In Arlon zijn de winters niet hetzelfde als bij ons. Op een 2-tal tempotrainingen na de afgelopen twee weken was er door de sneeuw nog geen mogelijkheid tot snelheidswerk. Vandaag had ik heuveltraining gepland, en om toch wat grip te hebben op de helling heb ik wijselijk voor de oriëntatieschoen gekozen. Aan de rand van de kazerne ligt de watertoren, een heuvel van 60m hoog, als je de IOF-kaart mag geloven. Ik ben er 11x op en af gelopen, als duurtraining. Het was geen interval, waar je het stijgend deel als versnelling doet. Nu, de steiltegraad en de laag sneeuw die tot aan mijn enkels kwam gaf er sowieso een klein intervalkarakter aan, mede doordat in de afdaling de HS telkens weer steil naar beneden ging. De beklimming duurde ongeveer 2 minuten, en de hartslag steeg aanvankelijk tot 160, naar het einde van de training ging het richting 166-168, in de rust daalde mijn HS tot om en bij 130. De wind en de sneeuw die recht in mijn aangezicht sneedt op de kale berg in het prachtige witte decor maakte er, met My heroics Pt. 1 in mijn oren, een mooi plaatje van. De pracht van de natuur aanschouwen terwijl je aan't trainen bent, Live can be good, but you have to like it! Zoals groot internationaal kampioen van de jaren 90 Jorgen Martensson zijn leuze destijds was: "Like the weather!" Hoe het weer ook is, hou ervan en trek dan je trainingsschoenen aan. Overschot van gelijk heeft hij!
Het wonder is geschied, vandaag volgde ik mijn programma niet
Na de alactische sprintjestraining deed ik gisteren voor't eerst mijn stabilisatieoefeningen op m'n splinternieuwe Gymball, die tevens dienst doet als trigger om me wakker te houden tijdens het werk. Oefeningen die ik voordien met fluitend gemak deed op een matje, werden nu plots zware en moeilijke kost. Vooral mijn hamstrings kregen het te verduren. Of dat een gevolg was van die oefeningen, of van de hevige sprintjes voordien, daarover is het nog in het duister tasten. Bij een volgende Gymballtraining zal ik het antwoord op deze kwestie wel weten. Vandaag stonden de wetten van de fysiologie niet aan mijn zijde. Spierstijfheid, jawadde! Mijn ochtendtraining heb ik probleemloos afgehaspeld, als een gedienstig koorknaapje, maar na de middag koos deze koorknaap toch wel snel het hazenpad. Voor zij die de Kerk reeds wat ontgroeid zijn, dat ligt rechts-achter het altaar. Rust! Ik durf nauwelijks mijn bed in te kruipen vanavond, aangezien deze boosaardige verschijnselen genaamd spierstijfheid hun piek bereiken op de 2e dag, morgen dus. Skip please!
Over naar de training van vandaag dan. Duurtraining met tempowisselingen. De training bestond uit een dubbele piramide, waarin het tempo per kilometer stijgt of daalt. De eerste kilometer ging aan duurlooptempo 1, aka trage duurloop (DL). De volgende ging naar DL2, dan naar DL3, weer naar DL2, DL1, DL 2, DL3, DL2, DL1 en daarmee was de kous dan af. Op 56' (opwarming en uitlopen inbegrepen) klikte de klok af met 11.8km lop de teller. Een leuke training die goed vlotte en benen die -het waren de 56 beste minuten van de dag- vlotjes ronddraaiden. Enkel in de bergop moest ik opletten dat de hartslag niet meer ging stijgen dan gepland.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. Morgen geen medelijden meer met de hamstrings. Lopen!
Vanochtend stond de voorlaatste oriëntatie-initiatie op mijn lessenrooster. In het klaslokaal werden eerst, via de beamer, de IOF-symbolen aan de man gebracht, net als de begrippen 'volgweg', 'lineaire kenmerken' en 'aanvalspunt en stoplijn'. Nadien trok de gecamoufleerde bende van de bosklapper, ook wel de Bende De Crem, het wijde woud in, onder mijn leiding. De geleide wandeling passeerde langs beekjes, moerassen en een heidegebied, uiteraard langs knusse nestjes van heel zeldzame vogeltjes. Tijdens die initiatie voelde ik dat mijn beentjes zin hadden om te lopen. Met de leerlingen in mijn wiel mocht ik uiteraard niet doortrekken , dat zou voor later op de dag zijn. In de namiddag deed ik mijn eerste alactische, anaerobe training, zoals Dirk De Maesschalk ons geleerd heeft. 20x 5" voluit, met telkens 1' rust (joggen). Doel is dat je al je spiervezels aanspreekt die je maar kan aanspreken (snelle en trage), zonder daarbij in verzuring te gaan. Die verzuring komt na ongeveer 5-7sec de kop op steken, dus tegen dan moet je sprintje al gedaan zijn. Waarom dan die sprintjes? Wel, Hoe sneller je gaat lopen, hoe meer snelle spiervezels je gaat gebruiken. Zo zal je normaal die van 20km/hr amper gebruiken, laat staan die van 21, 22 of 25km/hr. Toch moeten ook deze vezels af en toe eens gestimuleerd worden, en dat doe je met die sprintjes. Op die manier train je je snelste vezels, zonder dat je gaat verzuren, dus zonder dat het een weerstandstraining wordt. De training is dus veel minder vermoeiend dan wanneer je de sprintjes langer dan die 5" zou aanhouden. De benen voelden heel soepel, snel en sterk aan, net zoals de ochtend me al stilletjes influisterde. Waar ik gisteren nog twijfelde aan oververmoeidheid, bleek vandaag dat mijn gevoel me had beetgenomen. Ooh you fooled me. Dat is trouwens een quote uit één van mijn favoriete platen: Batman and Throwbin met Minus 8... gezien de temperatuur hier in het sneeuwwitte Arlon vanavond richtin -8 ging, echt wel de geschikte plaat voor vandaag.
Vandaag heb ik een kleine 10km los gelopen. Ik voelde me bizar. De HS was heel laag, en na zaterdag waar mijn HS insinueerde dat ik wat oververmoeid was (ik kreeg 'm in de interval niet boven 181), had ik eerst inderdaad het gevoel dat het heel stroef ging. Alsof het lichaam er geen zin in had. Na 6km echter ging het plots veel soepeler. Nu weet ik niet wat morgen gedaan, een ongeplande rustdag, of gewoon het programma volgen. De avond en morgenochtend zullen het uitwijzen.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. 
, dat zou voor later op de dag zijn. 
