Waar zou die hoofdpijn toch vandaan komen?  Ach ja, een kermis is een geseling waard.

Om 1 uur ben ik klaar om Anny en André te gaan afhalen op de luchthaven.  Ik zal toch nog wat geduld moeten oefenen, ze landen pas om 18.30 uur.  De eerste keer dat ik alleen met de auto door Praag moet….  Onderweg pik ik Camille op aan een metrostation.

Ik ben druk in de weer want morgen komen Anny en André.  De eerste keer dat onze vrienden langskomen moet alles er pico bello uitzien!

Vanavond een housewarming party bij een collega van Camille, Eyran, een Turk die hier 2 weken geleden kwam wonen.  Toffe gast.  Hij is moslim, maar alleen op zondag.  Voor mij is het heel lang geleden dat ik nog eens een feestje onder collega’s meemaakte en ik amuseer me dan ook kostelijk met het observeren van enkele vrouwen die trachten in de gratie te komen van hun baas.  Snappen die echt niet hoe ze zich aanstellen?  ’t Is hier dus niet anders dan in België.

Ik keek er niet echt naar uit om naar het feestje te gaan omdat ik niet zo goed weet wat te vertellen tegen mensen die ik niet ken, maar ik voel me goed bij dit gekleurd allegaartje.  Er zijn Tsjechen, een Spanjaard, een Portugees, een Poolse, een Zuid-Afrikaanse, een Nederlander, een Fin, een Zwitser, enkele Engelsen en 2 Belgen.  Van 1 man, Raoul, ken ik de nationaliteit niet, moet ik dringend aan Camille vragen.  Hij intrigeert me wel.

Ik geniet van de Engelse humor.

Marta, onze lerares Tsjechisch, is een kranige dame die waarschijnlijk de kaap van de 70 al eventjes heeft overschreden.  En ze heeft een boontje voor Camille.  Hij mag tientallen woorden verkeerd uitspreken vóór ze hem eens een opmerking maat.  Maar o wee als ik iets verkeerd uitspreek, dan mag ik het 3 x herhalen.
Neen, dit is geen jaloezie, dit is gewoon de realiteit.  Camille valt trouwens op iets jongere vrouwen….

Ik vind het nog altijd raar dat veel woorden eindigen op “pis”.  Voor de Tsjechen niets speciaals natuurlijk, maar bij ons heeft het toch wel een bijklank.

Toen de postbode hier de eerste keer aan de deur belde omdat ze een aangetekend schrijven voor me had en mij om mijn “podpis” vroeg was ik blij dat ze mij een balpen in mijn handen stak en op haar papiertje toonde waar ik moest tekenen.  Anders had ik bij god niet geweten waar ze het over had.