Kerstshoppen, best leuk om zo vroeg op zoek te gaan naar kerstgeschenkjes.  Je hebt nog veel keuze en het is nog lang niet zo druk dan over een maand. 

Camille heeft vandaag een dagje verlof genomen en gaat met mij mee naar HP.  De batterij van mijn laptop laadt niet meer op en moet dus dringend vervangen worden.  Waar ik voor gevreesd heb komt ook uit, er is slechts één iemand die een heel klein beetje Engels spreekt.  En dit probleem uitleggen in het Tsjechisch, dat gaat echt nog ons petje te boven.  Gebarentaal is in dit geval ook geen optie.  Na een paar minuten bekijken we mekaar en zien dat we hetzelfde aan het denken zijn.  Hier laten we onze pc niet achter, veel te riskant, die gaat binnenkort mee terug naar België en zal daar wel hersteld worden.

We laten een Thaise massage doen en genieten.  Man, dit gaat er hard aan toe, maar de pijn gaat over in een zalig gevoel.  Buiten lopen we allebei te geeuwen.  Mochten we nu een bed hebben vielen we allebei vast en zeker in slaap.

Vandaag herdenkt Tsjechië zijn doden. 

Ik maak een wandeling naar het kerkhof in onze achtertuin, Vyšherad, en sta verbaasd van de vele kaarsjes die er branden, ieder land zijn gewoontes.  Ik doe ook een kaarsje branden voor allen die me dierbaar zijn. 

                              Vind je mijn kaarsje?                                              Graf van één of ander Tsjechisch gitarist

Een flinke wandeling in het park, tussen de prachtige herfstkleuren, doet me deugd.  Het gaat blijkbaar een flink stuk beter met mijn been.

 

Platte rust en Camille vertroetelt me, zalig!

Ondanks de voorgeschreven rust wil ik toch naar de Expat Expo in Holešovice, Praag 7.  De tram stopt er voor de deur, dus veel stappen moet ik niet.

Veel nieuwe dingen komen we niet te weten.  We vinden een interessant boekje “Survival guide for expats” en een echte Engelse, die recht uit haar tuin is gestapt, smeekt me bij de “International Women’s Association of Prague” te komen.  Daar zal ik eventjes moeten over nadenken, het lijkt me zo een elitegroepje dat liefdadigheid hoog in het vaandel draagt, maar dat eerder bij elkaar komt om te roddelen of hun eenzaamheid te vergeten.  Ach ja, misschien moet ik het een kans geven en mijn vooroordelen opzij zetten?

De tentoonstelling gaat door in Výstavištĕ, een art-nouveau gebouw uit 1891.  Alleen daarvoor al zou ik hier komen ronddwalen.

Ik heb sedert maandag pijn aan mijn linkerbeen.  Stappen lukt nog wel, maar lopen is er al de hele week niet meer bij.  Dus naar de dokter, de eerste keer sedert we hier wonen. 

De wachtzaal ziet eruit als de wachtzaal bij het pms in onze schooltijd, grijs en eentonig.  Er zitten 2 jonge gasten die het nodig vinden mij uit te lachen omdat ik niet veel Tsjechisch ken.  Ik trakteer hen op mijn vriendelijkste gezicht en vraag hen wat er te lachen valt.  Het lachen vergaat hen direct, ze durven zelfs niet meer naar me op te kijken. 

De dokteres, dat denk ik toch, nodigt me uit binnen te komen.  Blijkt dat deze dame de secretaresse is van de dokteres.  Zij noteert mijn gegevens en blijft tijdens de hele consultatie in de dokterspraktijk zitten.  Ik heb dit hier al eens gezien bij de tandarts, maar bij de dokter?  Stel dat je hier komt met één of ander gynaecologisch probleem.  Ik ben al blij dat ik enkel mijn been moet bloot maken.

De diagnose vind ik niet zo leuk, een ontsteking van een ader in mijn been.  Begint de ouderdom zich dan toch te manifesteren?  Een paar dagen zoveel mogelijk rusten, een medicamentje en een zalf moeten de ontsteking doen verdwijnen.

