xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ze moeten het in Finland geweten hebben, dat de Belgen de dappersten onder de Galliërs waren. Hoe verklaar je anders dat een Scandinavische club voor een wedstrijd van een Scandinavische sport op Scandinavisch terrein 2 Belgen (for god’s sake, Belgen!!) inzet om de kastanjes uit het vuur te halen. Tijdens de Tiomila, een aflossing met ploegen van 10 lopers, mochten Wouter Leeuws en ik, beide Omega en Belg, de twee langste omlopen voor hun rekening nemen. Of het moet zijn dat die Finnen wilden dat die Belgen hun dure vlucht terugbetaalden in gelopen kilometers. Alleszins, de omlopen van 17.5 bij nacht en 17.8km (dag) waren respectievelijk voor Bart en Wouter. Geen tijd om te treuzelen, ten aanval!

If Brahe startte voor’t eerst met Filip Brunell die goed op dreef is de laatste weken. Hij wist de nervositeit te kanaliseren maar stond versteld van het verschroeiende ritme van de massastartlopers. Hij liep een goed wedstrijd, maar moest toch meer dan 5’ toegeven en kwam als 136e binnen. Daarna wist Filip al meteen de prestaties van zijn ploeggenoten vorige jaren te waarderen als zij op minder dan 5’ van de leider over de meet kwamen J. Onze 2^e en 3^e loper liepen een goede wedstrijd, maar konden niet meer dan 15 plaatsen goedmaken. En toen was het de beurt aan ondergetekende.

Ik vertrok als 117^e, voorzichtig naar post één, maar nauwelijks mijn eerste post geknipt of er komen twee wervelwinden voorbij. Ik schrok me rot en liet hen begaan, véél te snel voor een wedstrijd van 17.5km (bij nacht). De hazewinden liepen snel weg, maar toch kon ik ze in het vizier houden (lang leve de straffe hoofdlampen!). Ik hield hen nauwlettend in’t oog en trachtte daar waar zij wat slalomden terrein terug te winnen. Achter mij had een drietal zich veilig genesteld alsof ik hun betrouwbare leider was. De speedo’s vertraagden een beetje, en als bij wonder konden we ze weer bijbenen en ik voel dankwoorden in mijn nek van mijn volgelingen. Wie niet snel is moet slim zijn, denk ik om de 20 meter. De hazewind had, om het gemakkelijk te maken, een geel truitje aan, dat ik later als reddingsboei en referentie zou gaan gebruiken. Hij raapte de ene na de andere loper op, waaronder nog een tweetal dappere nachtraven en samen woerden ze de achtervolging op al wat voor hen uit liep. Ik nestelde me veilig in het pak, met maar één overtuiging:” ik ben hier verre van de sterktse, ook niet de zwakste, maar als ik wil overleven gedurende de nog meer dan 10 km, dan zal het van de sluwheid van een hoogbegaafde vos moeten komen.” Ik liep eerder achteraan het groepje en trachtte elke versnelling vooraan te negeren, omdat ze meestal toch gevolgd werden door wat zigzaggen en oriënteren op zoek naar de post. Ik sprak me heel de tijd moed in, dat ik niet de kaart moest lezen, maar de wedstrijd en het terrein. Daar waar anderen zich vast liepen in moeras of struikgewas zocht ik beter beloopbare stroken om energie uit te sparen. Ik bengelde zoveel als ik bengelen kon, zolang ik de gele baken nog kon zien zat alles snor.

De groep zwol aan en we waren zowat halfweg. Tijdens het doorsteken kon ik gemakkelijk volgen, er ging steeds meer volk achter mij bengelen, ik verdapperde wat een bewijs van mentale veerkacht. Wanneer we op een brede weg kwamen trokken de koplopers alle registers open en leek het voor velen aanpikken of overboord gegooid worden, maar niets was minder waar. Zelfs zonder die energieverkwisting kon ik onze kanarie nog in het vizier houden. Hij en zijn collega’s liepen foutloos en genoten het vertrouwen van het hele peloton, alsof Cancellara de achtervolging op z’n eentje leidt op Chavanel. De groep moet intussen al wel 30 lopers tellen, en steeds vaker zie ik mannen aanklampen, en steeds vaker zie ik wat hopeloze gekken naar voor spurten alsof ze energie te koop hebben, en later herhalen ze die passeerbeweging opnieuw, telkens harder hijgend. Ik geniet van het schouwspel en begin van deze groep te houden.

Ik bekijk rustig waar ik mijn energiegel tot me zou nemen en wanneer ik zou gaan opschuiven naar de voorste regionen, want, intussen voel ik dat ik zodanig veel gespaard heb dat ik me wel erg zeker voel. Bluffen vanuit de achtergond, Laat geeltje maar rennen, ik loop er wel heen… straks… straks doe ik dat wel. Ik voel me zodanig lekker dat ik denk mijn energiegel niet eens nodig te hebben, en besluit ‘m dan ook niet voortijdig te nemen. Pas kort voor de wedstrijd zou ik de ballast in mijn keelgat gieten. Helaas, in al mijn groeiend zelfvertrouwen en mentale veerkracht had ik één ding over het hoofd gezien: Pech! Mijn veter kwam los (beginnersfout, nochtans getapet!). Ik stopte, bond m’n veter en zette mijn koers verder, helaas was zowat de hele trein van 35-40 lopers daardoor voor mij, en mij uitgekiend plan om langzaam naar de kop te rukken viel in duigen. Ik trok aan het gashendel, sprong met haasje over, tijgersprong en salto over de concurrenten naar voor en wanneer er een stukje brede weg  was waande ik me op een stratenloop. Dapper en met zekere gezwindheid trok ik naar voren, halfslachtige Vikings achter mij latend. Maar ook dit was een beginnersfoutje, ik ging wat in het rood en plafonneerde. We waren intussen bij de laatste 5 posten gekomen en net dara maakt ons geliefkoosd leiderstrio een foutje, waardoor ik toch nog iets korter kom. Naar de laatste post ben ik blij dat er na mij nog 6 ploegmaats komen, ik moet niet sprinten om kost wat kost de hele trein af te houden, en eindig netjes vooraan in de trein, op 10” van de leiders van onze trein, en met nog zo’n 30 man achter mij (en de gelosten verderop).

In totaal heb ik 43 plaatsen goedgemaakt. Ik deed 1u50 over de 17.5km, waar de snelste tijd (Vincent Coupat) 1u41 was. De grote kleppers zaten tussen 1u41 en 1u48… meer dan tevreden dus.

In de tent van IF Brahe aangekomen is alom gejubel om de gewonnen plaatsen, alsof ik hen weer helemaal in de strijd heb gebracht..; Maar eerlijk is eerlijk, zonder het gele ventje was dit niet waar geweest… en als mijn ploegmaats voordien 2’ trager waren geweest had ik het gele mannetje nooit gezien.

De ploeg zet verder nog een goed resultaat neer, niemand kent een off-day, wat al veel is als je met 10 man bent op zo’n terrein, en Wouter doet als slotloper wat hij kan. We hoopten dat hij nog enkele plaatsjes kon terugpakken, maar hij blijft op zijn positie.

Voor Brahe is deze 88^e plaats een record in hun Tiomilageschiedenis, en Wouter en ik zijn maar al te blij dat wij mee de doorslag daartoe hebben gegeven door de twee langste afstanden voor onze rekening te nemen.

Volgende vrijdag vertrek ik naar het EK, opnieuw in Zweden… hopelijk is het gele mannetje er dan nog…

Groetjes,

Bart

09-05-2012 om 22:38 geschreven door Bart

09-05-2012 om 08:27 geschreven door jan