Afgelopen week was ik, net als deze week, op redderscursus. Elke dag lag ik van 7 tot 9 in het zwembad. De ene les was al wat intensiever dan de andere. Voor de van nature mindere zwemmer die ik ben waren de meeste lessen vrij intensief, vooral voor de benen. Gezien de cursus plaatsvindt in Brasschaat, niet ver van waar Broer Jan en zijn entourage woont, ging ik s avonds op familiaal sportbezoek. De ene keer deden we (Jan, junior Mattias en ik) een trage duurloop met loopoefeningen, de volgende dag deed ik de clubtraining van Esac mee. Op die clubtraining kwamen de Esac-atleten bijzonder sterk voor de dag, had ik de indruk. Ik vreesde al voor de veldloop die op het einde van de week zou volgen. Onnodige vrees, zo zou later blijken.
In het tweede deel van de week voelde ik me wat vermoeid, en dus liet ik een training vallen. Zondag stond immers mijn jaarlijkse eerste veldloop van het nieuwe jaar op het menu, die van Herentals. Het zou trouwens ook een nieuwe clash der oriënteurs worden. Vorig jaar stond zowat de hele Vlaamse ploeg aan de start, en de nationale coach had gevraagd aan zijn team oriëntatielopers om in Herentals aan de start te verschijnen. In schril contrast met vorige jaar, waar zelfs intervalhaters viafoben (fanatieke oriënteurs-boslopers die een het besterven als ze op een pad of weg moeten lopen) aan de start verschenen, waren het dit jaar enkel de oriënteurs die in een atletiekclub geschoold zijn die opdaagden. De Viafoben kozen het hazepad, eerder die ochtend, op een regionaal oriëntatiecrosske. Of ze moesten verontschuldigd zijn, zoals Dries VDK, geveld zoals vele Belgen, door griep, en Joost T die in Kenya lopersbenen ging scouten.
Aangezien veldlopen voor mij puur uit loopliefde is en er geen belang aan vast hangt, durf ik me al eens wat minder van het resultaat aan te trekken. Dat kan zich uiten in een mindere voorbereiding (lees: daags voordien getraind, of de zaterdagavond ietwat uitbundig gevierd, wat deze keer het geval was). Met de marathonplannen heb ik de afgelopen maand ook geen interval meer gedaan. Beide redenen samen maakten dat ik niet met de motivatie van een winnaar aan de start stond. Een fantastisch lentezonnetje versterkte mijn lazysundaygevoel nog J. Ik was vastberaden minder lang en minder fanatiek op te warmen, en meer van de mooie zondag te genieten. En kijk, genieten is nog steeds de beste motorolie. Ik vertrok niet voorzichtig, maar ronduit traag. In de eerste kilometer schoof ik al wel snel voorbij tragere lopers die wel over een winnaarmentaliteit beschikten bij de start. Helaas voor hen noemen we dat ook overmoed. Tussen km 1 en 3 schoof ik nog langzaam wat naar voor tot ik dacht dat het welletjes was. Een groepje van zon 7 lopers kon ik nog net bijbenen, en ik nam prompt de leiding, om het tempo wat te drukken. Ik zag immers mijn hartslag stijgen tot 187, en wilde die rond 185 houden. Zonder interval in de laatste maand was ik beducht voor plat vallen. Ik nam me voor om het tempo zo vast te houden van km 3 tot km 7,5. De lopers voor dit groepje waren immers al snel uit het zicht verdwenen.
Terwijl ik het tempo wat drukte voelde ik me stilaan beter worden. Waar ik me in de eerste 4km nog niet zo dynamisch voelde, leek de turbo stilaan wakker. Achter mij hoorde ik de ene na de andere gaan hijgen, en ik, ik speelde wat blufpoker door traag te ademen, de armen te laten hangen en ostentatief rond te kijken. Yannick Michiels, ons jong oriëntatietalent zat net achter mij, en ik voelde dat hij sterker was dan de rest van de bengelaars achter hem. Als oriëntatievriend wou ik een complot smeden met hem, maar te veel gaan rpaten leek me net iets te veel gebluf, dus hoopte ik gewoon dat hij me zou begrijpen, en mij zou volgen. De anderen zouden er stilaan af moeten zonder dat wij ons zouden opblazen. Ik wilde hem even aanmoedigen met de woorden: Komaan hé Yannick, maar hij begreep deze woorden verkeerd. Hij nam prompt de kop over en versnelde. Ik verschrok even en liet 2m, maar liep het snel weer dicht en pakte weer over, om opnieuw ietsje te vertragen. Die hartslag moest van 188 weer naar 185. Drie cruciale slagen. De resterende kompanen moesten de rol lossen, en opnieuw hoopte ik dat Yannick wel zou begrijpen dat we ons niet hoefden te forceren. Helaas, alweer ging hij er eventjes aan gaan trekken, en alweer ging ik het brandje blussen. We schrijven 7.5km, anderhalve km voor de aankomst. In de verte zie ik dat de 3 jongens voor ons wat terugvallen. We zijn genaderd tot zon 100m. Mijn plan was om op zonder te diep in mijn reserves te tasten Yannick in de slotronde achter mij te laten, maar plots kreeg ik hoop om die 3 voorgangers nog te grazen te nemen. Ik versnelde lichtjes, crescendo. Op 1km van de meet waren de eerste twee eraan voor de moeite en de derde, Tomas Hendrickx, oriënteur, liep nog zon 70m voor me uit. Yannick loste de rol, maar schoof toch nog behoorlijk goed mee. Hij zou er eentje oprapen. Mijn hartslag kroop naar 191, het geloof om hem nog te pakken veranderde in een ware overtuiging, al bleef ik wat vrezen dat ik me alsnog zou opblazen boven die 190. Het hoofd was wel nog erg helder, want suppoirterende omstaanders die riepen dat ik hem nog moest proberen in te halen stelde ik gerust met een Herijgersiaans gebaar van Ik pak hem wel. Op goed 300m van de meet kwam ik dan bij, op en over Tomas, die nog eventjes trachtte mee te gaan, maar bezweek. Geen meter te vroeg, want die slotronde woog door, en nog niet een beetje. De laatste rechte lijn was er eentje van uitbollen.
Achteraf kon ik maar één ding vaststellen, plezierbeleving is ooh zo belangrijk. In de aanvangskilometers was de motivatie ergens te bespeuren, ik wilde gewoonweg wat rondrennen in de zon op zondag. Het ietwat rustige tempo matte me niet af, ik ging me beter voelen, raapte man na man op, en lopenderwijs kreeg ik vleugels. Héél bemoedigend was ook het feit dat ik zo lang zo ontspannen aan een hartslag net boven mijn overslagpols kon lopen, terwijl ik toch amper interval train.
Waauww!
