Gisterenavond werd er gestreden om de Belgische nachttitel in het provinciaal domein van Chevetogne. Ik herinnerde me de kaart nog van enkele wedstrijden en trainingen in mijn jonge(re) jaren en ik had het altijd wat lastig gevonden daar, zowel technisch als fysiek. Met die informatie in mijn hoofd trok ik eerder voorzichtig naar het domein van vertier. Ik liep erg voorzichtig, een beetje té. Zowel technisch als qua snelheid. Uit schrik voor fouten of risicovolle wegkeuzes koos ik voor iets te veel zekerheid en liep wat onnodig rond. Daarenboven liep ik wat te traag omp een podiumplaats in de wacht te slepen, nochthans voelden de benen erg goed. Ik had achteraf ook geen vermoeid gevoel. Aan post 14 maak ik mijn enige foutje, van 1'30 schat ik. Ander tijdverlies was er dus enkel door niet strijdvaardig genoeg te zijn. Helaas. Een deel van mijn voorzicghtigheid in het doorsteken valt te verklaren aan de hand van mijn scheenbeen. 4 weken geleden, op het VK nacht hadden mijn scheenbeen en ik ons ergens tegen gestoten (dat toen eventueel genaaid had moeten worden) en dat been baart me nog steeds wat zorgen. Niet aan de wonde, maar de binnenste rand van mijn been, het bot, is nog steeds dik en erg gevoelig. Misschien wat versplinterd bot? Als ik gewoon loop heb ik er geen last van, maar het minste dat ik ergens mee tegen stoot geeft het een stekende pijn. Op de 1e nationale en op de militaire wedstrijd vorige week liep ik ook duidelijk voorzichtiger dan normaal door het bos. Een beschermend laagje in de vorm van een windel zal in de komende weken misschien geen onverstandig plan zijn. Fabien Pasquasy won oververdiend met 5' voorsprong op Thomas VDK en Pieter H vervolledigde het podium. Hurraaaay en drie dikke kussen voor elk van hen
Omdat volgens de labotesten van 3 weken geleden gebleken was dat mijn weerstand dringend moest verbeterd worden, stond er vandaag een (lichte?) anaerobe training op het programma. Vijf maal zou ik 2' hard lopen, tot net boven mijn anaerobe drempel. Ik was echter erg voorzichtig met die term 'overslagpols', aangezien ik sinds die befaamde labotest blijkbaar in de verste verte niet meer aan een hoge hartslag geraak. 182 is mijn overslagpols, en rond 200 zou mijn maximum moeten zijn. In mei van vorig jaar heb ik nog 206 gehaald. Eerder dit jaar steeg hij ook nog vlotjes richting 190 op een intervaltraining. De laatste tijd krijg ik 'm amper naar 170-175, ook al lijk ik me quasi leeg te lopen. Normaal zegt de fysiologie dan: oververmoeid, je lichaam wil zo diep niet gaan. Maarrrr, dan voel je je ook moe, wat nu niet het geval is. Aan 135, 145, 160, loop ik soepel en aan een aardig tempo. Wat er dus gaande is, Zatopek mag het weten. Alleszins, vandaag ging ik diep, in die 2 minuten, en ik kreeg de hartslag tot 178, en later 180 en 183. Niet slecht, maar mijn hoofd is alleszins nog niet ontdaan van de zorgen, ontdanks behoorlijke conditie. Ach, nog een weekje trainen en dan is er weer een rustweek, wie weet volgt er nadien wel een joekel van een supercompensatie. Laten we hopen.
Na de training van gisteren mocht de intensiteit vandaag een beetje teruggedraaid worden, zodat er morgen weer op het gaspedaal mag geduwd worden. Vanochtend deden we met marathonien en ongekend supertalent Fred De Coninck (traint nauwelijks en schudt na een maandje voorbereiding 2.30'-2.35' uit zijn mouw) en allrounder-beer Iwan Vis (ex-Belgisch kamioen OL, en meermaals gelauwerd in het Franse raidcircuit) een rustige duurloop van 9km met wat loopoefeningen in de sneeuw. Na de middag kroop ik het warme fitnesslokaal in om de benen, buik en andere ledematen wat te versterken, waarna ik nog even ging afkoelen met mijn trouwe rakkers-loopschoenen in de snijdende wind. Een rustige tripje van 7km volstond. De benen voelden behoorlijk soepel aan en ik hoop dat dat morgen nog steeds zo zal zijn.
Na twee rustige dagen volgde vandaag weer wat intensiever werk. Bloktraining: 5x 6 minuten snel lopen en 3 minuten recuperatie. Het snelle deel was bedoeld om 'uithouding 3' te doen, zijnde aëroob, maar flink doorlopen. Ietsje onder de overslagpols dus, 170-175, om het aërobe vermogen te verhogen. Het bizarre gevoel van de laatste weken was ook vandaag van de partij. Aan lage hartslag voelde ik me heel fris en soepel, met een aardig tempootje voor een zeer lage hartslag (naar mijn normen). Bij de versnellingen gaat het dan wel heel vlotjes vooruit, maar ik heb de indruk dat ik immens moet pushen om aan 170 te geraken. Ik weet niet goed wat ikervan moet denken, aangezien ik aan die 170-173 tijdens bergop ook snel 'stil stond' precies. Alleszins, met opwarming en uitlopen aan 145 bij en de pauzes tussen de 6 minuten aan dribbeltempo kwam ik toch uit op 16.5km op 71', gemiddeld aan 4'30/km, wat toch geen onaardig tempo, alles overschouwd. Overmogen staat er een echte intervaltraining op piste op het programma, anaëroob, benieuwd hoe gezwind mijn tikker dan zal tekeer gaan.
