Met de hakken over de sloot en mijn tikker in het rood
Om mijn ticket naar het EK (EOC) binnen te halen mocht ik op een vooruitgeschoven datum de fysieke test afleggen. Aangezien de trainers speciaal voor mij waren komen opdagen mocht ik er dan ook niet aan denken om te falen. Bij he vastleggen van de daum heb ik blijkbaar iets te weinig rekening gehouden met mijn trainingsprogramma. Uit optimisme vermoed ik. Vorige week voelde ik nauwelijks vermoeidheid in de benen, en voor de test rekende ik op weinig problemen. Afgelopen weekend liep ik in Alicane nog 2 wedsrijden, weliswaar de zondag op reserve (HS 170-175 ipv 180-185) maar de benen voelden vandaag al snel vermoeid aan. De eerste twee ronden liep ik zo'n 8sec sneller dan de limiettijd per ronde. Daarna vertraagde ik bewust een beetje,om me niet op te blazen. De benen voelden immers na 2 ronden al vermoeid aan. Ik hield min of meer gelijke tred met het opgelegde tempo en had aan't begin van de laatste ronde nog zo'n 8sec voorsprong op het schema. Hijgend als een rund en met de hartslag stevig in't rood kon ik het tempo handhaven of lichjes versnellen, en met een eindjump kwam als bij wonder nog mijn snelste ronde uit de doos. Toch wel een enorme geruststelling, want 2 ronden voor het einde, met een opkomende steek en een hartslag die boven de overslagdrempel bleef, leken de laatste 4km nog een onoverbrugbare afstand. Gezien de vermoeide benen en me het oog op het VK nacht nu vrijdag zal ik mijn weekschema eens onder de loep moeten nemen.
De technologie heeft het de afgelopen week laten afweten en wel in de gedaante van een gecrashte computer. Het is dan ook onmogelijk om dag per dag neer te pennen. In het algemeen overheerste 2 zaken, ten eerste het gevoel dat ik wat moeie had met de kaarten goed te interpreteren en ten tweede dat een aantal lintjes niet meer hingen waar ze hadden moeten hangen. Wat de kaaren betreft was het onderscheid tussen de verschillende vegetaties heel moeilijk zichbaar, des te meer omdat alles heel erg open was. Wat op de kaart als bos stond, was open terrein met hier en daar een boompje. Wat op de kaart als open terrein stond, was ... open terrein met hier en daar een boompje. Op een moment moest ik een post aan een rots hebben, en met mijn ogen zoekend naar een rots stootte ik op een lintje dat op de grond lag op een stukje steen zo hoog als een stoeprand. Dat was de rots dan. Op de kaarten aan de kust was het dan weer onduidelijk welke kleur van lintjes bij welk parkoer hoorde (geen eenduidig anwoord na 1 week van mijnentwege). Wetende dat er 3 parkoers, met in totaal 150 posten waren, en dat er nog litjes hingen van vorige trainingen, kan je je al inbeelden dat het geen evidentie was. Daarenboven lopen de kaarten ot aan het strand, en de duinen zijn er erg in trek voor 'bosjesmannen', mannen die aan het naturistenstrand nogal erg persoonlijke invulling geven door de mannenliefde in de bosjes te bedrijven. De (Nat-)toeristen zijn erg gul met witte doekjes en wc-papier, waardoor het wel heel erg lasig werd om tussen 100 witte lintjes het juiste witte lintje te vinden Van de bewuste Oro-hydro-omloop waar ik het eerder over had heb ik 66 posten gedaan. Die liepen lekker. Zonder de vegetaties op de kaart was ik verplicht om me meer op het reliëf te focussen en dat lukte als bij wonder erg goed. De week werd afgesloten met twee wedstrijden, een middel en een lange afstand. In de middel ging ik de mis in door te onstuimig het ontzettend stenige terrein in te stormen. Daags nadien nam ik wat gas terug voor de lange afsand, en dat gaf een veel beter resultaat. Waar nauwelijks houvast te vinden leek op de kaart vond ik bijna alle posten foutloos. Hoewel sommige trainingen niet probleemloos verliepen kan de trainingsstage in zijn geheel wel als een gelsaagde stage beschouwd worden. Vele uren en km's werden gelopen, op de camping was er mogelijkheid tot fitness, jacuzzi, sauna (waarvan ik gebruik heb gemaakt) en de benen draaiden erg vlot (slechts 1 dag had ik een vermoeide indruk). Hopelijk is de rustdag vandaag voldoende geweest om de batterijen weer op te laden, want morgen staat de fysieke test op het programma, en met het huidige sneeuwtapijt is dat geen ideale timing.
