Deze voormiddag komt er plots geen water meer uit de kraan bij Camille op het werk. De HR manager komt doodleuk aan Camille vertellen dat iedereen nu naar huis mag want de Tsjechische wet schrijft dat voor. Ik ben er niet bij, maar ik zie zijn gezicht voor me en kan me voorstellen wat er door zijn hoofd flitst. Iedereen naar huis terwijl we aan de maandafsluiting bezig zijn?Wij hebben een deadline te halen verdomme! Die Tsjechen hebben nog nooit gehoord van flessen water zeker? Daarmee kan je ook een toilet doorspoelen. Loop naar de pomp met jullie Tsjechische wet. Een paar sterke mannen gaan tientallen pakken water halen in het warenhuis om de hoek en het probleem is opgelost, men kan weer pipi doen. En iedereen blijft braafjes op het werk.... Hopelijk krijgt dit geen staartje.

We gaan naar Národní Muzeum, het Nationaal museum, gebouwd in 1891. Een prachtig gebouw, maar de collecties insecten, voorhistorische dieren, stenen, munten, planten, noem maar op, geven ons het gevoel dat we op schoolreis zijn. Nu begrijp ik waarom ik in één van onze reisgidsen las 'Lang niet alle collecties zullen de bezoeker kunnen bekoren. Toch is het museum de moeite waard vanwege het interieur en de enorme afmetingen van de ruimtes'. Beter kan ik het niet omschrijven.

Ik kan geen foto's downloaden op deze oude pc, dat zal voor één van volgende dagen zijn, beloofd.

Vandaag probeer ik voor het eerst in 5 weken opnieuw te lopen. Ik heb Camille moeten beloven toen hij deze morgen vertrok dat ik slechts 15 minuten zal lopen en dat ik onmiddellijk zal stoppen indien mijn been pijn zou doen. De schat, hij is zo bezorgd om me. Het lukt me, 15 minuten lopen zonder pijn. Maar de conditie staat wel op een lager pitje dan enkele weken geleden. Ik heb me laten vertellen dat dat snel terug zal komen, dus geen paniek.

Ik ben blij dat ik weer kan lopen, ik heb het gemist. Wie had dat ooit van mij gedacht?

Even mijmeren.... het is vandaag 1 jaar geleden dat we vertrokken naar ons avontuur.

De gevoelens die die dag door ons hoofd spookten kunnen we ons nog zo herinneren. We keken uit naar het avontuur, maar ergens in ons achterhoofd hadden we toch ook wel een beetje schrik wat ons te wachten stond, normaal denk ik. Een geruststelling was dat we aan elkaar beloofd hadden als één van de twee niet kon wennen we naar België zouden terugkeren. Maar al na enkele dagen wisten we dat we een goeie beslissing hadden genomen. In ons dagboek van 5 december lees ik : We zien het zitten, het voelt nu al zo goed. En op 9 december luidt het al : Het voelt goed thuis te zijn. We hadden nooit durven dromen dat we ons hier zo vlug thuis zouden voelen.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen die ons mailtjes stuurde, ons belde of ons een sms'je stuurde het afgelopen jaar om te horen hoe het met ons ging, van harte bedanken. Het doet altijd deugd iets van het thuisfront te horen.

Ik schrijf dit dagboek in de eerste plaats voor onszelf als blijvende herinnering, het is altijd leuk om er eens in te gaan terugblikken. Maar het doet ons veel plezier te zien dat zoveel mensen onze blog lezen en op die manier een beetje ons avontuur delen.

Wij willen ook nog eens iedereen bedanken die ons al een bezoekje brachten, voor jullie gezelschap, voor jullie geschenken en voor alles wat jullie voor ons meebrachten wat we hier niet kunnen vinden.

We hebben veel gezien, beleefd, geleerd het afgelopen jaar, een verrijking voor ons leven. En we zijn blij dat we nog 7 maanden langer mogen blijven dan gepland. We zullen altijd met een goed gevoel terugkijken op dit afgelopen jaar.

Vanavond gaan we onze eerste verjaardag vieren met ons tweetjes.

