Vandaag werd de laatste wedstrijd betwist, de aflossing. Ik startte als eerste loper in de eerste ploeg en Jo Linten startte voor de tweede ploeg. de kaart was plat als een Vlaamse biljart, maar met een mix van andere gewassen. de eerste drie posten gingen door wel heel erg hardnekkig donkergroen struikgewas, met een soort liaan die je wurgt als je'm om je keel krijgt of die je voet of bovenlichaam tegenhoudt als je'm wat lager krijgt. Niet door te wringen. Daarna kregen we open, wit bos met wat gras. Vliegwerk. Op het einde kwam er nog wat groen bij. Ik vertrok matig, niet echt slecht, maar zeker niet goed (zoals velen), maar halfweg heb ik me vast gelopen in het groen, terwijl anderen wat verderop wel door konden. Ik begin de fout me op te jagen, verloor concentratie, ging in de fout, en kwam in de vicieuze cirkel terecht van opjagen en meer missen. De moed zakte wat weg en het tempo zakte mee. Intussen kreeg ik nog een tak in het gezicht waarvan bloedneus en dito bovenlip getuigden. Jo liep net ietsje sneller dan ik, maar dat was al een eind na de koplopers. Geert liep wel sterk, maar dat was de enige van de ploeg die goed liep. De vermoeidheid zat er ongetwijfeld tussen. Ook bij de toppers zagen we veel kleerscheuren en veel fouten. Het officiële resultaat heb ik nog niet gezien, maar dat komt wel. nu eerst, slotceremonie en nog enkele dagen genieten van onze welverdiende vakantie.
42e en 46e, twee maal eerste Belg en twee maal tevreden Belg
De individuele wedstrijden zitten erop. Het landenklassement is beslecht. Het enige wat er nog op het programma staat is de aflossing, maar onze coach ziet dat als een gebeuren voor het plezier, de vriendschap, en als het kan, om sterk te presteren, maar niet zo belangrijk wegens geen landenklassement. De individuele wedstrijden dan. we wisten van de trainingskaart dat het zwaar zou worden, redelijk beloopbaar, en technisch niet zóó aartsmoeilijk. Een variante van Ardennenterrein. Mijn taak, die ik mezelf had opgelegd, was: niet te hevig gaan, geen risico's nemen, en zekerheid kiezen. Het lot zat mee, een sterke Litouwer startte twee minuten achter me. Ik moest zien dat ik geen grote fouten zou maken zodat die kerel me niet ongezien voorbij zou lopen. Ik startte voorzichtig, met 2, foutjes van om en bij de 20" en twee wegkeuzes waar ik 15-20" laat liggen. en aan post 52 zie ik hem al ver achter me, maar hij haalt me pas in aan post 10. Hij passeert me te snel en ik ben gedwongen kaartcontact te houden, want als hij weg is, kan het anders wel eens mislopen. Helaas voor hem, maar wegraken deed hij niet. ik liep wat rechter naar de posten, hij mistte een beetje, en zo kon ik in zijn spoor blijven. Even liep ik zelfs terug voor hem. Jammer maar helaas, naar de laatste post werd ik al iets te vroeg euforisch en ik liet nog 30" liggen door een onnodig ommetje te maken. Alles samen kon er dik anderhalve minuut af, maar da's kommaneuken, ik had een goede wedstrijd gelopen. Resultaat: 42e: mijn beste ooit, al moet ik erbij zeggen dat er wat afwezige landen zijn waardoor mijn resultaat wat mooier oogt.
De lange afstand beloofde nog een stuk zwaarder te worden: 9.2km met 540m stijgen, al denk ik dat dat met de natte vinger gemeten was. Het was zwaar, maar niet moordend. Ik vertrok met veel concentratie, opnieuw de focus op alles zo eenvoudig mogelijk houden, geen risico's nemen. Ik liep wat rond naar post 2, liep wat rond naar post 6, met eventueel enkele extra hoogtemeters, maar liever die zekerheid (eenvoudige wegkeuze, goed aanvalspunt, paden) dan doorsteken door mogelijk dichtbegroeid terrein waar constante concentratie nodig is. Halfweg verlies ik een minuut door op een lang been wat te laat door te steken van een pad naar een volgend pad, maar ik mis geen enkele post. Aan de kijkpost ben ik nog even verward door een tweede verplichte doorgang die ik niet gezien had (15"), en in de laatste lus vertraag ik 2x omdat het terrein wat onduidelijk is... Maar ik mis de post niet. Ik mis geen enkele post en kan er dan ook heel weinig af doen. Helaas is de waarheid dat de internationale top over zo'n zwaar terrein véél sneller is dan wij simpele Belgen. Ik eindig 46e, alweer een heel sterk resultaat, alweer eerste Belg, en alweer erg tevreden. Ik mag dan wel de militaire titel gemist hebben, of vorig jaar niet meegedaan hebben voor die titel, voor mij is het militair WK belangrijker, en net als vorig jaar ben ik tot twee maal toe snelste Belg, sneller dan Geert Simkens, meervoudig Belgisch militair en burgerkampioen (die twee maal goed gelopen had). De ploeg is net achter Denemarken 11e geëindigd (op 25). Schitterend resultaat. Iedereen blij.
