Een frisse wandeling door de sneeuw brengt ons naar de Nuselský brug, of de zelfmoordbrug.  De brug is bijna 500 m lang en 42 m hoog en loopt over het Nusledal.  In het dal staan alleen maar huizen, er stroomt geen rivier.  Van op deze brug pleegde - tot enkele jaren geleden - om de paar dagen iemand zelfmoord.  Gezien de dichte bebouwing onder de brug, succes verzekerd.  In 2007 werd een ijzeren constructie op de zijkant van de brug gezet die werd uitgetest door ervaren bergbeklimmers en niemand geraakte erover.  Sedertdien moeten kandidaat-zelfmoordenaars op zoek naar een andere locatie. 
Onderaan de brug hangt een betonnen constructie en daar rijdt de metro door.  Je mag er niet aan denken dat dit gevaarte op een dag naar beneden komt.
Eigenlijk wou ik alleen maar schrijven dat ik - ondanks mijn hoogtevrees - over de brug ben gewandeld, weliswaar stevig in de hand van Camille knijpend.

Sedert we hier wonen hebben we opnieuw leren genieten van het gezelschapsspel.  Vandaag hebben we Scrabble gespeeld.  Je wilt het niet weten welke nieuwe woorden we hebben uitgevonden, maar alle blokjes waren op.

Om 5 uur vertrekt Camille naar de luchthaven want hij moet vandaag naar Nederland.  Om 8.30 uur staat hij opnieuw thuis, de vlucht is afgelast.  Hadden we dit geweten hadden we toch een beetje langer in bed kunnen blijven liggen.

Plichtsbewust als hij is vertrekt hij nog naar het werk.  Ik zou er een snipperdag van gemaakt hebben.

Ik heb een paar dagen geleden aan de receptie laten weten dat het hier altijd verschrikkelijk warm is terwijl de thermostaat op 0 staat.  We vinden ook nergens een knop om die vloerverwarming uit te zetten.  Soms zitten we hier tot ‘s avonds laat met de venster open omdat het niet uit te houden is.  Als dat geen energie- en geldverspilling is. 
Nu hebben ze blijkbaar van op afstand (want ik heb hier niemand gezien) de vloerverwarming uitgezet.  Koud dat het hier nu is!  Van het ene uiterste naar het andere.  Ik probeer het hier nu een beetje warm te krijgen met een kleine radiator aan de muur, hopelijk helpt het een beetje.  Anders ga ik nog maar eens naar de receptie…..

Ik ben zenuwachtig want ik heb een afspraak bij de kapster.  Hopelijk kom ik hier niet buiten als een gepluimd kieken.  Terwijl ze knipt staat het zweet me in de schoenen.  Het gaat er zo anders aan toe dan bij Guyken.  Al bij al ben ik blij met het resultaat, het had erger gekund.

Camille vertrekt vandaag in alle vroegte naar Engeland.  En ik wacht op Lenka (van de receptie) die de stoelen zal komen terughalen die we leenden met kerstmis.  Rond de middag stuur ik haar een sms’je om te vragen wanneer ze komt.  We zijn nu avond, ik heb nog geen antwoord en de stoelen staan hier nog.

Vanavond weer alleen naar de Tsjechische les.  Marta (onze lerares) moet lachen met sommige van mijn uitspraken “ne, ne, je Ruska” zegt ze.  Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker….  Ik begrijp er nog altijd niet veel van, maar ik begin het nu wel leuk te vinden.

Terwijl Camille een document tekent bij de notaris wacht ik in de hall van het bedrijvencentrum.  Altijd leuk, mensen kijken.  Yuppies zien er overal hetzelfde uit en denken dat de wereld aan hun kont hangt.  Zielig.

We moeten, hopelijk voor de laatste keer, naar de vreemdelingenpolitie.  Onze officiële verblijfsvergunning zou vandaag klaar zijn.  We trekken 2 nummertjes want dat hebben we vorige keer geleerd, 2 dossiers 2 nummertjes anders moet je een nieuw nummertje gaan halen en wachten op je nieuwe beurt.  Na ongeveer 1 uur is het onze beurt en wat blijkt, we hebben op het verkeerde knopje gedrukt en komen bij de verkeerde ambtenaar terecht.  Zonder pardon worden we teruggestuurd en we kunnen opnieuw beginnen.  Na nog eens meer dan anderhalf uur wachten zijn we opnieuw aan de beurt.  Aangezien ik ondertussen een nieuwe identiteitskaart heb stemt het nummer op mijn aanvraag niet meer overeen met het nummer van mijn nieuwe identiteitskaart.  Dikke problemen.  Ik krijg een document onder mijn neus geduwd waar ik niets van begrijp.  Ik vrees dat ik het hele boeltje opnieuw moet beginnen.  Ik zweer het, dat doe ik niet, nooit!  De ambtenaar doet haar best om in het weinige Engels dat ze kent mij uit te leggen dat ik enkel de zinnen die op het document staan moet overschrijven en dat dit bevestigt dat ik een nieuwe identiteitskaart heb.  Oef, ik krijg mijn verblijfsvergunning.  Met dank aan mevrouw de ambtenaar omdat ze probeerde een woordje Engels te spreken, de eerste die we tegenkwamen. 

In het dossier van Camille staat een stempel op de verkeerde plaats en dat kan niet!  Dus weer wachten….  Na een paar uur geduld hebben we onze papieren op zak.  Hier zien ze ons nooit meer.