Klein detail : ze zijn hier vergeten te noteren dat ons huurcontract verlengd werd (is nochtans al een paar maanden geleden gebeurd) en toen ik deze namiddag de vuilzak naar de kelder bracht kon ik niet meer terug, mijn kaart om de deur te openen was geblokkeerd omdat ons contract zogezegd ten einde was. Daar stond ik dan op -2, helemaal alleen, tegenover een deur die niet meer openging. Ik kan je verzekeren, leuk is anders. Gelukkig staat er een alarmbel en is een goede ziel me komen redden en heeft zij direct nieuwe kaarten voor ons gemaakt voor de komende 7 maanden.

Ik heb tijdelijk een andere pc (een oude van Camille), aangezien de mijne in België is gebleven voor herstelling. Hopelijk duurt het niet te lang eer ik mijn vertrouwd bakje terug heb, want mannekes mannekes, het is wennen aan dit oud geval.

Een fijne week gehad in België. Bezoekjes, etentjes, een dagje Ardennen met mijn familie, familiefeest met de familie van Camille, druk druk druk, maar fijn iedereen terug te zien.

Het meest vertederende moment was toen Camille een verhaaltje voorlas aan Sam en Witse. Witse bij mij op schoot en Sam warmpjes tegen haar Bompi gevlijd. Soms verdring je die gevoelens van missen, maar ze zijn er echt wel hoor.

De terugreis verloopt even vlot dan de heenreis. Een beetje miezer van Zaventem tot iets voorbij Keulen, maar daarna klaart het uit en wordt het zelfs zonnig, dus goed doorrijden is de boodschap. Het laatste stukje van Duitsland hebben we opnieuw de flikken achter ons aan, net op dezelfde plaats als in januari. Het lijkt of ze ons daar staan op te wachten. Ze doen een paar telefoontjes – zien wij er dan zo verdacht uit? - en we mogen weer verder. Om 13H30' zijn we thuis.

Nadat de boel is uitgeladen maken we nog een goeie wandeling. Aan een zebrapad is een Nederlander zo vriendelijk ons te laten oversteken en hij wenkt ons om iets te vragen. Wanneer wij bij zijn auto komen en Camille vraagt “Waarmee kunnen we helpen” zie je die man bijna achteroverslaan, leuk om te zien. Je ziet zo door zijn hoofd flitsen “Hoe kan dit? Men spreekt mij in Praag aan in het Nederlands....” Dat vertelt hij vast aan iedereen die hij kent.

Vandaag is het DE feestdag in Tsjechië, het begin van de Fluwelen Revolutie wordt herdacht. De revolutie ontstond in nasleep van de val van de Berlijnse Muur en de verkiezing van een niet-communist tot premier in Polen.

Op 17 november 1989 hielden 15.000 studenten een vreedzame mars in Praag. Tijdens deze mars werden zij tegengehouden door de oproerpolitie, en afgeranseld met wapenstokken, ondanks hun vreedzame bedoelingen. Een kleine 200 studenten werden gewond.

Deze gebeurtenissen wekten solidariteit op onder de Praagse burgers en er kwam spontaan protest tegen dit machtsvertoon van de politie en op 20 november kwamen 150.000 mensen weer massaal op straat. Vanaf nu verliep de revolutie geweldloos omdat Michael Gorbatsjov weigerde om troepen naar Praag te sturen.

Op 24 november hielden Alexander Dubček, Kardinaal František Tomášek en Václav Havel redevoeringen op het Wenceslasplein. Daarbij werden ze aangemoedigd door het gerinkel van honderdduizenden sleutelbossen. Massale betogingen volgden, en er brak een algemene staking uit die het land plat legde en het communistisch regime ernstig deed wankelen.

Onder deze druk bezweek de toenmalige communistische regering en op 29 december 1989 werd Václav Havel door het parlement verkozen tot nieuwe democratische president van Tsjecho-Slowakije. De Fluwelen Revolutie duurde 6 weken en luidde nu ook in dit deel van Oost-Europa een nieuw tijdperk in.

Aan één van de gevels van de universiteit in onze straat hangt dit bordje ter nagedachtenis van de revolutie.

