Donderdag deden we met collega-speer Fred De Coninck en Iwan Vis 15km met 2x10 30"-30". Voor het eerst sinds de snotneus in mij eerder deze week voelde ik me weer fit, als het ware herboren en ik liep 15km lang te spelen als een blij kind. Versnellen lukte vlotjes, met soepele beentjes die met veel graagte ronddraaiden en een hartje dat ook gewillig voor jojo speelde (ging gemakkelijk de hoogte in zonder vermoeidheid te voelen en daalde telkens weer snel). Mijn vreugde en onstuimigheid was groot en ik was dan ook amper te temmen, ook al stond er vrijdag een wedstrijdje op mijn programma. Dat onstuimig gespeel zou zich wel wat laten gevoelen daags nadien, maar een kind dat wil spelen moet je soms gewoon laten spelen, dus liet ik begaan. Vrijdag was er dan die militaire wedstrijd in Leopoldsburg, op Spiekelspade. Een beruchte kaart omwillen van zijn moerassige karakter. Het weer was aan onze zijde, lekker zonnetje maar wel nog erg fris. De zompige weides, moerassen en stukken bos waren grotendeels bezaaid met een dun laagje ijs boven op het water. Fris... koud zeg maar. Tijdens de opwarming voelde ik me gretig en ik liep erg gezwind en met veel zin om door het bos te gaan sjeezen. Lang leefde dat gezwinde gevoel echter niet. De zompige bodem zoog al snel alle zwierigheid uit mijn lijf en de benen voelden al snel zwaar aan. Uiteraard gold dat voor iedereen, niemand bleef gespaard. Het water en modder stond geregeld tot kniehoogte, en mits wat tegenslag kon dat ook dieper gaan. Mijn concentratie was een beetje minder dan afgelopen zondag, met kleine foutjes tot gevolg. Gelukkig was het geen al te moeilijk terrein en werd een gebrek aan concentratie niet al te zwaar afgestraft. Met een kilometertijd van 5'27 had ik blijkbaar toch niet stilgestaan. Ik liep de snelste tijd, en wel met 6minuten sneller dan de twee, Jo Linten, ploegmaat van de militaire ploeg. Achteraf heb ik als kilometertraining nog een stuk van omloop 2 bijgedaan, om tenslotte tevreden aan een rustweekend kon beginnen. Dik verdiend!
