De sneeuw is bijna volledig weg.  De vogels zingen.  Wordt het lente?

Toen we hier arriveerden, 15 maanden geleden, hadden we nog geen potten en pannen en moesten we noodgedwongen de eerste avond uit eten gaan.  Dus trokken we naar het dichtstbijzijnde restaurant, La Galerie.  Ook La Galerie ligt onder de grond.  Zoals ik gisteren al schreef, je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt.  De mensen die er werken zijn ondertussen goeie bekenden van ons geworden, een toffe bende.

Vandaag zit er echter een briefje in de bus dat het restaurant gedurende enkele maanden zal gesloten worden wegens (niet te vinden) lekken onder de vloer.  Dit weekend zijn ze nog open, maar daarna gaat het boeltje dicht om te zoeken waar het probleem zit.  Aangezien wij niet zeker zijn dat het restaurant opnieuw open zal gaan voor wij terug naar België verhuizen, willen we vanavond afscheid nemen. 

We eten lekker, maar het is achteraf wel moeilijk om ‘tot ziens’ te zeggen, misschien zien we hen nooit meer weer.  Zij waren ondertussen ook een stukje van ons Praag avontuur geworden.

                                                

  
 

Gisterenavond ben in volle vitesse met mijn blote voeten tegen ons bed gelopen.  Je kent dat gevoel wel, eventjes wist ik niet waar ik stond.  Mannekes, dat deed zeer.  Eigen schuld, dikke bult, die volle vitesse was nergens voor nodig.  Dat is een trekje dat ik heb van ons moeder, zij kan ook niets op het gemakje doen. 

Ik kan ’s nachts zelfs het laken niet verdragen op mijn voet.  Hier klopt iets niet.  Iie igensok niets op het gemakje doenn  gebroken is. rondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben. o'k zie een pracht van een gezwollen teen en een deel van mijn voet is blauw.  Ik kan er bijna niet op steunen. 

De enige dokter die we hier kennen is natuurlijk deze week met vakantie.  Dus trek ik naar een privéziekenhuis, daar heb ik geen doorverwijzing van een dokter nodig en …. spreken ze Engels.  De dokter denkt niet dat mijn teen gebroken is, maar stuurt me, om zeker te zijn, toch door naar een andere kliniek om foto’s van mijn voet te maken.  Gelukkig gaat er een verpleegster met me  mee, want die ondergrondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben.  Je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt. 

De foto’s maken duidelijk dat mijn teen (gelukkig) niet gebroken is.  De dokter geeft me een zalfje voor mijn zwaar verstuikte teen en raad me een paar dagen rust aan.  Ik en rusten, dat belooft.

Ik hoop dat mijn ziekteverzekering een stukje van het kostenplaatje van mijn bezoek aan dit privéziekenhuis zal willen terugbetalen.

Ik heb al veel gezien, gehoord en vooral geroken op de tram, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Naast mij zit een oudere dame.  Ik hoor haar al een tijdje smakken en met haar tanden klapperen.  Ambetant geluid, maar wat doe je er aan?  Ik denk ‘seffens haal ik haar valse tanden uit haar mond’, maar dat doet ze plots zelf.  Eerst bewondert ze haar (bovenste) kunstgebit en daarna begint ze die plaat af te likken en daarna gaat ze met het puntje van haar tong langs alle tanden.  Man, man, ik denk dat ik moet braken.  Ik ga 2 rijen voor haar zitten want dit kan ik echt niet meer aanzien, laat staan horen.  Stel je voor dat ze daarna aan de onderste prothese begint…..

Sedert midden vorige week hebben we overdag temperaturen boven het vriespunt en de zon schijnt, meer moet dat niet zijn om die lang verwachte dooi in te zetten.  Sinds 8 januari ligt hier een sneeuwtapijt om U tegen te zeggen.  Beetje bij beetje zie je de laag dunner worden.  Vandaag zie je zelfs hier en daar weer grassprieten te voorschijn komen.  Waw, het doet deugd om opnieuw groen te zien.