Van de bijsluiter versta ik (bijna) geen woord.  Mijn zoektocht op internet levert niets op.  En opeens valt de reddende engel uit de hemel.  2 techniekers komen naar de verwarming kijken die al een paar nachten een vreemd geluid maakt.  Eén van hen spreekt Engels en hij vertaalt voor mij de bijsluiter.  Toch een geruststelling dat ik nu tenminste weet wat ik moet innemen.

Ik hoop dat ik nooit ‘echt’ ziek word in dit land waar ik de taal niet machtig ben en waar zo weinig mensen een andere taal spreken dan hun moedertaal.

Vandaag is het 1 jaar geleden dat we naar Praag kwamen om een appartement te zoeken en dus ook 1 jaar geleden dat ik aan ons dagboek begon.  Het is een cliché, maar de tijd gaat echt snel.

Vandaag is het nationale feestdag of ‘onafhankelijkheidsdag’ in Tsjechië. 

Tsjecho-Slowakije ontstond in 1918 na het ineenstorten van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk.  Het nieuwe land werd samengesteld uit de gebieden Bohemen (waar wij wonen), Moravië, Silezië, Slowakijke en Subkarpatië. 

Camille moet vandaag gaan werken, feestdag of niet.  In de landen waarvoor zij werken hebben ze vandaag geen verlof, dus….  En net vandaag is er één of ander computerprogramma dat het niet doet.  Dit euvel moet hersteld worden vanuit UK en daar trekt niemand er zich iets van aan dat er hier een paar tientallen mensen (o.a. voor hen) aan het werken zijn en dat die vandaag eens vroeger naar huis zouden willen gaan.
Het probleem is pas iets na de middag opgelost en nu kunnen ze de achterstand beginnen inhalen.  Daar gaat hun hoop om vandaag eens vroeger te stoppen.

Ik trek de stad in, misschien is er wel één of ander te beleven op deze feestdag.  Buiten een demonstratie tegen de republiek en voor het opnieuw invoeren van de monarchie zie ik niets noemenswaardigs. 

   

Ontbijt met peperkoek.  Na bijna een jaar die smaak niet meer geproefd te hebben lijkt het wel een delicatesse.

Een fijn weekend met Myriam en Michel, onze (schoon)zus en –broer.

Zij hebben peperkoek meegebracht, dat zal ons smaken.

Ons Moeke en Vake zijn vandaag 56 jaar getrouwd.  Ik heb het hen al geschreven en gezegd, maar bij deze toch nog eens langs deze weg “Van harte gefeliciteerd en doe er nog maar vele jaren bij.  En …. bedankt voor alles”.

Het zweet loopt mijn rug af.  Neen, neen, de zomer is niet terug in het land - was het dat maar - ik zit op de kappersstoel en heb schrik dat dit nooit meer goed komt.  Zoals die hier een gang gaat met die schaar…..  Bij mijn volgend bezoek aan België vraag ik aan Guyken of hij het ziet zitten om opleidingen haarknippen te geven in Praag.

Op zo een 25 km van Praag rijden we door een bos waar de sneeuw is blijven liggen.  Een raar gezicht dat groene bos met sneeuw.  Er liggen veel afgebroken takken op de grond die het begeven hebben door het gewicht van de sneeuw op hun bladeren.  Het is ook niet normaal dat het zo vroeg begint te sneeuwen.

We zien enkele herten.  Weten zij dan niet dat vandaag de jacht weer opengaat?

We rijden naar Kutná Hora, waar van de 13^e tot de 18^e eeuw zilver werd gewonnen.  Door deze rijkdom was de stad tot dan de belangrijkste stad na Praag.  Nu is het eerder vergane glorie.  Veel gebouwen zijn dringend aan restauratie toe. 

De St.-Barbarakathedraal torent boven de stad uit.  Het is één van de indrukwekkendste gotische kerken in Europa.  


                                               


                         

                                                                                                                                               

                                                                               


Uiteraard ontbreekt ook in deze stad de pestzuil niet.

   

                              Gevel die smeekt om een likje verf

In het zilvermuseum worden vandaag geen rondleidingen gegeven wegens “rekonstrukce”.  Niet dat ik dit erg vind, ik zie mezelf geen 500 m onder de grond kruipen.  Het zweet breekt me al uit als ik er aan denk alleen.

