We kuieren langs één van de drukste pleinen van de stad, het Wenceslasplein (Václavské náměstí).  Het plein was oorspronkelijk een paardenmarkt en werd ook zo genoemd.  Sedert er een ruiterstandbeeld staat van de H. Wenceslas, de patroonheilige van Tsjechië, werd het plein naar hem genoemd.  Op dit plein zie je veel verschillende architectuurstijlen.  Hotel Europa is een fraai art-nouveaugebouw en ietsjes verder staat het sobere hotel Jalta, een voorbeeld van stalinistisch design.  Hotel Adria werd dan weer in barokstijl gebouwd.

Dit plein is de plek bij uitstek voor bijeenkomsten en demonstraties.  In 1939 waren hier de tanks en troepen van de Wehrmacht te zien; in 1968 paradeerden er de troepen van het Warschaupact.  Het jaar daarop stak de student Jan Palach zich aan de voet van het Wenceslasmonument in brand uit protest tegen de communistische bezetting.  En in 1989 rammelden een half miljoen mensen met sleutelbossen, toen Václav Havel vanaf één van de balkons het eind van het communistische bewind afkondigde.

In Praag vind je vele steegjes die doorgang geven naar een andere straat of plein, en dus ook op het Wenceslaplein.  Wij lopen de arcade Pálac Lucerna in.  In deze doorgang hangt aan het plafond een spottend beeld van Wenceslas die op een omgekeerd paard zit.
In deze gaanderij is een pracht van een bioscoop met bijhorend indrukwekkend café.  We drinken er een lekkere koffie en genieten van de verbaasde blikken van toeristen wanneer ze het omgekeerd paard aan het plafond ontdekken.  Het beeld hangt aan touwen en beweegt dus lichtjes.  Nu ik dat gezien heb ga ik er nooit meer onderstaan.

We wonen vandaag 3 maanden in Praag.

Camille voelt zich stukken beter.  Zouden mijn goede zorgen er voor iets tussen zitten?

Wanneer ik op de tram stap staat een meisje recht en biedt mij haar plaats aan.  Ik bedank haar vriendelijk en doe teken dat zij terug mag gaan zitten.  Zie ik er dan echt zo oud uit? 
Een paar weken geleden bood een jongen zijn plaats aan aan Camille.  Ik had binnenpretjes toen ik dat zag en heb toen vol medelijden aan Camille gevraagd hoe het voelde om als oud versleten te worden.  Vandaag weet ik hoe het voelt.

Al onze spieren doen pijn.  En Camille voelt zich daarnaast ook nog een beetje ziek.  Toch gaat hij werken en ’s avonds naar de les. 
We hebben een andere lerares want onze goede oude Marta is sedert vorige week donderdag ziek.  Ondanks het feit dat deze lerares, Helena of zoiets, wel Engels spreekt en zij ons dus gemakkelijker dingen kan uitleggen die we niet begrijpen, hopen we toch dat onze vertrouwde Marta volgende les zal genezen zijn.  Haar manier van lesgeven spreekt ons meer aan, zij is altijd zo positief en geeft ons het gevoel dat we het goed doen.

Aangezien het hevig sneeuwt rijden we een stuk langer dan we gedacht hadden over de 150 km tussen Praag en Spindleruv Mlyn.  In de namiddag verkennen we onze nieuwe skibestemming.  Niet zo authentiek als het ons vertrouwde dorpje Berwang (Oostenrijk) waar we anders altijd gaan skiën. 

Zaterdag probeert de zon door de wolken te priemen.  Een fantastisch mooie dag om te skiën. 
Dit hebben we nog nooit eerder gezien, er loopt een weg dwars door de skipiste.  De weg is volledig ondergesneeuwd, dus je kan gewoon doorgaan, maar het is toch telkens weer opletten of er geen Škoda komt aangereden.

Zaterdagavond begint het opnieuw te sneeuwen en zondagmorgen nog altijd hetzelfde liedje.  We vertrekken toch maar naar de piste, maar we zien bijna geen steek voor onze ogen.  Veel te gevaarlijk voor niet-professionals als wij.  Wanneer ik bij het uistappen van de lift een goeie totter maak en met moeite weer op mijn latten geraak is het plezier er af.  We proberen nog een andere piste, maar de schrik zit er in, plus het feit dat we niet genoeg zien doet ons beslissen om er mee te stoppen.  We wandelen uren in de sneeuw.  De natuur is prachtig!

En het blijft maar sneeuwen.  Maandagvoormiddag vertrekken we terug naar huis.  Eerst een 20-tal kilometer over wegen waar geen korreltje zout werd gestrooid, berg op, berg af.  Ontspanning is voor mij iets anders, maar gelukkig zit Camille achter het stuur.  Hij vindt dit niet zo erg, al haalt hij toch ook opgelucht adem wanneer we op wegen komen waar wel een strooiwagen gepasseerd is.

Onderweg verandert de sneeuw in regen.  Pas de vierde dag dat het regent sedert we in Praag wonen.  We zullen weer moeten wennen aan dat regenweertje in België als we terugkomen. 

3 nachten in een vreemd bed... dus uren de tijd om een boek te lezen.  Slecht slapen heeft ook zijn positieve kant.