Hola Alicante! Na een probleemloze reis zijn we gisteren gearriveerd op Camping Marjas alwaar een bungalow ons opwachtte om ons gedurende 9 dagen onderdak te bieden. De intocht was één en al vakantiegevoel, 20°C, T-shirt, short, huurautootje met venstertjes open, ontspanning alom. Wat een contrast met de schijnbaar eeuwige sneeuw waar ik afgelopen weken in Arlon mee geconfronteerd werd. In de auto hadden we de gevolgen van de verregaande kolonisatie van onze noorderburen reeds mogen proeven... al zappend luisterden we plots naar Radio Costa Ollanda, met een zoetgevoosd Nederlands schlagerstemmetje. Krijg nou de klere! 's avonds deden we ons nog te goed aan een lokaal restaurantje, zijnde dat van de camping, waar het de uitverkochte Elvis-avond was. Spottend zei ik nog, toen we om 20hr de bungalow verlieten: "'t Is zo stil, iedereen zal naar de camping-karaoke zijn." 't scheelde niet veel, 't was dus die beruchte Elvisnight. De camping hier is er eentje van de welgestelde uitbollers uit de Westerse landen. Duitsers, Nederlanders, Belgen, Britten... zij die hun oude dag zorgeloos willen vullen met zon, zijn hier samengetroept. We vormden op het Elvisbuffet, knabbelbaar voor elk gebit, dan ook de twee enige aanwezigen jonger dan 50 . Over naar de training. Vanochtend liep ik vol enthousiasme de hut uit, naar het aanpalende bos, en dat deed ik kennelijk met net iets te weinig bezinning. De duinen, gelegen in een heel open bos, leken een paradijs voor de oriënteur, ware het niet dat je eerst de kaart moet bekijken en het dan op een lopen zetten en niet omgekeerd. Met mijn onstuimig drafje merkte ik dat ik maar niet in de kaart kwam en de 6km die de omloop was heb ik niet eens volledig afgewerkt. Wat ronddolen en spelen als een kind, bergjes op en af in het zonnetje, het is een verplichte passage voor elk jong en onstuimig veulen dat net uit de winter komt. Eerst even spelen en daarna, na het speeluurtje, het serieuzere werk. Na de middag heb ik mijn hoofd een beetje meer aan banden gelegd en op dezelfde kaart een andere omloop gedaan. Deze keer zag ik het reliëf en de vegetaties al veel beter. Het bleef hier en daar wel wat snuffelen als een speurhond, want de lintjes die de mensen van Sun-O hebben uitgehangen zijn niet alemaal even goed zichtbaar. De beentjes draaiden heel erg soepel, het enthousiasme was heel nadrukkelijk tegenwoordig, zowel in hoofd als benen, en dat is wel een vereiste voor een goede trainingsstage. Morgen staat er een lange afstand op het programma, eentje met wat ruwer reliëf en iets minder detailleers dan vandaag. Ik kijk er naar uit! Een leuk weetje: op de kaart van vandaag is er ook een oro-hydro-omloop uitgezet met mar liefst 100 posten. Als je die omloop foutloos kan afhaspelen ben je volgens mij een wonder, een krak in het vak. Ik ga me er later deze week aan wagen, een stukje toch.