Letterlijk betekent het Wanneer – indien niet nu?

                                 Wie – indien niet wij?

De achterliggende gedachte, heb ik me door een Tsjech laten vertellen, is de stem van het volk dat zegt “Nu is het tijd voor verandering en niemand anders dan wij kunnen voor die verandering zorgen”.

We vinden het spijtig dat we vandaag niet in Praag zijn, we hebben toen we deze week vakantie planden er niet bij stilgestaan dat dit zo een belangrijke dag voor Tsjechië is. Deze namiddag vertrekt in onze straat een gedenktocht naar het Wenceslasplein, net zoals de studenten 20 jaar geleden deden. We hadden het graag meegemaakt.

We vertrekken om kwart voor 4, ik achter het stuur want Camille is nachtblind.  De eerste 100 km gaan vrij vlot, maar daarna rijden we de mist binnen.  Een kleine 50 km moeten we door dit gevaar.  Ik zweet en ben blij wanneer de wolken weer optrekken.

Op zondag rijden is een echte luxe.  Op 9 uur en 30 minuten staan we in België, enkele stops inbegrepen.  Hopelijk zit er binnenkort geen boete voor overdreven snelheid in de bus.

Camille is gisterenavond naar een big party geweest om het 1 jarig bestaan van het bedrijf te vieren.  Vandaag doen we het dus noodgedwongen rustig aan want uitgaan kruipt niet in je koude kleren eens je een bepaalde leeftijd hebt, de meeste onder jullie hebben dat ook al mogen ondervinden vrees ik.  Morgen hebben we 925 km voor de boeg.  We gaan nog eens met de auto naar België.  De koffer vol drank, het gevolg van al die bezoekers die Tsjechische dranken hebben leren waarderen. 

Vandaag zit er een vragenlijst van de VDAB in de bus om te peilen naar mijn “persoonlijke indruk over hun begeleiding bij het vinden van een passende job”.  Hier rijst mijn haar dus van omhoog.  Ik heb me op 25 november vorig jaar laten uitschrijven!!!!!  Na 1 jaar is mijn dossier blijkbaar nog altijd niet aangepast. 

In augustus kreeg ik ook al een brief van hen dat ik als 50-plusser VERPLICHT was op interview te komen.  Indien ik niet zou komen opdagen zouden ze mijn uitkering intrekken.  Ik heb hen toen gebeld met de vraag over welke uitkering ze het hadden.  Ik krijg al bijna een jaar helemaal geen uitkering meer.  Ik heb toen ook gesmeekt mijn dossier aan te passen, wat uiteraard zou gebeuren. 

En nu dit weer!!!!  De administratieve molen draait daar goed.

In de vragenlijst staat een telefoonnummer voor wie klachten heeft over de VDAB….  De dame die ik aan de lijn krijg zit er voor niets tussen, dat weet ik, maar ik moet even mijn ei kwijt.  Ik denk (hoop) dat ze het nu toch wel zullen begrepen hebben dat ik momenteel niet werkzoekend ben in België, dat ik vorig jaar alle stappen heb ondernomen die ik moest om mijn dossier in orde te hebben om mij volgend jaar met een gerust geweten weer te kunnen inschrijven op de Belgische arbeidsmarkt.   Grrrrr.

Geniet van jullie vrije dag!

Morgen is het 20 jaar geleden dat de Berlijnse Muur viel.  Het lijkt ons een goed moment om het museum over het communisme te bezoeken.  Het museum laat het verschil zien tussen utopie en de harde werkelijkheid van lege winkels en holle slogans. 

                                                          

          “Wij bouwen aan het communisme, wij ontmaskeren saboteurs en vijanden van de republiek, wij versterken de vrede”

“Na het werk naar de speeltuin en naar de sportscholen”.

Dit standbeeld van Stalin werd op 1 mei 1955 onthuld in Praag.  Om je een idee te geven over de grootte van het beeld : een knoop op Stalin’s jas had een diameter van een halve meter.  Gelukkig werd dit gedrocht 7 jaar later opgeblazen in opdracht van Nikita Chroesjtsjov, de toenmalige premier van Rusland.  In 1991 heeft men op deze plaats een metronoom geplaatst.