Een eerste reactie na de wedstrijden, alvorens een uitgebreider verslag te posten: De Belgen hebben het goed gedaan, alle onze lopers hebben goed gelopen. we zijn tevreden met het resultaat in het landenklassement. Wat mij betreft: Twee maal goed gelopen. Twee maal eerste Belg, telkens een beetje voor 'The champ' Geert Simkens. Op de middle distance maak ik enkele kleine foutjes, maar niet veel. Op de long Distance maak ik in feite geen fouten, buiten een minuutje dat ik ergens tussen twee posten laat liggen. Resultaat: 42e en 46e, op 160 deelnemers. Hooray!
De Openingsceremonie was symbolisch, een statement, Rio for President
Na de eerder meegedeelde indrukken vooraf e, de wat spaak lopende organisatie was er de eerste grote afspraak van de spelen, de openingsceremonie. Het was een lang aangekondigd evenement, een feest, en dat was zeker niet overdreven. Nadat straaljagers overvlogen om de ceremonie op gang te trekken en nadat een eerste resem vuurwerk het stadion in lichterlaaie zette moest de ceremonie nog echt beginnen. De eerste van vele speaches begon met de overduidelijke ambities van Brazilië/Rio dat zich profileert als Wereldsporthoofdstad van dit decennium. Met deze spelen, in 2014 de Wereldbeker voetbal en in 2016 de Olympische Spelen staat Brazilië een decennium lang in het teken van sport, en de eerste hoogdag was deze openingsceremonie. Een schot in de roos!
Het werd een spektakel dat kon tippen aan een openingsceremonie van de Olympische Spelen. Een gigantische show, verzorgd door honderden kinderen die een dans brachten van wel 30 minuten, waarin zowel Brazilië als land gepromoot werd als de kerngedachte van de militaire spelen, Peace Through Sport, getoond werd. Je werd er week van vanbinnen. Ze schetsten de schoonheid van de mensen en de natuur, uiteraard gekoppeld aan de weelderige Braziliaanse natuur. De kinderen dansten en speelden met de overtuiging dat het hun mooiste dag van hun nog jonge leven was. De gedachte aan vrede, met militairen uit alle uithoeken van de wereld, zelfs al liggen ze met elkaar in oorlog, die hier samen vriendschappelijk en sportief strijden, zij aan zij wordt zo aandoenlijk sterk weergegeven dat je er zelfs in gaat geloven, in die wereldvrede. Nergens nog oorlog!
De ceremonie eindigde met de symbolische fakkel, die na een aflossingsrondje bij Pélé belandde en de historische sportfiguur stak het vuur aan. Het is een vuur dat opnieuw- alles heeft van een Olympisch vuur. Het overvolle stadion ontplofte.
Intussen zijn we weer 2 dagen verder en zijn wij oriënteurs overgeplaatst naar een luxehotel 100km verderop. Waar we ook komen, de spelen lijken overal. Deze spelen zijn meer dan overduidelijk een training voor zowel de medewerkers als voor de hele voorbereiding voor de Spelen in 2016. Installaties zullen dezelfde zijn, draaiboeken zullen herbruikt worden met de nodige verbeteringen. En, deze spelen zijneen gigantische financiële investering om zichzelf te promoten als organisator voor wat komen gaat. Of het nu in Rio is, in de straten rond de atletendorpen op 60km van Rio, of hier, 100km verderop, de straten hangen vol met vlaggen, affiches en spandoeken met het logo van de spelen. Nergens in dit land kan je naast de spelen zien. Als de verbinding het toelaat (of na de spelen, terug thuis) zal ik fotos online zetten waaraan je kunt zien hoe groots deze spelen zijn opgevat. Ronduit indrukwekkend!
Oh, gisteren hadden we training aan het atletendorp, op een kaart waar niet te kruipen viel. Hoog gras is niet wat het in België is: 2.5m hoog, en heel dicht begroeid! Vandaag was er de training in de omgeving van de wedstrijd. Heel andere koek. Vrij goed beloopbaar, maar uiteraard een ander maar mouwen dan een Kempisch of Ardeens bos. Eén ding is zeker, ik zie het zitten. Technisch wordt het best doenbaar, fysiek wel loodzwaar (heel veel stijgen!!)