Vandaag heb ik een uurtje lang de benen gestrekt met een duurloopje in de voorjaarszon. De uurtjes fitness en badminton hadden wat sporen nagelaten in de benen, en wel onder de vorm van ondermaatse souplesse. Ik liep wat meer op gevoel, wat maakte dat de HS wat meer schommelde tussen 140 en 160, en spelenderwijs kwam de souplesse beetje bij beetje terug, wat duidelijk zichtbaar was in het tempo/hartslag op het einde. Op't einde moest ik mezelf intomen om niet langer en harder te gaan lopen. Een goed gevoel voor de afreis van morgenvroeg.
Gistseren bestond de dagb uit een rijk aanbod aan sporten. Kwestie van de relatieve rustweek aangenaam en met de nodige variatie te vullen. In de voormiddag heb ik 35' gevolleybald en een duurloopje van 8km gedaan. Na de middag stond er een vrij intensieve les op mijn programma: badminton geven gedurende 1.30 aan een bende leerlingen die één voor één bij mij een aantal techniekjes moesten leren. De leerlingen waren niet allen bij machte om het pluimpje deftig te controleren wat maakt dat de lesgever het ganse terrein mag afhollen om telkens het kleinnood te vangen en terug naar de leerling te spelen. Met in het spelletje nog het aspect toe te voegen "als je de oefening slecht uitvoert (te kort speelt), 5x pompen, kan de onderrichter niet afsmashen moet hij 5x pompen" was het ook voor mij een boeiend lesje. In totaal stond de teller 's avonds op 2hr30 sporten, wat verre van slecht is. Nog een duurloopje, en dan, take-off!! greetzzzz
Het weer belette de liefhebbers vandaag nogmaals om te lopen. De 30-40cm sneeuw die er gisterenavond lag is, mede door regenval beginnen smelten waardoor er een enorme laag pap lag, tot halfweg het onderbeen. In sneeuw van die dikte valt nog te lopen, in die pap was er geen beginnen aan. Het alternatief was vlakbij, in de powerzaal staan cardiotoestellen, waar ik het kiezen uit had. In combinatie met kracht- en stabilisatieoefeningen deed ik de cardiotoestellen waar de bovenbenen extra belast werden. Als de dooi nog een avondje en nachtje verdergaat zal er morgen wel weer kunnen gelopen worden.
't Is rustweek deze week. Het lichaam mag gaan recupereren van de afgelopen 3 weken opbouwen en te recupereren (om mogelijke opkomende blessures in de kiem te smoren), om er dan volgende week in Alicante weer opnieuw in te vliegen voor een nieuwe blok van 3 weken opbouwen. De week begon met een volledige rustdag, gisteren. Vandaag leek me een uitgelezen dag om loopoefeningen te doen in zaal. Het lichaam moet zowat uitgerust zijn na zondag, en dus klaar voor een goeie sessie loopoefeningen. Daarenboven is er in Arlon intussen een tapijt van 30-40 cm, wat een gewone duurloop niet echt bevordert. Ik ben dan maar de zaal ingetrokken om daar op de harde grond, de lange dunne mat en de dikke valmat allerlei loopoefeningen te doen. Na 40' schakelde ik dan over naar stabilisatieoefeningen en krachtoefeningen, zowel in de sporthal met allerlei hulpmiddelen, als in de aanpalende powerzaal. Geen echte kilometertraining, maar in totaal wel 1hr38 bezig geweest met zo'n 50'aan HS 135-150. Het voelt wel wat onwennig aan, zo'n week met na 2 dagen amper 5km op de teller
De zaterdagse duurloop is niet kunnen doorgaan. Onvoorziene omstandigheden dwarsboomden op zaterdag de dagplanning waardoor de duurloop in het water viel. Zondag ben ik een oriëntatietraining gaan doen op La Gileppe, bij onze vrienden van FRSO. Dat bos is veel aangenamer om door te lopen als de tegenhanger op de VVO-kalender, Winnerheide. Daarenboven zijn de extra hoogtemeters van onze Franstalige vrienden ook altijd een welgekomen geschenk voor de Vlaamse biljartloper. Spelbreker in het hele opzet was de sneeuw, die in Jalhay toch iets te dik lag om vlot te kunnen lopen. De sneeuw maakte het wel heel zwaar om te lopen. Het oriëntatietechnisch aspect verloor ook een beetje van zijn charmes aangezien ik duidelijk kon zien aan de sporen hoeveel mensen er voor mij gepasseerd waren en welke wegkeuzes zij gemaakt hadden. Ik heb zoveel mogelijk getracht mijn eigen weg te zoeken, en ik stel vast dat ik daar in geslaagd ben, aangezien ik toch 2 foutjes van 1'20 gemaakt heb.
