We gaan naar Botanická zahrada, de botanische tuin van Praag, die op zo een 300 m van onze deur ligt, maar waar we nog nooit geweest zijn.  Net zoals bij iedereen zeker, de bezienswaardigheden dicht bij huis heb je nog nooit gezien.  Een pracht van een tuin in onze achtertuin.  Shame on us.  In de tropische warmte in de serres wanen we ons op één van onze reizen.  Er is momenteel een tentoonstelling van cactussen en ik moet terugdenken aan het eerste geschenkje dat ik ooit kreeg van Camille, een cactus in een mini serre.  Ik heb hem pas maanden later durven bekennen dat ik niet zo van cactussen houd.

Daarna een flinke wandeling door een deel van de stad waar we ook nog nooit waren.  Je kan blijven kijken naar al die prachtige gevels.  Een  mojito (we dronken ooit betere) brengt ons alweer in vakantiestemming.

Onderweg naar het koopcentrum kom ik een kermis tegen.  Er staan van die ijzeren schommels in de vorm van een bootje, waar we als kind - in onze zondagse kleren - uren in gezeten hebben.  Pure nostalgie overspoelt me.

Marta overloopt samen met ons het examen.  Ze heeft er plezier in dat wij nieuwe woorden hebben uitgevonden.  We hebben allebei in de 80% gehaald.  We zijn content.  Nog iets van een 15 lessen te gaan en dan zit onze cursus er op.  Ik weet nu al dat ik haar zal missen, ons Marta.

Raar maar waar, ik ben een beetje zenuwachtig voor ons examen.  Ik heb gelukkig de tijd om alles nog eens te herhalen, maar Camille?

Hij komt helemaal gestrest thuis, dat belooft niet veel goeds.

Het examen valt al bij al mee.  Er zijn natuurlijk dingen waar ik niet kan opkomen, maar die me later wel te binnen schieten.  Al die accenten die we niet of verkeerd geplaatst hebben zouden ons wel eens punten kunnen kosten.  Waarom gebruiken ze hier toch ook van die rare dingen als ó ö š á ĕ ř č ý ž ů ú ň.  Camille heeft niet zo een goed gevoel bij zijn examen.  Ik bewonder hem dat hij telkens weer de moed opbrengt om dit te doen naast zijn drukke job.  We zien wel.  Donderdag krijgen we onze uitslag.