Vrijdagavond stond er nog een heuveltraining/trappentraining op mijn schema. Donderdag had ik een wat rustigere dag, dus mocht er vrijdag nog getraind worden. Vandaag was het de 1e nationale van het jaar, en ik zou me er vrijdag niet voor sparen. Het trainingsschema was eveneens belangrijk. Vandaag is inderdaad gebleken dat de benen nog wat moe waren, maar slecht waren ze niet. Ik wou onder HS 180 blijven, en bij voorkeur dichter bij 175. Al snel had ik de net voor mij gestarte Nicolas Sillien bij de lurven, en die deed zoals zijn reputatie hem oplegde, er meteen vandoor gaan. Erg hijgend naar mijn mening, met nog 29 posten en zon 12km te gaan. Ik liet hem begaan en bleef trouw aan mijn opgelegd gematigd tempo dat mijn polar mij oplegde. Nicolas ging een aantal keren wat de mist in en kwam weer opnieuw erop en erover. Na post 22 was zijn kaars uit, en ik trachtte een tandje bij te steken, wat me eventjes lukte. Getuige daarvan is de splittime naar post 23, hoorray! Enkele minuten later was er van de versnelling al niet veel meer te merken. Technisch gezien was het geen slechte beurt. Een foutje van 30" aan post 2 en een dubbel ongeconcentreerd moment naar 18 (1'15") waren de 2 grootste fouten. Naar het einde toe zakte de concentratie wel wat weg.
Fabien Pasquasy was 2 maten te sterk voor de concurrentie. Ik ben tevreden met mijn uitslag, wetende dat dit nog een stukje beneden mijn top was.
De werkdag was wat drukker dan verwacht waardoor ik mijn trainingen er niet helemaal in gepland kreeg. Daarenboven voelde ik me wat loom... tot ik om 15hr met een groep moest gaan lopen. Het is het eeuwig wederkerend gevoel, een ontegensprekelijk feit dat menig loper al ervaren heeft. Je dag lijkt maar niet te willen starten, tot je plots aan het lopen bent. zeker zoals vandaag, een regenachtige, winderige dag, 6x een heuvel in open landschap in weer en wind bedwingen, en je wordt wakker, klaarwakker, helder. Plots lijkt de energie in heel je lijf rond te stromen alsof er een teveel aan is. Zo'n dag was het vandaag.
Sinds mijn 'comeback' na een jaartje afwezigheid (cursus sportonderrichter Eupen) ben ik sinds september weer aan het trainen. Stap voor stap, want mijn hele conditie hebben ze in dat jaar met een gommetje of een tintenkiller zorgvuldig gewist. Intussen is er al weer heel vel vooruitgang geboekt, maar mijn vermogen om bergop te lopen is nog steeds dat niet. Vandaar dat er vandaag, in combinatie met een lichte aerobe interval, heuvels op het programma stonden. Vanochtend was ik 35' gaan loslopen, en in de namiddag stond dan het wereldberoemde Montagne De Stockem op het menu. Een molshoop van een goeie 40-50m hoog. Al doorstekende heb ik die kluit een 7-tal keer op en af gelopen, met in het klimmen een HS van om en bij de 170-175 (Aeroob, maar toch intensief) en in de afdaling uiteraard een lagere pols. Na 35' jojo spelen voelden de quadriceps al dat dit voeldoende was wat klimwerk betreft en dan heb ik de resterende 20 minuten uitgelopen, waardoor de klok aftikte op 59'. Morgen geven we weer een lesje IOF aan gecamoufleerde stervelingen en een lesje duurloop aan leerling-camoustervelingen. Voeg daarbij nog een eigen training en wat krachthonkgedoe en we kunnen de riem eraf doen met het oog op de nationale van zondag.
rustig duurloopje - Knopen doorgehakt: geen WK veldlopen voor mij
Na de test van gisteren was het een evidente keuze wat we vandaag zouden uitspoken. Loslopen! Samen met de speerpunt van de sportsectie van Arlon, zijnde Fred De Coninck, ook wel Fred Raket, goed voor een marathon in 2.28 heb ik vandaag 16km losjes gaan joggen in de wijde natuur van de provincie Luxemburg. Met die 16km waren we welgeteld 80 minuutjes zoet. Buiten het regeneratiewerk was er ook de tussentijdse evaluatie na de fysieke van gisteren en het bijsturen van het schema. Ik zou dolgraag het militair WK van Oostende bij op mijn programma zetten, maar de wetten van de training zijn wetten die gerespecteerd dienen te worden. Doe je dat niet, dan krijg je een tik op je neus... of een klop van de hamer, kijk maar naar vorige dinsdag. De basisconditie zit op schema, no problemo about that. Nu moet de weerstand uitgebouwd worden, en er moet verder getraind worden. Het wedstrijdseizoen is nog niet echt aangebroken, dat is pas voor mei-juni, en dus moet het accent van de week op training liggen, en niet op wedstrijden en rust. Als ik voor Oostende wil gaan moet ik deze week rustig aan doen (loslopen) en als het dan meezit op die selectie, moet ik de week van 11 maart ook rustig aan doen. Dat zijn nog twee cruciale trainingsweken met anaeroob werk alvorens de periode springcup en technische trainingsstages(3) en selecties in te gaan. De concurrenten voor vrijdag kunnen dus al één kandidaat schrappen en al op één oortje meer slapen.