Het witte decor en het heel open bos van La Gileppe was alleszins een waar plezier om in te lopen.
Nu volgt een rustweekje, en zaterdag wacht ons het vliegtuig om een weekje in Alicante op trainingsstage/verlof te gaan. Op naar de zon!!
In Arlon zijn de winters niet hetzelfde als bij ons. Op een 2-tal tempotrainingen na de afgelopen twee weken was er door de sneeuw nog geen mogelijkheid tot snelheidswerk. Vandaag had ik heuveltraining gepland, en om toch wat grip te hebben op de helling heb ik wijselijk voor de oriëntatieschoen gekozen. Aan de rand van de kazerne ligt de watertoren, een heuvel van 60m hoog, als je de IOF-kaart mag geloven. Ik ben er 11x op en af gelopen, als duurtraining. Het was geen interval, waar je het stijgend deel als versnelling doet. Nu, de steiltegraad en de laag sneeuw die tot aan mijn enkels kwam gaf er sowieso een klein intervalkarakter aan, mede doordat in de afdaling de HS telkens weer steil naar beneden ging. De beklimming duurde ongeveer 2 minuten, en de hartslag steeg aanvankelijk tot 160, naar het einde van de training ging het richting 166-168, in de rust daalde mijn HS tot om en bij 130. De wind en de sneeuw die recht in mijn aangezicht sneedt op de kale berg in het prachtige witte decor maakte er, met My heroics Pt. 1 in mijn oren, een mooi plaatje van. De pracht van de natuur aanschouwen terwijl je aan't trainen bent, Live can be good, but you have to like it! Zoals groot internationaal kampioen van de jaren 90 Jorgen Martensson zijn leuze destijds was: "Like the weather!" Hoe het weer ook is, hou ervan en trek dan je trainingsschoenen aan. Overschot van gelijk heeft hij!
Het wonder is geschied, vandaag volgde ik mijn programma niet
Na de alactische sprintjestraining deed ik gisteren voor't eerst mijn stabilisatieoefeningen op m'n splinternieuwe Gymball, die tevens dienst doet als trigger om me wakker te houden tijdens het werk. Oefeningen die ik voordien met fluitend gemak deed op een matje, werden nu plots zware en moeilijke kost. Vooral mijn hamstrings kregen het te verduren. Of dat een gevolg was van die oefeningen, of van de hevige sprintjes voordien, daarover is het nog in het duister tasten. Bij een volgende Gymballtraining zal ik het antwoord op deze kwestie wel weten. Vandaag stonden de wetten van de fysiologie niet aan mijn zijde. Spierstijfheid, jawadde! Mijn ochtendtraining heb ik probleemloos afgehaspeld, als een gedienstig koorknaapje, maar na de middag koos deze koorknaap toch wel snel het hazenpad. Voor zij die de Kerk reeds wat ontgroeid zijn, dat ligt rechts-achter het altaar. Rust! Ik durf nauwelijks mijn bed in te kruipen vanavond, aangezien deze boosaardige verschijnselen genaamd spierstijfheid hun piek bereiken op de 2e dag, morgen dus. Skip please!
