De fysieke test heeft zware sporen nagelaten, en dat was op de dag van de test zelf al duidelijk. Ik ben diep in de reserves moeten gaan en de quadriceps zijn daar het grote slachtoffer van geworden. Woensdag ben ik, als verkenning voor enkele oriëntatielessen met militairen, al een heleboel punten gaan verkennen in Vlasmeer. Als compromis tussen regenratietraining en pijn zo veel mogelijk minimaliseren viel de wonderbaarlijke oplossing 'wandelen' uit de bus. In plaats van al joggend de verkenning te doen heb ik een kleine 4 uur vlot gewandeld met kaart in de hand. Gisteren, donderdag, stond de CISM Day-Run op het programma, een jogging van Defensie die in het teken staat van sport en vriendschap over de hele wereld. In alle landen die lid zijn van CISM (conseil de sport international militaire) staat die dag in het teken van sport voor gezondheid en sport voor vriendschap. Ik liep rustig de 10km in 50'. De quadriceps voelden nog pijnlijk aan, maar daartegenover stond wel dat ik me gerecupereerd voelde in de zin dat de energie duidelijk weer aanwezig was. Vanavond is er het eerste kampioenschap van het jaar, het Vlaams nachtkampioenschap. Om 22hr weet ik of ik voldoende gerecupereerd zal zijn.
Voor de komende week wordt he roer eventjes drastisch omgegooid. Er is nog één ticket riching miliair WK (CISM) in Oostende te winnen. Volgende week vrijdag kunnen de geïnteresseerden daarom strijden. Ik zal mijn best doen, maar er zullen nog enkele andere kleppers aan de start komen. spannend!!!

19-02-2010 om 11:03 geschreven door Bart Delobel  

Om mijn ticket naar het EK (EOC) binnen te halen mocht ik op een vooruitgeschoven datum de fysieke test afleggen. Aangezien de trainers speciaal voor mij waren komen opdagen mocht ik er dan ook niet aan denken om te falen. Bij he vastleggen van de daum heb ik blijkbaar iets te weinig rekening gehouden met mijn trainingsprogramma. Uit optimisme vermoed ik. Vorige week voelde ik nauwelijks vermoeidheid in de benen, en voor de test rekende ik op weinig problemen. Afgelopen weekend liep ik in Alicane nog 2 wedsrijden, weliswaar de zondag op reserve (HS 170-175 ipv 180-185) maar de benen voelden vandaag al snel vermoeid aan. De eerste twee ronden liep ik zo'n 8sec sneller dan de limiettijd per ronde. Daarna vertraagde ik bewust een beetje,om me niet op te blazen. De benen voelden immers na 2 ronden al vermoeid aan. Ik hield min of meer gelijke tred met het opgelegde tempo en had aan't begin van de laatste ronde nog zo'n 8sec voorsprong op het schema. Hijgend als een rund en met de hartslag stevig in't rood kon ik het tempo handhaven of lichjes versnellen, en met een eindjump kwam als bij wonder nog mijn snelste ronde uit de doos. Toch wel een enorme geruststelling, want 2 ronden voor het einde, met een opkomende steek en een hartslag die boven de overslagdrempel bleef,  leken de laatste 4km nog een onoverbrugbare afstand.
Gezien de vermoeide benen en me het oog op het VK nacht nu vrijdag zal ik mijn weekschema eens onder de loep moeten nemen.

Bijlagen:
trainingssprogramma 2010 EOC-Jukola.xls (50.5 KB)   

16-02-2010 om 09:38 geschreven door Bart Delobel  

De technologie heeft het de afgelopen week laten afweten en wel in de gedaante van een gecrashte computer. Het is dan ook onmogelijk om dag per dag neer te pennen. In het algemeen overheerste 2 zaken, ten eerste het gevoel dat ik wat moeie had met de kaarten goed te interpreteren en ten tweede dat een aantal lintjes niet meer hingen waar ze hadden moeten hangen. Wat de kaaren betreft was het onderscheid tussen de verschillende vegetaties heel moeilijk zichbaar, des te meer omdat alles heel erg open was. Wat op de kaart als bos stond, was open terrein met hier en daar een boompje. Wat op de kaart als open terrein stond, was ... open terrein met hier en daar een boompje. Op een moment moest ik een post aan een rots hebben, en met mijn ogen zoekend naar een rots stootte ik op een lintje dat op de grond lag op een stukje steen zo hoog als een stoeprand. Dat was de rots dan.
Op de kaarten aan de kust was het dan weer onduidelijk welke kleur van lintjes bij welk parkoer hoorde (geen eenduidig anwoord na 1 week van mijnentwege). Wetende dat er 3 parkoers, met in totaal 150 posten waren, en dat er nog litjes hingen van vorige trainingen, kan je je al inbeelden dat het geen evidentie was. Daarenboven lopen de kaarten ot aan het strand, en de duinen zijn er erg in trek voor 'bosjesmannen', mannen die aan het naturistenstrand nogal erg persoonlijke invulling geven door de mannenliefde in de bosjes te bedrijven. De (Nat-)toeristen zijn erg gul met witte doekjes en wc-papier, waardoor het wel heel erg lasig werd om tussen 100 witte lintjes het juiste witte lintje te vinden
Van de bewuste Oro-hydro-omloop waar ik het eerder over had heb ik 66 posten gedaan. Die liepen lekker. Zonder de vegetaties op de kaart was ik verplicht om me meer op het reliëf te focussen en dat lukte als bij wonder erg goed.
De week werd afgesloten met twee wedstrijden, een middel en een lange afstand. In de middel ging ik de mis in door te onstuimig het ontzettend stenige terrein in te stormen. Daags nadien nam ik wat gas terug voor de lange afsand, en dat gaf een veel beter resultaat. Waar nauwelijks houvast te vinden leek op de kaart vond ik bijna alle posten foutloos.
Hoewel sommige trainingen niet probleemloos verliepen kan de trainingsstage in zijn geheel wel als een gelsaagde stage beschouwd worden. Vele uren en km's werden gelopen, op de camping was er mogelijkheid tot fitness, jacuzzi, sauna (waarvan ik gebruik heb gemaakt) en de benen draaiden erg vlot (slechts 1 dag had ik een vermoeide indruk).
Hopelijk is de rustdag vandaag voldoende geweest om de batterijen weer op te laden, want morgen staat de fysieke test op het programma, en met het huidige sneeuwtapijt is dat geen ideale timing.

15-02-2010 om 20:39 geschreven door Bart Delobel