Afgelopen weekend vond in Denemarken de Spring Cup, oftewel de opening van het internationaal seizoen plaats. . Ik trok erheen samen met Wouter Leeuws, om er een sterk team met onze Finse ploegmakkers van IF Brahe te vormen. Eén van onze twee beren uit Finland werd deze winter echter geveld door een ziekte en een vervanger zag zijn kans. Jon is de naam van de Brahe-reservist. We kenden hem al vaag. Volgens Fredric Portin, de snelle junior die op de laatste Sylvester (toen hij bij mij op trainingsstage was) nog het vuur aan de schenen van thuisloper Pieter Hendrickx legde, heeft Jon het record in Brahe in de discipline ‘om ter langst in bos blijven’. Een ander niveau dan de geplande Daniel dus.

Zaterdags liepen we de lange afstand. Wouter zette een heel knap resultaat neer (17^e op 77) in H20E (6’ na de winnaar), hoewel hij niet 100% tevreden was (zit die goed op schema zeg, ons talent van eigen stal). Ikzelf verloor aan weinig posten tijd, maar helaas wel teveel tijd om een goed resultaat te behalen. Met 10’ na de winnaar (H21E2) kon ik niet tevreden zijn. Een resultaat halfweg het deelnemersveld was mijn deel, en in het eerste kwart had het moeten zijn om tevreden te zijn.  Fredric Portin, onze ploegmakker liep in diezelfde reeks een heel knappe wedstrijd en eindigde 5^e op 2’ van de winnaar (als eerstejaars H21!!). Joost Talloen liep voor de Belgian Allstars en eindigde na een gemiste start een 3-tal minuten na mij. Daarmee was hij wel nog de beste van die befaamde Belgian Allstars.

Op zondag werd de aflossing betwist, en het beloofde een spannende strijd te worden tussen IF Brahe (50% Omega-50% Brahe) en de Belgian Allstars (25% Omega met Joost en 75% HamOK met de 3 Van der Kleys). Wouter liep alweer een dijk van een wedstrijd en stoof de bosrand uit op nauwelijks 2’ van de leider. Onze juniorklepper leidde de achtervolgende trein, net voor de loper van Halden 2 (voor de leken, Halden is in het oriëntatielopen wat FC Barcelona in het voetbal is, dé grootste), en even verderop volgde ex-wereldkampioen (Woc 2001, middle) Pasi Ikonen. En dan weten dat Onze Wouter nog junior is!!! Directe concurrent en ploegmaat van de gouden ploeg (aflossing 2009) Joost Talloen kon Wouter net niet in zijn gezichtsveld houden, maar liep ook een fantastische wedstrijd, maar … de snelste Omegabenen van het moment staan onder Wouter z’n lijf. Joost verloor iets meer dan een minuut op Wouter. Ikzelf moest als 2^e loper de kloof zien uit te diepen, aangezien Jon het 3^e been zou lopen. Jeroen Van Der Kley zette voor de Allstars de jacht in, samen met Jeremy Genar, die tevens voor een Finse club loopt (ook Ken Peeters zou later als 4^e loper in die ploeg aantreden). Ik kon, ondanks 2 fouten van samen 2' de kloof vergroten op onze naaste concurrenten tot zo’n 4’, maar liep wel 4’ trager dan startloper Wouter. Jon liep voor wat zijn leven waard was om Fredric niet buitenspel te zetten in de strijd IF Brahe-Belgian Allstars-Sibbo Värgarna (Met Ken en Jeremy). Hij werd voorbijgesneld door de twee jagers en slotlopers Thomas VDK en Ken Peeters kregen 4’ krediet om De Meteoriet van Jakobstad (Fredric Portin) achter zich houden. Blok Beton on speed Fredric naderde met rasse schreden. En net voor het einde had hij de kloof van 4’ gedicht. Hiervoor had hij echter zo diep in zijn krachtenarsenaal moeten tasten dat de jongste Van Der Kley hem in de loodzware schnitzel toch nog achter zich kon houden. Ken, die daags voordien een heel knap resultaat in H21E1 had neergezet had eerder in de laatste kilometer zijn meerdere al moeten erkennen in beide windhonden. Een puik resultaat voor deze Brahe-Omega-ploeg met hun twee youngsters, één iets mindere god en één oudgediende en een knappe prestatie van Omega-Allstar Joost om te onthouden.

Een bijzonder opmerkelijke prestatie werd ook geleverd door de snelste hinde van het Vlaamsche, zeg maar Belgische, bos dezer dagen, u allen bekend onder de naam Geypen Kim. Dat ze een tandje meer kan steken als een ander wisten we intussen al. Op de aflossing liep zij als ‘gastloopster’ in een vreemde ploeg die ze van een 21^e plaats terug naar een 7^e plaats loodste. Dit deed ze door de 6^e tijd van de 2^e loopsters te lopen. 2 Zweedse wereldtoppers liepen 42’30, 3 anderen kleppers hadden 45’30” tot 46’55” nodig en daarna was het onze eigen Kim die er 47’ over deed. Knap!