Vandaag ben ik in het sportlabo een test gaan afleggen om te zien hoe ver ik sta in mijn trainingopbouw. Je voelt normaal zelf wel of je fit bent of niet, en wat je sterke en zwakke punten zijn. Zo had ik de iindruk de laatste maand een goede basis e hebben, maar op crossen kon ik nooit mijn aanvangstempo handhaven, wat ik normaal wel kon. Geen paniek, want sinds de herstart van mijn trainingen in september was het hele programma hoofdzakelijk op basis gericht, met een beetje aeroob en anaeroob interval. Zo'n labotest bevestigt of de eigen gevoelens juist waren. En inderdaad, de resultaten tonen mijn vermoedens. De basisuithouding heb ik deftig uitgewerkt, aangezien die beter is dan een vorige test in januari 2007 en mei 2006. Opmerkelijk is dat ik toen van harslag 80 tot 150 op 2mmol zat, terwijl ik nu tot HS 140 aan 1mmol blijf. De aerobe drempel, 2mmol, ligt op HS 160 en komt overeen met ongeveer 4'/km. De anaerobe drempel, ook wel de overslagpols (4mmol, zuursofschuld, verzuring) is quasi onveranderd op HS 184 en stem overeen met een tempo van 18km/hr. Nice! Vanaf daar beginnen de minder goede resultaten. Waar 18km/hr nog mijn overslagpols was, was 20km/hr mijn maximum voor vandaag, met 9.3mmol. Vorige tests kwam ik tot 21km/hr en bleef ik aan een lager lactaagehalte. Conclusie: eens in het rood stapelt het melkzuur zich snel op en plafonneer ik. Het logische gevolg van nog weinig inervaltraining. Geen vuiltje aan de lucht dus. De basisconditie staat verder dan vroeger, wat een goed teken is. Nu moet er van die basisconditie verder gebouwd worden met de juiste intervals om ook die weerstand weer op te bouwen. Met andere woorden, de capaciteit is al flink uitgebouwd, nu is het de beurt aan het vermogen opdrijven.
Het nachtkampioenschap afgelopen vrijdag was een sisser van formaat. Nationaal tieneridool en tevens bleitgezicht van het Vlaamse veldrijden (cfr zijn manager) Niels Albert pompt zichzelf wekelijks moed in met de intussen befaamde woorden:" Het is algemeen geweten dat...," waarna hij dan kiest uit enkele mogelijkheden om zijn zin af te ronden. Zoals daar zijn: "ik niet graag rij in het donker," of "ik niet goed ben op sneeuw en ijs." Van de terril van Waterschei ben ik nog nooit met grootse prijzen afgedaald, in tegendeel. Om één of andere reden laat mijn inwendig kompas het zowel op als rond de terril er keer op keer afweten. Desalniettemin tracht ik om toch geen dergelijke Albertiaanse uitspraken te doen. In de eerste kilometer van het Vlaams nachtkampioenschap werden we al prompt over de befaamde terril gestuurd en ik kwam min of meer zonder tijdsverlies de berg afgedaald. Het gedeelte in het bos dat daarop volgde was me minder gunstig gezind. Hoewel de kaart wit en lichtgroen oogde, was het bos bijzonder slecht doorloopbaar, vooral door de onnoemelijk vele takken op de grond. Richting houden leek me onbegonnen werk en de eerste kemel was al snel een feit. Het lesje dat ik aan post 4 geleerd had zei me: niet meer doorsteken, enkel paadjes lopen. I don't like. Aan post 8 voltrok het drama zich compleet. Hoewel ik de post tot 3x toe heb aangevallen vanaf het pad, zag ik het hebbeding waar ik zo naar zocht niet staan. Ik stootte telkens op een andere post, maar de mijne... helaas pindakaas. Toen ik dan toch plots het kleinnood zag reflecteren kon ik niet begrijpen waarom ik (we, want ik was er niet alleen) die post niet eerder gezien had, want ik was er nooit ver af geweest, in tegendeel. De rest was louter nog een formaliteit. Binnenlopen. Eens aangekomen wierp ik ook nog een blik op mijn onderbeen dat bij elke pas toch wel duidelijk pijn deed van de schokken, nadat ik in de eerste kilometer ergens was tegen gestoten. Een kleine snee aan mijn onderbeen, maar volgens de dokter toch voldoende voor 2 draadjes, de terril behoudt zijn reputatie. Snel vergeten luidt de boodschap. Zaterdag ben ik een terreinverkenning gaan doen voor een kaartleesoefening met militairen. Gedurende 2hr45 heb ik wat afgewisseld tussen joggen en wandelen, kwestie van te recupereren en toch wat uithouding te doen. Omdat er vandaag een inspanningstest in het sportlabo op mijn menu staat mocht er gisteren ook niet te veel getraind worden. Een duurloopje van 70' aan heel gemoedelijk tempo (vrouwelijke haas) volstond wat mij betreft. De benen voelden vrijdag nog steeds wat vermoeid van de fysieke test, benieuwd wat het verdict in het labo straks zal zijn.
Na een nuchtere kijk op de afgelopen week en de planning deze week (est in labo, cross op vrijdag, cross op zondag) zal ik mijn trainingsprogramma wat moeten bijsturen. Wat sleutelen aan de mesocycli, meer niet
