Onze laatste zondag in Praag is er eentje van lui zijn en genieten.

We gaan vandaag nog een dagje genieten samen met onze getuigen, Turkse en Tsjechische vrienden.  We hebben een boot gehuurd die met ons de meanders van de Moldau gaat varen.  We zagen dit stukje Tsjechië onlangs in Vlaanderen Vakantieland en hadden toen direct zoiets van dat moeten we nog zien voor we huiswaarts moeten keren.

Onze boottocht vertrekt in Davle, zo een 25 km buiten Praag.  Onze schipper die de bijnaam Georgio (Armani) heeft mag er best wel zijn.  Het is niet omdat ik nu een getrouwde vrouw ben dat ik niet meer naar mooie mannen zou mogen kijken, niet?

Met z’n tienen de boot op.  Het is snikheet, maar door het windje op het water heb je daar iets minder last van.  Wat we al meer dan anderhalf jaar weten wordt nog maar eens bevestigd, Tsjechië is een prachtig land.

         

                                                                             

In Slapy moeten we door een sluis die ons in een paar minuten 22 meter hoger brengt.  Toch wel een speciale ervaring, het geeft een beetje kriebels in je buik.

                  

Heel plots is het vakantiegevoel weg wanneer de schipper begint te roepen en de boot in één klap in zijn achteruit zet.  We zijn met teveel op het voordek gaan zitten en de boot begint zijn neus in het water te steken en we maken water.  Wat in een paar seconden door mijn hoofd flitst kan ik moeilijk beschrijven.  Het gaat van “mijn god, we zijn aan het zinken”, “gelukkig heeft Ali een reddingsvest aan” “kan iedereen wel zwemmen?” “zullen we dit overleven?” tot “dit heb ik mijn vrienden aangedaan”.  Erhan kruipt op handen en voeten naar het achterdek en de boot zet zich opnieuw plat op de rivier en het water stroomt uit onze boot.  Het bloed is uit mijn aderen verdwenen, mijn hart dreigt uit mijn borst te springen, het wenen staat me nader dan het lachen, ik heb het gevoel dat ik moet kotsen.  Pas na enkele minuten kan ik opnieuw normaal ademen en we kunnen weer met z’n allen genieten.  We genieten wel, maar zijn toch een stuk voorzichtiger nu.

                               

Na onze boottocht worden we allerhartelijkst ontvangen door de familie Deswarte in Villa Gineta (zie zondag 23 mei).  Zij bakten voor ons Tsjechische trouwkoekjes (geluksbrengers) en een lekkere kwarktaart.  Dank je wel Philippe en familie!!!!!

                                         

’s Avonds babbelen we met z’n allen, bij een lekker etentje, nog wat na over de voorbije 2 dagen.  Het was heerlijk, mooi, fantastisch, zalig!

Vandaag is het de dag waar we samen zoveel maanden hebben naar uitgekeken.  Tegen onze verwachtingen in zijn we helemaal niet zenuwachtig, maar wat niet is kan natuurlijk nog komen.

En ja hoor, wanneer Simona iets te lang doet over mijn make-up, dan komen de zenuwen.  Ik heb welgeteld 5 minuten om mijn kleed, juwelen en schoenen aan te trekken.  Diep ademhalen en niet teveel nadenken en het lukt wel.  Eens ik mezelf gezien heb in de spiegel en een goedkeurende blik krijg van mijn maatje gaan de zenuwen even snel weer weg als ze gekomen zijn.  We staan verstomd van onszelf dat we zo rustig zijn vandaag.

Heel veel mensen wuiven naar ons wanneer ze onze oldtimer Škoda zien langsrijden.  Sommigen roepen zelfs ‘congratulations’, sommigen vragen of ze een foto van ons mogen nemen.  Waw, zoveel meeleven van mensen die we totaal niet kennen, hadden we nooit verwacht, het ontroert.

De priester die we gekozen hebben vertelt een mooi verhaal over de weg die we samen hebben afgelegd.  Daarna leest hij de Tsjechische trouwgeloften voor en die zijn veel mooier dan de Belgische.  Gelukkig is er een Nederlandstalige tolk die het ons netjes voorzegt.  Heel aangrijpend.

We hebben zelf ook trouwgeloften geschreven en die kunnen we zonder één traan te verpinken aan mekaar voorlezen.  Wie had dat van ons gedacht?

De hele dag verloopt als in een sprookje.  Dit is de mooiste verjaardag uit mijn hele leven.  

Bedankt aan iedereen die ons een kaartje, een sms’je of een mailtje stuurde om ons te feliciteren.

Nog 1 keer slapen!!!!!  Laat ons hopen dat het lukt.

Camille werkt vandaag zijn laatste dag in Praag.  Het voelt heel raar wanneer ik hem voor de laatste keer uitwuif.  Hopelijk valt het afscheid van zijn collega’s hem niet te zwaar.