De zoektocht naar een restaurant voor onze trouw wordt verdergezet.

Vandaag gaan we naar Pálffy Palace, een barok gebouw uit de 18° eeuw, vlak naast de tuin waar we zullen trouwen. 

Van het moment dat we het restaurant binnenstappen weten we dat het dit wordt, als het eten even lekker is als het interieur mooi.  Het eten is lekker en de bediening vriendelijk, moet dat meer zijn?

Voilà, nog iets dat geregeld is.

Volgende week verhuist Asa, een Zweedse collega van Camille, terug naar huis.  Eén van de collega’s heeft als afscheid een uitstap onder vrouwen gepland.  Om 5 uur vertrekken we naar de stad, Asa weet niet wat haar te wachten staat.  Eerst gaan we naar het seks museum.  Kan je je voorstellen?  7 vrouwen die lachen en zeveren dat het geen naam heeft, net een bende pubers.  Ik moet toegeven dat we bij veel spullen aan mekaar vragen “weet jij waarvoor dat dient?”.  Gelukkig is er bij alles een woordje uitleg.  En verder moet je je fantasie maar gebruiken.  Een educatieve uitstap is het alleszins.

Na het museum moeten we uiteraard over onze ontdekkingen babbelen bij een lekkere cocktail.

Daarna staat ook nog een seksshop op het programma.  We laten onze fantasie de vrije loop en zien de mannelijke collega’s in allerlei aantrekkelijke pakjes….  De dame achter de kassa kan er niet om lachen en na een half uurtje druipen we dan maar af.  We hebben niets gekocht, maar wel veel plezier gehad.

We slenteren giechelend naar het restaurant waar we met de rest van de collega’s hebben afgesproken.  En daar zitten een paar mannen die we net in gedachten in een sexyer outfit hebben gezien….  Probeer dan maar je lach eens in te houden.  Zij snappen uiteraard niet waarom we zoveel plezier hebben en wij gaan het hen ook niet vertellen natuurlijk.

De dames hebben liever niet dat ik de foto’s van onze uitstap op onze blog zet, met alle respect.  Maar eentje van mezelf zal ik jullie niet onthouden.  Wat zou Camille ervan vinden als ik ’s avonds zo op hem zit te wachten?

In 2 weken tijd gaan we van het vriespunt naar 20°.  In Tsjechië kan alles.  Gevolg, ’s avonds een kletterend onweer.  Mooi om naar te kijken, dat wel, maar we zijn blij dat we binnen zitten.

Vorige week hadden we een eerste afspraak met modeontwerpster Helena Fejková (zie 20 februari), zij zou tegen vandaag een tekening maken van het trouwkleed dat ik in mijn hoofd heb en haar heb proberen uit te leggen.  Vóór ze aan iets begint wil ze zeker zijn dat we op dezelfde golflengte zitten.

Yes!  Op de tekening staat wat in mijn hoofd zit.  Dit is wat ik wil.  Uiteraard moet ook dit voor jullie een geheim blijven.  Eén ding wil ik jullie wel verklappen, ik trouw in het wit.  Ja, ja, heb maar allemaal jullie bedenkingen bij mijn maagdelijkheid, ik heb mijn redenen om voor wit te kiezen, maar een mens vertrouwt niet alles toe aan een dagboek dat op internet staat.

Ik heb een afspraak met Marketa, een floriste.  Ik kies een prachtig trouwboeket, vind ik toch.  Uiteraard moet dit voor jullie nog een tijdje een geheim blijven.

Camille zit aan de Lactéol en Imodium, een gevolg van onze degustatie gisteren.

Volgend weekend kijken we wel uit naar een ander restaurant.  Plaatsjes genoeg in Praag.