Kasteel Karlštejn, op zo een goeie 25 km van Praag, is één van de drukst bezochte historische plekken van Tsjechië.  Het kasteel werd in 1348 gebouwd door Karel IV, keizer van het heilige Roomse Rijk.  Het werd niet alleen gebruikt als residentie, maar was ook de bewaarplaats van de kroonjuwelen en belangrijke documenten.

                    

                                                                                

Het dorpje werd uiteraard (en spijtig genoeg) ingepalmd door cafés, restaurants en souvenirwinkeltjes.  Eén huisje heeft zich niet overgegeven aan de toeristenindustrie. 

                        

Rond de middag hebben we het kasteel bezocht en slenteren we het dorp uit.  Net op tijd want horden toeristen beginnen het dorp te overspoelen.

Onze tocht gaat verder door Český Kras, het grootste karstgebied van Bohemen, kalksteenformaties om U tegen te zeggen.  In de verte zien we Velká Amerika (Groot Amerika) liggen, een vroegere steengroeve die nu gedeeltelijk is ondergelopen en waar jaren geleden westerns werden opgenomen.  Maar zoals zo dikwijls in Tsjechië, geen wegwijzer te vinden en we laten Groot Amerika dan maar links liggen.

Onderweg probeer ik een paar prachtige stukjes natuur vast te leggen op foto.

  

                                                                                      Vind je de geiten?

                                  

Kilometers heb ik afgelegd gisteren.  Stappen, stappen, stappen was wat ik nodig had.  En het heeft me deugd gedaan, ik voel me een stuk beter vandaag.  De donkere gedachten zijn verschoven naar ergens achteraan mijn hoofd.  We zien wel wat het wordt.  Camille voelt zich kiplekker, er zal dus wel niets aan de hand zijn (hoop ik).

Camille heeft zich maandag in het ziekenhuis laten testen op tuberculose.  Hij kreeg tuberculine ingespoten in de voorarm, herinner je je nog van vroeger op school?  Gisterenavond kon je al duidelijk zien dat hij gereageerd heeft op deze test, een grote rode vlek die tamelijk hard aanvoelt.  Ik heb niet veel geslapen, Camille ligt daar niet van wakker.  Ik noem hem niet voor niets af en toe ‘mijn slaapkopje’.

Het resultaat wordt als ‘twijfelachtig’ afgelezen.  De foto’s van zijn longen wijzen uit dat die perfect in orde zijn, oef!  Maar het wil dus wel zeggen dat hij met de kochbacil in aanraking is geweest.  Over 2 maanden moet hij zich opnieuw laten testen. 

Ik voel me heel ongerust en ik heb bij mijn geboorte spijtig genoeg niet dat knopje meegekregen om zulke gevoelens uit te schakelen.  Het is de eerste keer sedert we hier wonen dat ik het vervelend vind dat ik alleen thuis ben.  Ik ga op stap, wandelen, wandelen, genieten van de zon en me laten opnemen in de drukte van de stad.  Mijn hoofd moet leeg, weg met deze donkere gedachten.  Ik hou zo van mijn maatje!!!!!

Anderhalve dag is toch wel heel weinig om Praag te ontdekken, maar Marie-Rose heeft er duidelijk van genoten.  Wat wil je, met zo een 2 doorwinterde gidsen?

Op de terugweg van de luchthaven naar huis besluit ik dat ik nooit meer op het spitsuur gasten naar de luchthaven breng.  Ik sta meer dan anderhalf uur in de file en ben pas na 2 uur rijden en vooral veel stilstaan thuis.  Als je weet dat de luchthaven maar op 30 minuten van bij ons ligt….

File rijden wordt iets waar we opnieuw zullen moeten aan wennen wanneer we terug in België wonen.  Lang leve de tram!!!!

Proficiat Anny, je bent de recordhoud(st)er!  De 5° keer dat je naar Praag komt.  We kunnen nu samen je zus door Praag gidsen.