Zoals elk communistisch land had ook Tsjecho-Slowakije zijn grenzen afgesloten met uitkijktorens, prikkeldraad, schijnwerpers en landmijnen.  Enkel wie een speciaal pasje had kon de grens oversteken.  Wie probeerde de grens over te steken werd zonder verwittiging doodgeschoten door de grenswachters.  Deze mannen kregen verlof of een uurwerk wanneer ze een ‘verrader’ konden neerschieten.
Zelfs de idee om te ‘emigreren’ was strafbaar.  Indien iemand je toevertrouwde dat hij/zij er aan dacht de grens over te steken en je gaf die niet aan, werd je opgesloten in de gevangenis. 

Aan het eind van de expositie zien we een korte film over de Fluwelen Revolutie die een eind maakte aan de onderdrukking.  Levende beelden blijken toch nog aangrijpender te zijn dan tientallen foto’s, affiches en standbeelden.  Of is het zo gevoelig omdat we nu tussen de Tsjechen leven die 20 jaar geleden nog moesten strijden om een eigen mening te mogen hebben, om te kunnen gaan en staan waar ze wilden…..

                   Ken je deze nog?

        

              Vele gevels hebben nog littekens van het communisme.

Hierna hebben we nood aan iets luchtiger, we gaan naar het Mucha museum.

Alfons Mucha (1860 – 1939) is een Tsjechisch Jugendstil kunstenaar.

In 1887 verlaat hij zijn geboorteland om zich in Parijs te gaan bekwamen.  Daar breekt hij door met affiches voor toneelstukken.  Hij maakte ook decors, meubelen, kostuums en juwelen.  Zijn affiches werden zo bekend dat ze zelfs van de straat geroofd werden. 

In 1910 keert Mucha, ondanks zijn enorme succes in Frankrijk, terug naar Tsjechië.  Hij wijdt de rest van zijn leven aan een serie monumentale werken over de geschiedenis van het Slavische volk, de Tsjechen in het bijzonder.

Kerstshoppen, best leuk om zo vroeg op zoek te gaan naar kerstgeschenkjes.  Je hebt nog veel keuze en het is nog lang niet zo druk dan over een maand. 

Camille heeft vandaag een dagje verlof genomen en gaat met mij mee naar HP.  De batterij van mijn laptop laadt niet meer op en moet dus dringend vervangen worden.  Waar ik voor gevreesd heb komt ook uit, er is slechts één iemand die een heel klein beetje Engels spreekt.  En dit probleem uitleggen in het Tsjechisch, dat gaat echt nog ons petje te boven.  Gebarentaal is in dit geval ook geen optie.  Na een paar minuten bekijken we mekaar en zien dat we hetzelfde aan het denken zijn.  Hier laten we onze pc niet achter, veel te riskant, die gaat binnenkort mee terug naar België en zal daar wel hersteld worden.

We laten een Thaise massage doen en genieten.  Man, dit gaat er hard aan toe, maar de pijn gaat over in een zalig gevoel.  Buiten lopen we allebei te geeuwen.  Mochten we nu een bed hebben vielen we allebei vast en zeker in slaap.

Vandaag herdenkt Tsjechië zijn doden. 

Ik maak een wandeling naar het kerkhof in onze achtertuin, Vyšherad, en sta verbaasd van de vele kaarsjes die er branden, ieder land zijn gewoontes.  Ik doe ook een kaarsje branden voor allen die me dierbaar zijn. 

                              Vind je mijn kaarsje?                                              Graf van één of ander Tsjechisch gitarist

Een flinke wandeling in het park, tussen de prachtige herfstkleuren, doet me deugd.  Het gaat blijkbaar een flink stuk beter met mijn been.

 

Platte rust en Camille vertroetelt me, zalig!

Ondanks de voorgeschreven rust wil ik toch naar de Expat Expo in Holešovice, Praag 7.  De tram stopt er voor de deur, dus veel stappen moet ik niet.

