Terwijl hij zijn sokken aantrekt verliest Camille zijn evenwicht, struikelt, probeert zich toch recht te houden, wat ook lukt, maar…. zijn rug is geblokkeerd.

Om mij plezier te doen gaat hij mee naar buiten, maar na een tijdje moet hij toegeven dat hij teveel pijn heeft om lang te stappen en liever thuis in de zetel zou gaan liggen.  Zo gezegd, zo gedaan. 

Terwijl Camille probeert zijn rug te ontspannen, kijk ik naar het WK veldrijden, de eerste keer in mijn leven.  Niet zozeer omdat het kampioenschap op 90 km van onze deur wordt gereden, maar eerder om te supporteren voor onze lieve Tsjech Zdenĕk Štybar.  Wat een sportman!  Ik bewonder hem nog meer omdat hij op korte tijd beter Nederlands spreekt dan de koninklijke familie na al die jaren.  Ik wou dat ik Tsjechisch kon spreken zoals hij Nederlands, maar dat zal nog eventjes duren vrees ik.

Wanneer hij over de finish rijdt voel ik mij Tsjech met de Tsjechen.  Ik ben heel fier op hem!!!!

Eens de 50 voorbij voel je het toch wanneer je te lang hebt uitgezeten.  Het wordt dus een vrij kalme dag want vanavond gaan we alweer op stap, maar nu wel iets rustiger dan gisteren, we gaan naar de opera. 

De opera, Prodaná nevĕsta (de verkochte bruid), van Bedřich Smetana werd de eerste keer opgevoerd in 1866, weliswaar in een ander theater.  Het verhaal vertelt hoe ware liefde alles overwint, ook de wil van de ouders die een andere, rijkere partner willen voor hun kind.  Er wordt gezongen in het Tsjechisch, wat uiteraard voor ons nog altijd moeilijk is.  Gelukkig zijn er Engelstalige en Duitstalige boventitels op een scherm boven het podium, zodat we het merendeel van het verhaal toch meekrijgen. 

We genieten niet alleen van de muziek en dans, maar ook van het gebouw, Národní Divadlo of het Nationaal theater.  In reisgidsen lees je wel eens dat Národní Divadlo een nationaal heiligdom is.  Ik probeer met een paar foto’s en een woordje uitleg jullie een idee te geven waarom.

Dit theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Gisteren een hele mooie dag gehad, de zon scheen en dat heeft een goeie 10 cm sneeuw doen smelten.  Ze zal nog een paar keer moeten schijnen om alles weg te krijgen, maar we leven op hoop.

Deze morgen de overgordijnen open en wat zien we….. het heeft zeker 10 cm gesneeuwd vannacht.  Zo blijven we bezig.
De hele voormiddag blijft het sneeuwen, van die hele dikke vlokken, mooi om naar te kijken, dat wel.

Vanavond afscheidsrink van James en Matt, die terugkeren naar hun thuisland, Zweden en Engeland.  Op 3 tafels staan tapkranen, je kan je eigen pint(en) tappen.  Ik schat dat we met een 50-tal mensen zijn. Wanneer we uit het café vertrekken staan de tellers in totaal op een kleine 100 liter.  Als je weet dat veel vrouwen geen bier maar wijn drinken heb je een idee hoeveel liters sommigen naar binnen gekapt hebben.  Daarna trekken we naar een dancing, voor ons de eerste keer sedert we hier wonen, maar door de meeste blijkbaar goed gekend.  Het doet deugd ons nog eens uit te leven op de dansvloer.  Rond 1.30 uur hebben wij het gehad en vertrekken als eersten naar huis.  Matt heeft zijn vlucht om 7.05 uur maar denkt nog niet aan slapen gaan, de dansvloer is the place to be.

Vrij snel kunnen we een nachttram nemen die ons tot een paar kilometer van thuis brengt en daarna moeten we te voet verder.  Zoals te verwachten is het alweer aan het sneeuwen.  Toen we nog in België woonden zouden we gezegd hebben ‘ben je gek’, maar hier doen we het gewoon.  Ik heb het vertikt om vanavond mijn sneeuwbottekes aan te doen.  En ja hoor, na een paar 100 meter ga ik onderuit.  Ik heb me gelukkig niet bezeerd, maar ben wel klaarwakker om 2 uur ’s nachts.

Ik ga naar de kapper.  Ik in mijn beste Tsjechisch “Můžete stříhat moje vlasy, prosim?” (Kunt u mijn haar knippen a.u.b.).  “Ja, ja, komt u maar mee”.  En die vrouw brengt me naar het kapsalon voor de heren!!!!!  Nu moet je weten dat de echte Tsjechische vrouw lang haar heeft, een decolleté heeft om U tegen te zeggen en veelal vleeskleurige of bruine panty’s draagt.  Ik besef dat ik helemaal niet aan dat beeld beantwoord, maar om me dan direct voor een man aan te zien…..  En dan wil ze ook nog haar tondeuse bovenhalen.  Ne, ne, ne roep ik en toon met mijn vingers dat ze met de schaar moet knippen, het woord nůžky schiet me in mijn paniek niet te binnen.

Thuis neem ik direct mijn speciaal kammetje met mes in, dat ik hier gekocht heb na mijn eerste frustratie bij een kapper, en probeer de rechte lijn op mijn voorhoofd er een beetje minder recht te doen uitzien.

           Voorhistorisch kammetje met mes

Waarom toch elke maand weer die lijdensweg?  Zou ik niet beter mijn haar laten groeien tot we weer in België wonen?  Maar ik haat die stomme krullen in mijn haar.  Ja, ik weet het, dit geloof je niet, maar ik heb krulhaar.  Zo van die dingen die naar alle kanten draaien, maar nooit in de richting die ik zou willen.

Het is berekoud.  ’s Nachts dalen de temperaturen tot rond -20° en overdag blijven we al en paar dagen schommelen tussen de -7° en    -10°.  De sneeuw die een paar weken geleden gevallen is ligt er nog steeds.  Ik lees in de krant dat het 17 jaar geleden is dat Tsjechië een dergelijke sneeuwval gekend heeft.  En voor donderdag wordt er nog meer sneeuw voorspeld.  Het is mooi om naar te kijken, maar ik zou o zo graag nog eens een gewone laars aan mijn benen trekken en niet altijd die sneeuwbotten.  Elegant is anders, maar er lopen hier ergere gevallen rond dan ik.

Dat is iets wat me opvalt wanneer ik hier een paar dagen weggeweest ben, dat de mensen zo ouderwets gekleed zijn.  Dagdagelijks zie ik dat niet meer, maar wanneer ik dan nog eens een paar dagen andere looks gezien heb, wow, dan is dat het eerste wat me opvalt wanneer ik op straat kom.  Man, man, jullie zouden denken ‘waar vinden ze het nog?’, maar ik weet het ondertussen wel waar ze het nog vinden.  Hier in Praag!  Als ik er ooit aan denk maak ik eens een foto van zo een winkel, je gelooft je ogen niet.

Maar wees gerust, er zijn hier ook wel modernere winkels.  Wij zijn nog niet, noodgedwongen, veranderd van stijl.