos van La Gileppe was alleszins een waar plezier om in te lopen.
Nu volgt een rustweekje, en zaterdag wacht ons het vliegtuig om een weekje in Alicante op trainingsstage/verlof te gaan. Op naar de zon!!
In Arlon zijn de winters niet hetzelfde als bij ons. Op een 2-tal tempotrainingen na de afgelopen twee weken was er door de sneeuw nog geen mogelijkheid tot snelheidswerk. Vandaag had ik heuveltraining gepland, en om toch wat grip te hebben op de helling heb ik wijselijk voor de oriëntatieschoen gekozen. Aan de rand van de kazerne ligt de watertoren, een heuvel van 60m hoog, als je de IOF-kaart mag geloven. Ik ben er 11x op en af gelopen, als duurtraining. Het was geen interval, waar je het stijgend deel als versnelling doet. Nu, de steiltegraad en de laag sneeuw die tot aan mijn enkels kwam gaf er sowieso een klein intervalkarakter aan, mede doordat in de afdaling de HS telkens weer steil naar beneden ging. De beklimming duurde ongeveer 2 minuten, en de hartslag steeg aanvankelijk tot 160, naar het einde van de training ging het richting 166-168, in de rust daalde mijn HS tot om en bij 130. De wind en de sneeuw die recht in mijn aangezicht sneedt op de kale berg in het prachtige witte decor maakte er, met My heroics Pt. 1 in mijn oren, een mooi plaatje van. De pracht van de natuur aanschouwen terwijl je aan't trainen bent, Live can be good, but you have to like it! Zoals groot internationaal kampioen van de jaren 90 Jorgen Martensson zijn leuze destijds was: "Like the weather!" Hoe het weer ook is, hou ervan en trek dan je trainingsschoenen aan. Overschot van gelijk heeft hij!
Het wonder is geschied, vandaag volgde ik mijn programma niet
Na de alactische sprintjestraining deed ik gisteren voor't eerst mijn stabilisatieoefeningen op m'n splinternieuwe Gymball, die tevens dienst doet als trigger om me wakker te houden tijdens het werk. Oefeningen die ik voordien met fluitend gemak deed op een matje, werden nu plots zware en moeilijke kost. Vooral mijn hamstrings kregen het te verduren. Of dat een gevolg was van die oefeningen, of van de hevige sprintjes voordien, daarover is het nog in het duister tasten. Bij een volgende Gymballtraining zal ik het antwoord op deze kwestie wel weten. Vandaag stonden de wetten van de fysiologie niet aan mijn zijde. Spierstijfheid, jawadde! Mijn ochtendtraining heb ik probleemloos afgehaspeld, als een gedienstig koorknaapje, maar na de middag koos deze koorknaap toch wel snel het hazenpad. Voor zij die de Kerk reeds wat ontgroeid zijn, dat ligt rechts-achter het altaar. Rust! Ik durf nauwelijks mijn bed in te kruipen vanavond, aangezien deze boosaardige verschijnselen genaamd spierstijfheid hun piek bereiken op de 2e dag, morgen dus. Skip please!
Over naar de training van vandaag dan. Duurtraining met tempowisselingen. De training bestond uit een dubbele piramide, waarin het tempo per kilometer stijgt of daalt. De eerste kilometer ging aan duurlooptempo 1, aka trage duurloop (DL). De volgende ging naar DL2, dan naar DL3, weer naar DL2, DL1, DL 2, DL3, DL2, DL1 en daarmee was de kous dan af. Op 56' (opwarming en uitlopen inbegrepen) klikte de klok af met 11.8km lop de teller. Een leuke training die goed vlotte en benen die -het waren de 56 beste minuten van de dag- vlotjes ronddraaiden. Enkel in de bergop moest ik opletten dat de hartslag niet meer ging stijgen dan gepland.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. Morgen geen medelijden meer met de hamstrings. Lopen!
Vanochtend stond de voorlaatste oriëntatie-initiatie op mijn lessenrooster. In het klaslokaal werden eerst, via de beamer, de IOF-symbolen aan de man gebracht, net als de begrippen 'volgweg', 'lineaire kenmerken' en 'aanvalspunt en stoplijn'. Nadien trok de gecamoufleerde bende van de bosklapper, ook wel de Bende De Crem, het wijde woud in, onder mijn leiding. De geleide wandeling passeerde langs beekjes, moerassen en een heidegebied, uiteraard langs knusse nestjes van heel zeldzame vogeltjes. Tijdens die initiatie voelde ik dat mijn beentjes zin hadden om te lopen. Met de leerlingen in mijn wiel mocht ik uiteraard niet doortrekken , dat zou voor later op de dag zijn. In de namiddag deed ik mijn eerste alactische, anaerobe training, zoals Dirk De Maesschalk ons geleerd heeft. 20x 5" voluit, met telkens 1' rust (joggen). Doel is dat je al je spiervezels aanspreekt die je maar kan aanspreken (snelle en trage), zonder daarbij in verzuring te gaan. Die verzuring komt na ongeveer 5-7sec de kop op steken, dus tegen dan moet je sprintje al gedaan zijn. Waarom dan die sprintjes? Wel, Hoe sneller je gaat lopen, hoe meer snelle spiervezels je gaat gebruiken. Zo zal je normaal die van 20km/hr amper gebruiken, laat staan die van 21, 22 of 25km/hr. Toch moeten ook deze vezels af en toe eens gestimuleerd worden, en dat doe je met die sprintjes. Op die manier train je je snelste vezels, zonder dat je gaat verzuren, dus zonder dat het een weerstandstraining wordt. De training is dus veel minder vermoeiend dan wanneer je de sprintjes langer dan die 5" zou aanhouden. De benen voelden heel soepel, snel en sterk aan, net zoals de ochtend me al stilletjes influisterde. Waar ik gisteren nog twijfelde aan oververmoeidheid, bleek vandaag dat mijn gevoel me had beetgenomen. Ooh you fooled me. Dat is trouwens een quote uit één van mijn favoriete platen: Batman and Throwbin met Minus 8... gezien de temperatuur hier in het sneeuwwitte Arlon vanavond richtin -8 ging, echt wel de geschikte plaat voor vandaag.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. 