Veel nieuwe dingen komen we niet te weten.  We vinden een interessant boekje “Survival guide for expats” en een echte Engelse, die recht uit haar tuin is gestapt, smeekt me bij de “International Women’s Association of Prague” te komen.  Daar zal ik eventjes moeten over nadenken, het lijkt me zo een elitegroepje dat liefdadigheid hoog in het vaandel draagt, maar dat eerder bij elkaar komt om te roddelen of hun eenzaamheid te vergeten.  Ach ja, misschien moet ik het een kans geven en mijn vooroordelen opzij zetten?

De tentoonstelling gaat door in Výstavištĕ, een art-nouveau gebouw uit 1891.  Alleen daarvoor al zou ik hier komen ronddwalen.

Ik heb sedert maandag pijn aan mijn linkerbeen.  Stappen lukt nog wel, maar lopen is er al de hele week niet meer bij.  Dus naar de dokter, de eerste keer sedert we hier wonen. 

De wachtzaal ziet eruit als de wachtzaal bij het pms in onze schooltijd, grijs en eentonig.  Er zitten 2 jonge gasten die het nodig vinden mij uit te lachen omdat ik niet veel Tsjechisch ken.  Ik trakteer hen op mijn vriendelijkste gezicht en vraag hen wat er te lachen valt.  Het lachen vergaat hen direct, ze durven zelfs niet meer naar me op te kijken. 

De dokteres, dat denk ik toch, nodigt me uit binnen te komen.  Blijkt dat deze dame de secretaresse is van de dokteres.  Zij noteert mijn gegevens en blijft tijdens de hele consultatie in de dokterspraktijk zitten.  Ik heb dit hier al eens gezien bij de tandarts, maar bij de dokter?  Stel dat je hier komt met één of ander gynaecologisch probleem.  Ik ben al blij dat ik enkel mijn been moet bloot maken.

De diagnose vind ik niet zo leuk, een ontsteking van een ader in mijn been.  Begint de ouderdom zich dan toch te manifesteren?  Een paar dagen zoveel mogelijk rusten, een medicamentje en een zalf moeten de ontsteking doen verdwijnen.

Van de bijsluiter versta ik (bijna) geen woord.  Mijn zoektocht op internet levert niets op.  En opeens valt de reddende engel uit de hemel.  2 techniekers komen naar de verwarming kijken die al een paar nachten een vreemd geluid maakt.  Eén van hen spreekt Engels en hij vertaalt voor mij de bijsluiter.  Toch een geruststelling dat ik nu tenminste weet wat ik moet innemen.

Ik hoop dat ik nooit ‘echt’ ziek word in dit land waar ik de taal niet machtig ben en waar zo weinig mensen een andere taal spreken dan hun moedertaal.

Vandaag is het 1 jaar geleden dat we naar Praag kwamen om een appartement te zoeken en dus ook 1 jaar geleden dat ik aan ons dagboek begon.  Het is een cliché, maar de tijd gaat echt snel.

Vandaag is het nationale feestdag of ‘onafhankelijkheidsdag’ in Tsjechië. 

Tsjecho-Slowakije ontstond in 1918 na het ineenstorten van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk.  Het nieuwe land werd samengesteld uit de gebieden Bohemen (waar wij wonen), Moravië, Silezië, Slowakijke en Subkarpatië. 

Camille moet vandaag gaan werken, feestdag of niet.  In de landen waarvoor zij werken hebben ze vandaag geen verlof, dus….  En net vandaag is er één of ander computerprogramma dat het niet doet.  Dit euvel moet hersteld worden vanuit UK en daar trekt niemand er zich iets van aan dat er hier een paar tientallen mensen (o.a. voor hen) aan het werken zijn en dat die vandaag eens vroeger naar huis zouden willen gaan.
Het probleem is pas iets na de middag opgelost en nu kunnen ze de achterstand beginnen inhalen.  Daar gaat hun hoop om vandaag eens vroeger te stoppen.

Ik trek de stad in, misschien is er wel één of ander te beleven op deze feestdag.  Buiten een demonstratie tegen de republiek en voor het opnieuw invoeren van de monarchie zie ik niets noemenswaardigs.