02-04-2010 om 17:56 geschreven door Bart Delobel  

Jaren geleden is Den Duits hier lelijk huis komen houden om hun rijk uit te breiden. Het verzet was echter groot en na een felbevochten strijd is Den Duits met een nederlaag en zijn staart tussen zijn benen teruggekeerd naar eigen land om aldaar te gaan bezinnen en nooit of te nimmer meer te herbeginnen. Of we hem al vergeven hebben? Moeilijke vraag. Wel, misschien zijn we wel geneigd hem te vergeven na dit uitje van onze militaire ploeg naar het Open Duits Militair Kampioenschap. De kans is namelijk groot dat Den Gecamuflierten Deutscher nooit de bedoeling heeft gehad hier binnen te vallen, maar dat ze gewoon verkeerd gelopen waren in hun tocht naar de Fransen. Het is immers heel goed denkbaar dat hij zich vergist heeft met kaart en kompas. Onze eigen militaire ploeg is Den Duits namelijk een nieuwe nederlaag gaan bezorgen, en wel in zijn eigen hol. Den Duits had het kennelijk moeilijker om de kaart adequater te lezen dan den Belgiër. Zowel op de stadssprint, op het sprintje in hun aller-eigenste kazerne als op de lange afstand in het grote woud had de thuisloper had nakijken. Benjamin Anciaux pakte de eerste sprint, Gert Claes stak tijdens de tweede sprint de concurrentie in zijn achterzak, Geert Simkens won de overall (sprint) en hij won tevens de lange afstand. Den Duits kwam op geen enkel podium piepen. Volgens welingelichte bron is Jacky Mathyssen onderweg om er toch een positieve noot voor hen uit te halen.

Ikzelf had maandag duidelijk nog 20 springcupkilometers in mijn benen en de schrik om weer oververmoeid te geraken zat er dik in. Loslopen, ja zelfs bijna wandelen was de enige optie. Tijdens de eerste sprint op dinsdag voelde mijn benen erg goed, zowaar hersteld, al had ik mezelf opgelegd om niet door te lopen. Een fractie van onoplettendheid smeerde me 40" aan mijn broek en ik eindigde soepel maar quasivoldaan op 1' van de winnaar.
Na de middag wilde ik wat harder te keer gaan, gezien de soepel en hersteld ogende benen van voor de middag. Na 4' had ik al in de gaten dat mijn benen me lelijk liggen hadden gehad. Niks hersteld! Vertragen was de boodschap en rustig uitlopen was mijn enige bekommernis.
Op de lange afstand (9.5km, 350m stijgen) voelde ik me erg fris. Benen, hartslag, geest...nu wel hersteld? Ik denk het wel. Ik maakte 2 foutjes (2'30) en bleef erg ontspannen lopen (gemiddelde HS 168, in vergelijking met 179 op de springcup). Het was een heel zwaar terrein met steile hellingen. Die hellingen lieten uiteraard wel een beetje sporen na, ook al wou ik het rustig aan doen.
Geert Simkens ging met de overwinning lopen, hij deed er 2' sneller over dan ik. Ik was heel tevreden, aangezien ik niet te diep in mijn krachtenarsenaal ben gegaan.
De afgelopen 2 weken hebben me veel off-road-lopen opgeleverd, en dat zal de kracht wel ten goede komen. Volgende week gaan we met de Vlaamse seniorploeg op stage naar Fontainebleau. Ook daar zal de kracht nog verder toenemen. Het gaat de goede richting uit!
Joehoew

02-04-2010 om 17:54 geschreven door Bart Delobel  

01-04-2010 om 16:25 geschreven door Bart Delobel  

En wel van 3x weg geweest. Eerst was er de periode van 8 dagen in Leopoldsburg waar ik sport moest gaan geven aan de rekruten op oefening. Hun sport ginds bestond uit oriëntatielopen, kaartlezen (IGN en militaire kledij), een sportdag met oriëntatielopen en een keertje duurloop. Met alle posten die moesten verkend, uitgezet en opgehaald worden kwam dat neer op een aardig aantal kilometers. de eerste twee dagen waren nog bescheiden, omdat er die zaterdag, 20 maart, de fysieke test op het programma van de nationale ploeg stond. Vorige maand had ik smalend om die test gedaan, zeg maar onderschat. Tegelijkertijd had ik een regeltje uit de trainingsleer aan mijn loopschoen gelapt, meer bepaald dat van 'rust is een wezenlijk onderdeel van training'. De gevolgen waren niet mals. Tot het aller-uiterste moeten gaan om de limiet te halen, en nadien 3 weken oververmoeid. Aangezien ik dus nog maar net weer hersteld was (of dacht te zijn), ging ik deze keer de test niet te licht opnemen en de dagen voor de test heb ik mezelf, zij het zonder dwangbuis, kalm gehouden. De omloop lag er deze keer niet besneeuwd bij, en de benen hadden er kennelijk meer zin in. Na een vlotte openingsronde en een wat kalmere tweede ronde duwde ik eventjes het gaspedaal in tijdens ronde drie en toen wist ik dat de test er deze keer geen zwarte dag van zou maken. Rond overslagpols liep ik de zeven rondjes uit, in exact dezelfde tijd als een maand eerder, maar deze keer wel met een opgeheven hoofd. Jammer genoeg zijn er velen die de limiet niet gehaald hebben, wat uiteraard jammer is voor de seniorploeg. Ik ben er van overtuigd dat sommigen mits een beetje verstandig trainen de volgende keer wel over de nodige 'snelle benen' zullen beschikken.

