Het heeft vannacht, na lange tijd, eindelijk nog eens geregend, het leek alsof je het gras en de bomen “dank je wel” hoorde zeggen.  Ik had nooit gedacht dat het zo zalig kon zijn om naar regen te luisteren. 

Het lijkt alsof er meer zuurstof in de lucht zit en dat is maar goed ook want vandaag staat voor de eerste keer 20 minuten lopen op mijn programma.  Eerst loop ik 10 minuten en mag ik 1 minuut stappen.  En daarna beginnen de 20 minuten die me enorm afschrikken.  Wonder boven wonder gaat het beter dan ik gevreesd had.  Wanneer ik bedenk hoe moeilijk die 1 minuut lopen was een aantal weken geleden ben ik blij dat ik doorgezet heb.  Mijn conditie gaat er op vooruit.

Rond 4 uur vertrek ik naar de luchthaven om Natasja op te pikken.  Toch altijd weer een speciaal gevoel om een bekend gezicht terug te zien.

Vanavond gaan we uit eten (op een boot) met collega’s van Camille.  Eindelijk zal ik een gezicht kunnen plakken op die mensen waar hij soms iets over vertelt.

Het is een heel leuke avond, maar ik weet nu al dat ik al die namen niet zal kunnen onthouden.  Als ze hier nu ook eens gewone namen zouden hebben zoals wij, maar neen, de ene is al moeilijker uit te spreken dan de andere, laat staan te onthouden.

We hebben zin om na het etentje nog mee te gaan op café, maar Camille moet morgenvroeg om 5 uur vertrekken naar Parijs.  Dus, waar plicht roept moet goesting zwijgen, en we gaan dan maar (veel te vroeg naar mijn zin) naar huis.