Over naar de training van vandaag dan. Duurtraining met tempowisselingen. De training bestond uit een dubbele piramide, waarin het tempo per kilometer stijgt of daalt. De eerste kilometer ging aan duurlooptempo 1, aka trage duurloop (DL). De volgende ging naar DL2, dan naar DL3, weer naar DL2, DL1, DL 2, DL3, DL2, DL1 en daarmee was de kous dan af. Op 56' (opwarming en uitlopen inbegrepen) klikte de klok af met 11.8km lop de teller. Een leuke training die goed vlotte en benen die -het waren de 56 beste minuten van de dag- vlotjes ronddraaiden. Enkel in de bergop moest ik opletten dat de hartslag niet meer ging stijgen dan gepland.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. Morgen geen medelijden meer met de hamstrings. Lopen!
Vanochtend stond de voorlaatste oriëntatie-initiatie op mijn lessenrooster. In het klaslokaal werden eerst, via de beamer, de IOF-symbolen aan de man gebracht, net als de begrippen 'volgweg', 'lineaire kenmerken' en 'aanvalspunt en stoplijn'. Nadien trok de gecamoufleerde bende van de bosklapper, ook wel de Bende De Crem, het wijde woud in, onder mijn leiding. De geleide wandeling passeerde langs beekjes, moerassen en een heidegebied, uiteraard langs knusse nestjes van heel zeldzame vogeltjes. Tijdens die initiatie voelde ik dat mijn beentjes zin hadden om te lopen. Met de leerlingen in mijn wiel mocht ik uiteraard niet doortrekken , dat zou voor later op de dag zijn. In de namiddag deed ik mijn eerste alactische, anaerobe training, zoals Dirk De Maesschalk ons geleerd heeft. 20x 5" voluit, met telkens 1' rust (joggen). Doel is dat je al je spiervezels aanspreekt die je maar kan aanspreken (snelle en trage), zonder daarbij in verzuring te gaan. Die verzuring komt na ongeveer 5-7sec de kop op steken, dus tegen dan moet je sprintje al gedaan zijn. Waarom dan die sprintjes? Wel, Hoe sneller je gaat lopen, hoe meer snelle spiervezels je gaat gebruiken. Zo zal je normaal die van 20km/hr amper gebruiken, laat staan die van 21, 22 of 25km/hr. Toch moeten ook deze vezels af en toe eens gestimuleerd worden, en dat doe je met die sprintjes. Op die manier train je je snelste vezels, zonder dat je gaat verzuren, dus zonder dat het een weerstandstraining wordt. De training is dus veel minder vermoeiend dan wanneer je de sprintjes langer dan die 5" zou aanhouden. De benen voelden heel soepel, snel en sterk aan, net zoals de ochtend me al stilletjes influisterde. Waar ik gisteren nog twijfelde aan oververmoeidheid, bleek vandaag dat mijn gevoel me had beetgenomen. Ooh you fooled me. Dat is trouwens een quote uit één van mijn favoriete platen: Batman and Throwbin met Minus 8... gezien de temperatuur hier in het sneeuwwitte Arlon vanavond richtin -8 ging, echt wel de geschikte plaat voor vandaag.
Vandaag heb ik een kleine 10km los gelopen. Ik voelde me bizar. De HS was heel laag, en na zaterdag waar mijn HS insinueerde dat ik wat oververmoeid was (ik kreeg 'm in de interval niet boven 181), had ik eerst inderdaad het gevoel dat het heel stroef ging. Alsof het lichaam er geen zin in had. Na 6km echter ging het plots veel soepeler. Nu weet ik niet wat morgen gedaan, een ongeplande rustdag, of gewoon het programma volgen. De avond en morgenochtend zullen het uitwijzen.
Vandaag een herstelduurloop gedaan op de Kesselberg, mijn thuisterrein. Een prachtige heuvelende en beboste omgeving aan de rand van Leuven. Pure luxe. 70' lazysundayjoggen aan HS 125-140. Nog één kilometerweekje en dan zitten we aan de eerste rustweek. Aan't einde van die rustweek komt dan een eerste tussentijdse test van de conditie en wel op een wedstrijdje in het Spaanse Alicante. Hasta la vista.
