De laatse EOC-race ligt alweer 5 dagen achter ons, en de 5 à 6 weken voordien waren wedstrijdweken waar amper nog iets anders gedaan werd dan loslopen, rusten en wedstrijd lopen. Vandaar dat de zin om er weer met een soort nieuwe start tegaan te gaan zich niet langer kon verschuilen. In de afgelopen maanden heb ik me vrij weinig op kracht geconcentreerd, en in Bulgarije zag ik toch maar weer eens dat je zowel snel moet zijn -wat vliegen die lopers daar toch hard aan die kijkposten, precies een veldloop type korte cross- als dat je krachtig moet zijn. Dat laatste niet enkel om bergop te lopen, maar ook om door het hobbelige terrein te lopen. Niet dat ik dat niet wist, maar door af en toe mijn weken slecht, en vooral te enthousiast te plannen, vielen hoofdzakelijk die trainingen in het spreekwoordelijke water. In de aanloop naar de CISM in Noorwegen zal de klok anders slaan. De basisconditie moet onderhouden worden, maar de kilometers mogen teruggeschroefd. Fietsen of mountainbiken kan ook al eens. Het aandeel van de krachttrainingen gaat gevoelig de hoogte in, met zowel stabilisatietraining, als ander fitnesswerk, maar ook de loopvarianten zoals trappen, loopsprongen bergop, ... De soeplesse en snelheid in het lopen wordt in de vorm van loopoefeningen gegoten. Daar waar voordien de oefeningen enkel gericht waren op de loopefficiëntie (korte oefeningen, weinig herhalingen), is het nu het plan om de oefeningen een conditioneel karakter te geven. Dat wil zeggen dat bijvoorbeeld skippings meermaals herhaalde worden, over een langere afstand, en zonder aan de juiste uitvoering in te boeten. De oefeningen krijgen een intervalkarakter, waardoor de weerstand ook aangesproken wordt, en waar door de spieren die deze bewegingen aanvoeren erg getraind worden. Ik ben zelf benieuwd of het plan ook daadwerkelijk zal gevolg worden en of ik met andere woorden een realistisch programma opstel, rekening houdend met de eigen persoon (fysiek en mentaal). De volle goesting is er alleszins...
Nu de EOC als grootste doel van het jaar erop zit is het eventjes analyseren en rusten geblazen. Analyseren van wat goed en niet goed was, zowel tijdens het kampioenschap zelf als tijdens de voorbereiding en de mogelijke oorzaken en oplossingen voor de tekortkomingen nagaan. Zowel mentaal als fysiek. Uitrusten wil niet zeggen dat er niet gesport wordt, maar dat het eventjes over een andere, meer ontspannen boeg gegooid kan worden. Over 11 dagen loop ik de Jukola, een grote wedstrijd die in de nasleep van het EOC mee in mijn piekperiode past. Tijdens het EOC heb ik enorm veel nagedacht over de essentie, mijn mogelijkheden en beperkingen, mijn technische vaardigheden en zwakke punten, net als de mentale kant. Soms nam dat gepieker een te grote plaats in tijdens het EOC, in die mate dat ik tijdens de opwarming aan het tobben was in plaats van geconcentreerd te zijn, en wanneer ik dan even in de fout ging tijdens de wedstrijd, ging ik er alweer over nadenken. Er is dus wel wat oplapwerk aan de winkel om tegen de Jukola mijn gedachten 100% bij de wedstrijd te kunnen houden. Het in Arlon gekazerneerd zijn brengt duidelijk een isolatie mee die mentaal zwaar is. Het feit elke training alleen te moeten doen en geen vrienden te zien tijdens de week weegt door op mijn discipline. Trainingspartners zouden heel welkom zijn. Het isolement en het uithuizig zijn van tijdens de werkweek maakt dat ik in de weekenddagen al mijn sociaal gemis (familiaal en amicaal) moet compenseren net als een huishouden en het leven thuis tijd en aandacht vergt. Dat resulteert dan weer in een tijdsgebrek/motivatiegebrek tijdens die twee weekenddagen om te trainen. Het geheel is mentaal vermoeiend (te!) en de mentale weerbaarheid is er de dupe van, met uiteraard in zijn kielzog afdwalende gedachten en minder nauwkeurig kaartlezen. Dat alles doet dan weer nadenken of het allemaal wel de moeite is om tijd, geld en energie te investeren, als je toch merkt dat het zwaar om dragen is, met de mogelijke negatieve resultaten als gevolg. Naar het militair WK toe (15-22 augustus) moet ik dan ook eens goed nagaan hoe ik de trainingen het best aanpak, realistisch dan, rekening houdend met wat ik uit mijn eigen analyse geleerd heb. Een geknutsel en gepuzzel zal het zijn...
Met enkele dagen vertragen is er dan toch het verslagje van de middle B-finale. Ik startte erg vlot en kon de ietwat vreemd getekende kaatr voor't eerst al lopen goed interpreteren. Ik verloor niet onnoemelijk veel tijd, al kan je bij veel posten wel enkele seconden wegdenken in een ideaal scenario. Na 7 posten werd ik ingehaald door de Fin Taivanen, die 2' na mij vertrokken was. Bij de volgende posten, kleine, heel gedetailleerde rotsenzone met enkele korte postjes, ging hij even de fout in waardoor ik het hazenpad koos, edoch aan de volgende post ging ik de mist opzoeken waardoor het hazenpad voor de Fin openlag. Na deze 2 ietwat aarzelende posten haalde ook de tussen ons in gestarte Portugees ons in, nadat hij een beetje had kunnen profiteren van de Fin. Op weg naar post 12 splitsen onze wegen, waar ik de slechts beloopbare kant van de vallei nam en zonder aan de post te missen toch 40" kwijt was. Duidelijk de slechte wegkeuze. Naar de volgende post zie ik in de verte deblauwwitte rug weglopen, maar dat was de laatste flits die ik van hem opving. Ik passeerde de rotsblok van post 13 aan de verkeerde post, zag de post niet en in het dichtbegroeide gebied dat het was verloor ik al snel 1'25. Dat deed de moed wat wegzakken, en na een lastige klim door een dicht begroeid gebied leken plots de benen nog amper half zo sterk als voordien. Na de kijkpost week ik nog even af en het vet was van de soep. Alles samen verloor ik 3 à 4 minuten. Een nieuwe mooie uitslag zat erin tot halfweg, maar na het tweede deel van de koers was dat niet meer binnen bereik. Het werd een eerder matig(ook niet slecht) resultaat.