In Kolín, een stad die in de 13^e eeuw werd gesticht door Duitse kolonisten, wandelen we slechts eventjes rond op het stadsplein, want wij zijn nog niet echt gewend aan de kou die hier dit jaar toch wel heel vroeg en vooral heel plots is komen opdagen.

Thuis wacht ons een lekker warm appartement.

                        Raadhuis van Kolín        
                                       
                                 Stoere krijger op een dak

Camille en ik geven vanavond een drink voor zijn collega’s die hier ook in de appartementen wonen.  Een leuk allegaartje, een paar Engelsen, een Zweedse, een Zuid-Afrikaanse, een Turk en een stel Belgen.  Er wordt gelachen, of eerder geplaagd, met de typische gebruiken in onze verschillende landen.  Ik vind het telkens weer leerrijk in andere culturen ondergedompeld te worden.  Een fijne avond, dit moeten we zeker nog eens overdoen.

                                             Heren, al ooit zulke toiletten gezien?  Het voelt eventjes raar naar het schijnt.

Vandaag hebben we onze eerste sneeuwbui gekregen.  Een week geleden was het nog 23°.  Zowel de lente als de herfst zijn hier in sneltempo voorbijgevlogen.  Spijtig, want ik hou net het meest van die twee seizoenen met al hun kleurschakeringen.  

Zoals verwacht was dit een zwaar weekend, maar wel heel tof, veel gezien, veel gelachen, veel gegeten en…. veel gedronken.

Ik loop vandaag voor de eerste keer 30 minuten aan één stuk.  Het valt beter mee dan ik gevreesd had.  Wanneer ik stop krijg ik tranen in mijn ogen.  Ik ben fier op mezelf dat ik het gehaald heb.  Het lijkt alsof ik daarna naar huis zweef.

Bedankt mijn lief en bedankt Anny voor jullie felicitaties die ik mijn mailbox vind wanneer ik thuis kom, dat doet deugd.

Dat deze 30 minuten gelijk zouden zijn aan 5 km kan ik niet geloven, gezien mijn tempo, maar het gaat me niet om het aantal kilometer dat ik loop, het gaat me om beweging hebben en om de uitdaging die ik met mezelf aanging.  Dit had ik 10 weken geleden nooit van mezelf gedacht.  Het is nog maar 8H00’, te vroeg voor een (welverdiend) aperitiefje zeker?

Vanavond komen Conny en Pieter.  Dit wordt vast en zeker een zwaar weekend…..

Camille werkt vandaag in België.  Deze keer ga ik niet mee, een vlucht betalen voor 1 dag zou al te gek zijn.

Ik kan trouwens niet mee want deze morgen om 9H00’ komt Roman opmeten hoe diep en hoe lang onze kast in de gang is omdat we 2 extra leggers besteld hebben.  Het is nu 12H30’.  Heb jij Roman al gezien?  Ik ook niet.  ’t Zal weer voor “tomorrow” zijn.  Ik blijf niet de hele dag op hem wachten, zeker weten.

Gisteren heb ik een overvolle tram moeten nemen en voelde toen eventjes iets (eerder iemand) tegen mijn rug duwen, maar als je als sardienen in een blik zit lijkt dit niets abnormaals.  Ik heb toen toch vlug gecheckt of de rits van mijn handtas wel dicht was en dat was ze, dus geen probleem.

Deze morgen ontdek ik wat die duw geweest is.  Mijn geldbeugel zit niet meer in mijn handtas.  De muntstukken die ik kwijt ben vind ik helemaal niet erg, maar mijn geldbeugeltje!!!  Ik had het van Camille gekregen voor mijn verjaardag, samen met de bijhorende portefeuille.  De sentimentele waarde kan niets of niemand me teruggeven.  Camille probeert me te troosten met de gedachte dat het nog een geluk is dat mijn portefeuille niet werd gestolen want dan zou ik mijn identiteitskaart en bankkaarten kwijt zijn, maar het helpt niet.  Ik voel me de hele dag ambetant.

Tot nu toe heb ik me hier nog geen minuut onveilig gevoeld, maar wanneer ik vandaag boodschappen ga doen bekruipt me een raar gevoel, ik zie in iedereen een potentiële dief.  Dit onveilig gevoel gaat wel weer over, maar zal toch eventjes zijn tijd nodig hebben.