PS in de bijlage zit mijn trainingsprogramma, met tevens de werkbladen/logs per week
Vandaag stond onder leiding van Patrick Wallaert een heuveltraining op het programma. Na een uitgebreide opwarming met een resem loopoefeningen kregen we een totaal van 18 hellingen voorgeschoteld, met nadien nog een verrasssing. Nu ja, een verrassing... het extraatje was... een versnelling bergop . De training bestond uit18 versnellingen. Die 18 waren op gebouwd uit 3 blokken van versnellingen bergop, van 150 tot 250m, en na iedere blok moest het tempo wat omhoog. De hellingsgraad en de veraderlijke knikjes maakten de intervals zwaarder dan ze oogden. Dat is nu eenmaal wat 1000 militairen daar elk jaar mogen ondervinden tijdens het militair veldloopkamioenschap . Schaffen zijn reputatie klopt! Mijn hartslag bleef in't begin wel heel erg laag, waardoor ik ging denken dat de beentjes wel heel goed zaten. Op het einde merkte ik echter dat de hartslag niet echt hoog ging bij de intensievere versnellingen. Een teken van vermoeidheid? Er is weer rust op komst, dus geen vuiltje aan de lucht. Bedankt Patrick.
Vandaag op het menu: gewone, ontspannen duurloop. Een uurtje tussen HS 148 en 158 geschommeld. Overdag zat er nog wat spierstijfheid van de intervaltraining in de benen, maar tijdens het lopen voelde ik het niet. De benen draaiden erg soepel, met als gevolg dat ik me moest bedwingen om niet te versnellen. Na de middag heb ik nog een klein half uurtje in de powerzaal doorgebracht waar ik met behulp van medecineballen, een elastiek en een matje mijn dosis stabilisatieoefeningen heb afgewerkt. Daar waar ik enkele weken geleden nog vrij lichte oefeningen deed heb ik ze nu zwaarder gemaakt. Dat zou moeten resulteren in een stuk krachtiger voor de dag komen in alle terrein. de quadriceps heb ik een beetje gespaard in de powerzaal met het oog op Patricks algemeen Gevreesde Intervaltraining op zijn berg, de Drakenberg van Schaffen. Ik kijk er naar uit.
Vandaag was het rustdag. De intervaltraining van gisteren was immers voelbaar laag in de kuiten. Spierstijfheid, noem het een spierkatertje na een maand zonder snelheidswerk. Zo ondervind je tenminste weer eens aan den lijve dat je iets gedaan hebt. In de voormiddag gaf ik initiatie OL, net als afgelopen dinsdag aan een 8-tal rekruten. Na een lekker warm uurtje over IOF-symbolen, aanvalspunten, stoplijnen en volgwegen volgde er een eenvoudige, begeleide lijnloop door het witte decor van Arlon. Voor mezelf was dit de ideale boswandeling/jogging om mijn rustdag mee te vullen. 80' over 5-6km. Na de middag heb ik een aantal interessante wegkeuzes op PC gezet zodat we volgende week met de oriënteurs van de kazerne een technische training kunnen doen, gecombineerd met een "stukje luie-zetel-training" op groot scherm.
.
Vanochtend heb ik de laatste initiatieles aan de leerlingen gegeven met alweer de begeleide wandeling-jogging van zo'n 80'. Hoewel de benen sterk en ergens toch ook soepel aanvoelden, zat de spierstijfheid me toch nog in de benen. Zoals ik gisteren al vreesde. Tegen de wetten van de fysiologie kan je niet in beroep gaan, je moet simpelweg je straf uitzitten, letterlijk en figuurlijk. Mijn namiddagtraining heb ik dan ook maar geschrapt en vervangen door een klein uurtje werk in de powerzaal. De oefeningen waar de hamstrings belast worden liet ik ook wijselijk eventjes links liggen. Buikspieren, stabilisatieoefeningen en een beetje algemene versterkende oefeningen voor het bovenlichaam vulden de sessie. 
