Terwijl er enerzijds nog wat twijfel was over de benen en de mate waarin die al dan niet gerecupereerd waren, en anderzijds het niet goed kunnen inschatten van de conditie bij gebrek aan wedstrijdritme, hoopte ik stiekem dat het fysiek wel zou meevallen.Over 3 weken wordt er gesreden om tickets naar het WK, en dus was deze nationale lange afstand een eerste test. Fysiek, zoals gezegd, voor mezelf, maar ook tegenover de concurrenten, maar vooral, mentaal. Ik weet immers dat ik tijdens lange afstanden wel eens te kampen heb met een gebrek aan concentratie én gretigheid n de tweede wedstrijdhelft. Mijn focus lag dus vooral op het concentratie-aspect. Lange benen zijn dooddoeners. Niet de lange benen onder mijn lijf, maar een been van 3km bijvoorbeeld, tussen post 7 en 8. Ik ga over op een iets te gezapige cruise-control waar mijn gedachten durven afdwalen. Ik trachtte bij de les te blijven, maar kon enkele foutjes door gebrek aan concentratie en vooruitkijken niet vermijden. Anderzijds had ik tijdens het lange been wel de tijd genomen om de rest van de omloop even te monsteren en in te plannen waar ik mijn energiegel zou nemen. Zo'n energiegel, het lijkt soms een wondermiddel, maar ook aan die wonderen zijn grenzen. Zo zorgt de energiegel voor het vrijmaken van nieuwe energie, van nieuwe suikers. Supertof, zo na 70' wedstrijd plots een nieuw vat steken om uit te tappen. Helaas heeft de gel geen effect om de vermoeide spier an sich. Als de spieren te plat zijn om bergop vooruit te geraken, dan zijn de spieren te plat. Dan mag je nog nieuwe suikers aanvoeren bij de vleet. Hoewel er dus nieuwe energie voorradig was kon ik ze niet echt benutten wegens vermoeide en ietwat verkrampende spieren. Een drankpost had op deze 15km-lange omloop niet overbodig geweest. Tijdens de laatste kilometers trachtte ik op de paden de loopstijl zo economisch mogelijk te maken om wat te recupereren, maar dat leek niet veel op te leveren. Voor wie zich er iets bij wil voorstellen, zoek op youtube naar The Pose-method, een goeroe. Aan de meet bleek ik de snelste tijd neergezet te hebben, 30" sneller dan Johan Goubeau. Ik was wel relatief tevreden met mijn resultat, al kon ik toch zeker 2' sneller, denk ik, en fysiek was het ook nog niet top; Nu ja, de toppers waren niet van de partij (Pieter, Fabien, Yannick, Geert) of lieten het om mij nog onbekende reden afweten (Thomas VDK). Alvast tevreden met de uitslag en een opsteker voor de komende weken...
De bergtraining van afgelopen zondag is me niet zo goed bevallen, tot gisteren, donderdag, heb ik ze in mijn quadriceps gevoeld. Misschien is dat het teken dat het een goed , zware training was. Je hebt er altijd het gissen naar, naar de juiste intensiteit van een training. Te licht, dan is er geen positief effect, enkel een onderhoudend effect. Ga je wat dieper, dan is er een positief effect, althans als je nadien op het juiste moment de volgende training inlast, niet te vroeg, niet te laat. Ga je te hard met die training, dan kan je, algemeen of lokaal, zodanig vermoeid zijn dat het lichaam alle zeilen moet bijspannen om ervan te recupereren en is er van een positief effect geen sprake. In dit geval was de algemene vermoeidheid geen probleem, maar misschien heb ik die ene spier zodanig belast dat ze er niet sterker van is geworden. Wie zal het zeggen? Daarenboven, door de lokale vermoeidheid/spierpijn heb ik 4 dagen alle hellingen gemeden en bergaf heel rustig moeten doen, terwijl ik hier gehoopt had toch ook wat werk voor de desbetreffende spieren voor te schotelen. Het ongewisse dus! Vandaag is alleszins een rustdag, morgen een losloopdagje, en zondag dan wedstrijd, de 1e nationale wedstrijd van het seizoen... als ik mag starten! Ik had me ingeschreven, maar om onbekende reden sta ik niet op de startlijst. Hopelijk wordt dat nog tijdig rechtgezet.
De week langlaufcursus was een erg zware week, althans de eerste dagen. We zouden 6 dagen op de latten staan, en de eerste 3 mochten er best wezen. De sneeuwkwaliteit was niet top en er moest extra geduwd worden op armen en benen. Daarenboven eistte de koude ook zijn tol: -25°C 's ochtends, dat vreet aan je energie. Als je bij dergelijke temperaturen 2-3 uur AM en 2-3 uur PM op de latten staat te zwoegen, dan is het kaarsje 's avonds uit. De leukerds van monitoren waren er overigens van overtuigd dat je techniek nergens zo goed leert als bergop, bijgevolg deden we elke helling die we tegenkwamen tussen 3 en 8 keer . Feest Op de 3e dag schiep God dan 's avonds, na al 5 uur op de latten, nog eens een avondtocht van 15km, zonder hoofdlamp, zonder verlichting... Heel mooi, zo in de duisternis op je latten, in het witte decor, maar geen sinecure. De laatste dag was een marathon gepland, maar de hevige sneeuwval heeft ons gedwongen binnen te blijven (wegen afgesloten, lawinegevaar, met een lawine in onze vallei). Bij thuiskomst heb ik eerst een dagje acclimatisatie genomen, zijnde loslopen en de benen weer laten wennen aan die gouwe ouwe loopbeweging. Zondag ben ik er dan weer tegenaan gegaan met de heuveltraining die ik tegenwoordig vaak doe. De benen signaleerden al snel een zekere flauwte ter hoogte van de quadriceps, maar koppig on ontkennend als ik was deed ik toch verder. De hellingen (een ware muur) kregen me ij zo na klein, ook al wilde ik niet toegeven. Vandaag heb ik dan toch, enigszins postuum, moeten toegeven dat de Kesselberg me geklopt heeft, want elke afdaling in mijn rustige duurloop was een ware kwelling voor de bovenbenen. Ach wat maakt het uit als je graag eens wat afziet...
. Feest 
