We nemen een English Breakfast in het restaurantje beneden aan het appartementsgebouw.  Veel calorieën, maar zo lekker.  Daarna de tram op naar Kubanské Náměsti.  Gerda en ik overnachtten hier 10 jaar geleden in hotel Mars.  Ik herinner me dat het hotel niet echt supermodern was, maar dat het plein waar het ligt er zo troosteloos uitziet wist ik niet meer.  Eens je een paar kilometer buiten de stad gaat zie je nog wel meer van die communistische overblijfselen.  Paneláky zijn prefab torenflats.  Er werden tijdens het communisme (in gans Tsjechië) zo’n 2.000.000 van die appartementen gebouwd.  In Praag wonen nu nog 200.000 mensen in die gebouwen.
We slenteren rond op het kerkhof van Vinohradskȳ Hřbitov.  Het valt ons op dat er veel meer mensen gecremeerd worden dan bij ons.  Op bijna alle graven staat kerstversiering, soms zelfs een heuse kerstboom met bijhorende kerstballen.  Hopelijk waait deze gewoonte niet over naar België.  Het is een kitscherige bedoening.

We drinken een lekkere Amaretto chocolate in het majestueuze art deco Café Imperial met zijn hoge plafonds, reusachtige beschilderde ramen en jugendstil tableaus.  In dit café hebben ze een bizarre gewoonte : degene die 1943 kronen (bijna € 80) op de toonbank legt krijgt de schaal met donuts van gisteren om ze naar de klanten te gooien!  Foto’s aan de muur getuigen van dit fenomeen. 

Vandaag beginnen de koopjes.  We gaan toch maar eens kijken, ook al zijn kledij en schoenen hier veel duurder dan in België.  Ik vind de schoenen waar ik al mijn hele leven (of toch al de helft van mijn leven) van droom.  Zwart-witte herenschoenen.  Voor 1 keer ben ik blij dat ik grote voeten heb.  Het is niet echt een koopje, maar voor een droom moet je wat overhebben.  De man die ons helpt bekijkt me raar en maakt er mij op attent dat het herenschoenen zijn.  Maar dan bekijkt hij me nog eens goed en ik zie het hem zo denken “ja, zij is een rare”.  Dat ik naar Praag moest verhuizen om die schoenen te vinden! 

Vandaag wonen we hier al 1 maand.

In Tsjechië zijn 24, 25 en 26 december wettelijke feestdagen.  Camille heeft dus 3 dagen verlof.  Snappen jullie nu waarom we naar hier verhuisd zijn?

We genieten samen met de (klein)kinderen van kerstmis in Praag.  Geen witte kerst, maar er hangt toch wel een gezellige sfeer in de stad.

Het zijn warme dagen met veel te weinig slaap en een glaasje meer dan we gewoon zijn. 
Vrijdagmiddag valt het afscheid ons zwaar, ook al weten we dat we over 3 weken weer samen zijn.  We blijven verweesd achter.

Ik heb vannacht eindelijk eens een hele nacht geslapen.  Wat een zalig gevoel.  Ik sta op vol energie.  Vandaag moeten de overgordijnen van de slaapkamer en de keuken afgewerkt worden.  Het laatste stukje dat nog ontbreekt om het volledig gezellig te maken.  Wanneer ik Camille zijn blik zie wanneer hij thuiskomt weet ik dat mijn werk gesmaakt wordt.  Ik voel me goed.

Morgen komen de kinderen en kleinkinderen.  We kijken er naar uit, samen kerstmis vieren in Praag….