Diezelfde namiddag stond er met de leerlingen in Leopoldsburg al een duurloopje van 10km op het programma, en dat bracht de dagkilometerteller op 30. Een bijzonder flinke dag vond ik van mezelf.

In de komende dagen liep ik alle dagen om de nodige posten uit te zetten of op te halen of te verkennen, en woensdag werd wat dat betreft de meest markante dag in het rijtje, met 3 uitjes van respectievelijk 85', 55' en 58'. De benen draaiden lekker en dat laatste uurtje posten ophalen was tegen de klok zeg maar, of alleszins tegen de avondklok, want het ging al gauw schemeren en iets later moest ik al op een coördinatievergadering staan. De week in Leopoldsburg was een prima trainingsperiode met kaart en loopschoenen, een geschenk als het ware, met het zonnetje dat altijd van de partij was. En dat voor het werk! Keerzijde van de medaille was echter wel dat de coördinatievergaderingen en het organiseren van de sportdag en dergelijke veel tijd in beslag namen, waardoor we van 's ochtends 6 uur tot 's avonds 23.30 druk bezig waren. Nu ja, je kan niet alles hebben in't leven

Daags voor die bewuste woensdag had ik nog een intervaltraining op piste afgewerkt. Een dooddoenertraining op het melkzuur te laten botvieren. No Pain, No Gain, zo heet de leuze, en bij deze training was dat dan ook de achterliggende motivatie. 3x3x300 heet de bewuste, zelfgemaakte training. Pure kapotmakerij: je loopt 3x 300m, bijna aan je maximum snelheid, maar je neemt slechts 20 seconden rust. Noem het een gefractioneerde 900m. Na die 3x300 volgt er 5' rust en dan volgt de tweede 3x300 en weer 5' later de derde.  In die reeks loop je de eerste 300m hard, maar je bent nog niet dood, zeker niet. Ik deed de mijne tussen 50,5” en 51,5” of 2’50/km. 20 seconden later vertrek je opnieuw voor hetzelfde tempo, en dan voel je’t, na 150m overvalt het melkzuur uw spieren, volhouden en het melkzuur geen kans geven is de boodschap. Finish bereikt, Oef. 4x uitblazen en hopla, 20 seconden rust zijn weer om, alweer 300m, zelfde tempo. Deze keer steekt het melkzuur al na amper 70m de kop op, en veel harder. En toch mag je niet vertragen. Alsof 5 beren aan je benen trekken om je tegen te houden, en je mag niet vertragen. Doodgaan heeft een tastbare gedaante gekregen. Aan het einde van die 300m leek mijn hartslag geen hartslag maar een drilboor, die raasde tegen net iets meer dan 200 slagen per minuut. Gelukkig volgt er 5’ rust. Duizelen en trippelen aan 5km/hr. Na de rust begint het hele verhaaltje weer opnieuw. De opgestapelde hoeveelheid melkzuur zou weg moeten zijn en een zelfde serietje zou er moeten in zitten. Uiteraard treedt vermoeidheid op en is niet alle melkzuur weg. De tweede reeks is pijnlijker dan de eerste, en de derde is zowaar nog pijnlijker. In reeks 2 kon ik mijn tempo handhaven tot op het einde, in reeks 3 was de laatste 300m er teveel aan. 52,3” of  een verval van 1,5”, het is niet veel, maar het einde van het Latijn was een feit. Duizelen, wankelen, naar adem happen… love it, or hate it. Ik vraag me overigens af wat het lastigste is, een 900m aan dit tempo non stop, of deze gefractioneerde vorm. De korte rustpauzes zijn te kort om te herstellen, maar ze geven wel het melkzuur meer tijd om zich in uw spieren te nestelen, waardoor er misschien wel meer pijn optreedt dan bij de ononderbroken 900m.

Zonder dit soort pijn tijdens trainingen kan je nooit diep gaan tijdens een wedstrijd. En hey, een uurtje later tintelen de benen nog wel wat, maar dan ben je weer onder de levenden, dus zo erg is het ook weer niet.

31-03-2010 om 22:23 geschreven door Bart Delobel