Het is barkoud vandaag en we hebben allebei een goeie verkoudheid te pakken, dus gaan we enkel dingen bekijken die dicht bij een tramhalte liggen.

Eerst gaan we naar het Umĕleckoprůmyslové museum, het museum van decoratieve kunst.  Er loopt een tentoonstelling over Zweeds glas uit de 20^e eeuw.  Jongens, jongens, hier kunnen de Tsjechen een puntje aan zuigen.  Prachtig!  Als je dan het kitscherige Tsjechische glas bekijkt krijg je kippenvel van zijn lelijkheid.

De permanente tentoonstelling toont Boheemse kunst uit de 18^e tot 20^e eeuw.  Ik blijf vooral slenteren bij de uurwerken, de juwelen en de trouwkleren.  Ooooh, ik zie mezelf in zo een trouwjurk van rond de vorige eeuwwisseling met bijpassende gehaakte handschoenen en satijnen schoentjes…..

Foto’s nemen is ook hier weer niet toegestaan, deze komt van het internet. 

Daarna een lekker warme grog in café Rudolfinum.  Waar een verkoudheid al niet goed voor is.

                      

Nu staat Anežký klášter, het St.-Agnesklooster, op het programma.  Alhoewel het een katholiek klooster was kreeg het toch een ereplaats in de joodse stad.  Het gotische gebouw werd voor het eerst bewoond in 1280 en sloot de deuren in 1782.  Sedert 2000 is het een museum met middeleeuwse en renaissance kunst uit Midden-Europa.  

       

                                       Al ooit een zwangere maagd Maria gezien?  

We trekken nog naar Staromĕstská Radnice, het oude Raadhuis.  Het bestaat uit een nogal willekeurig samenraapsel van gebouwen uit de 13^e eeuw en later, maar heeft toch zijn charme.  Nu zien we eindelijk eens de achterkant van de Astronomische klok en kunnen de12 apostelen eens op ons gemak bekijken, want wanneer ze aan de straatkant verschijnen (om het uur) zijn ze in één  minuut allemaal weer binnen en sluiten de deurtjes alweer tot het volgende uur.

                           



                                                     Plafond

                                                                                                      

Onder het motto ‘beter voorkomen dan genezen’ is Camille een tijdje geleden op jaarlijkse controle geweest voor de bruine vlekjes die hij heeft op zijn lichaam.  De dermatoloog heeft hem toen aangeraden 2 vlekjes te laten weghalen omdat zij deze 2 dingen niet vertrouwde. 

Vandaag laat hij de 2 vlekjes weghalen bij een dokter die maar een beetje Engels spreekt.  Ik had er bij willen zijn, Camille in zijn eerstejaars Tsjechisch en de dokter in zijn eerstejaars Engels.  Direct na de verdoving ploft de dokter een naald in die vlek en vraagt “Feel pain?”.  Camille vliegt tegen het plafond van de pain.  Mijnheer doktoor doet dit nog 2 keer vóór de verdoving begint te werken en hij aan zijn snijwerk kan beginnen.

Tot begin volgende week, wanneer hij op controle moet, mag Camille niet douchen.  Dat wordt wassen op grootmoeders wijze, aan de lavabo.  Ach ja, het kon toen ook op die manier.

Voor wie nog steeds denkt dat het leven van haar/hem die naar het buitenland moet voor haar/zijn werk (zakenreis vind ik zo een ‘hoog’ woord) een droomleven is, geef ik even een overzicht van zulke dagen.

Maandag : om 6 uur de wekker, gaan werken, na het werk naar het land van bestemming vliegen, om 1 uur in een vreemd bed.

Dinsdag : om 6 uur de wekker, gaan werken, ’s avonds op een treffelijk uur in een vreemd bed.  Niets van het land gezien.

Woensdag : om 4.30 uur de wekker, naar de luchthaven en vlucht naar thuisland.  Thuis iets vóór de middag.  Kwartiertje thuis en hop naar het werk.  Thuis om 19.15 uur.

Nog steeds jaloers?

Wij zijn gisterenavond naar Barcelona gevlogen.  De afstand tussen sneeuw en palmbomen is slechts 2 uur en 15 minuten.  Camille moet hier vandaag werken en ik ga de stad verkennen. 

De afgelopen 14 dagen was het zonnig in Barcelona en vandaag miezert het, wat had je gedacht?  Ik had op een zonnetje gehoopt, maar het mag niet zijn, bijna de ganse dag blijft het regenen.  Aangezien 1 dag veel te weinig is om een goed beeld te krijgen van de stad staat vandaag enkel Gaudi op het programma. 
Ik bezoek de Sagrada Familia, het Casa Mila, Parc Güell en als laatste Casa Battló waar ik welgeteld € 17,80 moet betalen voor mijn entreekaartje.  Nog nooit moest ik zoveel geld neertellen voor iets wat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  Gelukkig krijg je waar voor je geld.  Het is fenomenaal prachtig wat die man gemaakt heeft in zijn leven.  Ik kan er nog steeds niet bij dat deze werken gemaakt zijn laat 19° eeuw, begin 20° eeuw.  Ik zou ze een aantal decennia jonger schatten. 

Ik vind Barcelona een mooie stad met veel art nouveau, maar iets te grijs en te beige voor me.  Geef me toch maar onze thuisstad Praag, ook met veel art nouveau, maar met mooie pasteltinten.