Gedurende 2 maanden heb ik geprobeerd vogeltjes naar ons terras te lokken met van die voedernetjes (uit België meegebracht wegens hier niet te vinden), maar het is niet gelukt.  Geen meesje hebben we gezien.  We hangen onze hele voorraad op in een park, hier zitten genoeg hongerige vogeltjes.  Na onze goeie daad is het tijd om lui te zijn, daar dienen zondagen toch voor?

We trekken naar Olšanské Hřbitovy, het grootste kerkhof van Praag.  Men begon hier te begraven in 1679, het jaar dat een grote pestepidemie Praag trof.  De oppervlakte van dit Hřbitovy is 51 ha, er zijn circa 110.000 graven waarin 1.800.000 mensen begraven liggen.

Deze morgen scheen het zonnetje en kregen we het gevoel dat de lente eindelijk in het land was en we hebben een dunnere jas aangetrokken, want die dikke winterjassen hebben we zowat gehad.  Dat was geen goed idee, het is nog altijd goed koud en na 1 uur krijgen we het gevoel dat we zullen bevriezen als we nog langer buiten blijven.  Wanneer de lente er echt zal zijn komen we vast en zeker terug want het is hier indrukwekkend mooi en rustgevend.

Het is hier beginnen winteren op 28 december en ons wintertje is nog niet voorbij vrees ik.  De voorspellingen voor volgende week geven nog steeds sneeuw.  Dit jaar hebben we genoeg sneeuw gezien voor een paar jaar.

Bovenaan de deur tussen de lift en de gang staat zo een trekker waarmee de deur automatisch sluit.  Wel, vandaag sluit de deur niet meer want iemand vond het leuk om de trekker af te breken.

Wanneer we ’s avonds thuis komen is ook de omlijsting van de deur verdwenen.  Als dit geen leuke spelletjes zijn! 

Ik mag niemand verdenken, maar sedert kort werden Amerikaanse studenten onze buren, de enige buren op deze verdieping.  Man, man, hebben die een nek, niet te doen.  Dat moet zijn hele leven nog maken en dat denkt dat de wereld aan zijn (haar) kont hangt.  Een “goeie dag” geven ze niet, zelfs geen knikje, ik ben tenslotte ook maar een luchtbel in dit grote heelal.

Wanneer ik het Tsjechisch Nationaal Ziekenfonds binnenstap maak ik me de bedenking dat in Praag dikwijls achter de lelijkste gevels de mooiste interieurs schuilgaan.  Deze gevel is één van de zovele die dringend een opsmukje kan gebruiken, maar eens binnen kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.  In dit art nouveau decor wil ik ook wel een baantje.
Godzijdank is Eva bij me want ook hier spreekt maar één iemand een andere taal dan Tsjechisch, en die is er niet vandaag.  Na een hoop tolkwerk is mijn ziekteverzekering afgesloten, ik kan weer op mijn 2 oren slapen.
Eva is laatstejaars studente economie en werkt parttime om haar studies te kunnen betalen.  Zij is niet de enige hier in Tsjechië, de meeste studenten hebben een baantje omdat hun ouders de studies niet kunnen bekostigen.  Mijn hoedje af.