|
Ik heb sedert maandag pijn aan mijn linkerbeen. Stappen lukt nog wel, maar lopen is er al de hele week niet meer bij. Dus naar de dokter, de eerste keer sedert we hier wonen.
De wachtzaal ziet eruit als de wachtzaal bij het pms in onze schooltijd, grijs en eentonig. Er zitten 2 jonge gasten die het nodig vinden mij uit te lachen omdat ik niet veel Tsjechisch ken. Ik trakteer hen op mijn vriendelijkste gezicht en vraag hen wat er te lachen valt. Het lachen vergaat hen direct, ze durven zelfs niet meer naar me op te kijken.
De dokteres, dat denk ik toch, nodigt me uit binnen te komen. Blijkt dat deze dame de secretaresse is van de dokteres. Zij noteert mijn gegevens en blijft tijdens de hele consultatie in de dokterspraktijk zitten. Ik heb dit hier al eens gezien bij de tandarts, maar bij de dokter? Stel dat je hier komt met één of ander gynaecologisch probleem. Ik ben al blij dat ik enkel mijn been moet bloot maken.
De diagnose vind ik niet zo leuk, een ontsteking van een ader in mijn been. Begint de ouderdom zich dan toch te manifesteren? Een paar dagen zoveel mogelijk rusten, een medicamentje en een zalf moeten de ontsteking doen verdwijnen.
Van de bijsluiter versta ik (bijna) geen woord. Mijn zoektocht op internet levert niets op. En opeens valt de reddende engel uit de hemel. 2 techniekers komen naar de verwarming kijken die al een paar nachten een vreemd geluid maakt. Eén van hen spreekt Engels en hij vertaalt voor mij de bijsluiter. Toch een geruststelling dat ik nu tenminste weet wat ik moet innemen.
Ik hoop dat ik nooit echt ziek word in dit land waar ik de taal niet machtig ben en waar zo weinig mensen een andere taal spreken dan hun moedertaal.
|
