Farewell party ten huize Erhan, de goede ziel laat ons zijn appartement gebruiken omdat hij een tuin heeft en wij niet.

We genieten van al de lieve woorden van de collega’s van Camille.  Ik wist wel dat de meesten heel graag met hem gewerkt hebben, maar het eens luidop horen doet toch nog meer deugd.  Ik fier op mijn maatje.

Om 1 uur gaat de bel.  De security staat voor de deur.  We maken blijkbaar teveel lawaai en krijgen te horen dat ze de politie zullen bellen als dit zo verdergaat.  Spijtig genoeg is dit voor velen het teken om naar huis te gaan.  We zetten onze party binnen verder met de anciens en proberen zo stil mogelijk te zijn.  Niet gemakkelijk.

Het was lang geleden, maar naar oude traditie sluiten Camille en ik nog eens de deuren.  Het was een geweldige avond.  De nacht zal kort zijn want morgen krijgen we bezoek uit België en moeten we tamelijk vroeg uit de veren.

In de meeste Tsjechische dorpjes hebben ze een iet of wat rare manier van communiceren.  Wanneer er iets te melden valt aan het ganse dorp wordt dat door luidsprekers omgeroepen.  

                                                          Ik stel het me voor in Ressegem.....

“Het praatcafé van Mieke en Etienne zal vandaag uitzonderlijk gesloten zijn, de drank is op“
of

“Anne gaat vandaag niet lopen, ze heeft geen goesting“

Een blog is iets heel interessants, je komt er veel te weten over..... jullie die hem lezen.

De meeste ‘bezoekers‘ komen op dinsdag : 18,9 %.  Op een zaterdag is dit slechts 8,4%.

De dagelijkse piek ligt tussen 10 en 12 uur : 8,1%, om dan nog eens een sprongetje te maken rond 17 uur : 7,5%.  ‘s Nachts krijgen we niet zoveel bezoek : 0,2%

Conclusie :

De meesten onder jullie lezen onze blog op het werk, foei, foei, weet jullie baas dat? 
Sommigen lezen onze blog wanneer ze thuiskomen, jullie vertellen toch niet aan vrouwlief dat jullie nog iets belangrijks moeten doen voor het werk, terwijl zij aan de kookpot staat te zweten?

Blijkbaar zijn er enkele slechtslapers onder jullie, ik leef met jullie mee, ik ken het probleem.

Alle gekheid op een stokje, ik ben blij dat jullie onze blog lezen, waar of wanneer dat kan me niet schelen.

Het lopen wil niet zo goed vlotten deze morgen, mijn benen lijken wel lood.  Na 20 minuten geef ik er de brui aan en ga op een bankje zitten in het park.  Genieten van de natuur, het zonnetje en de vogeltjes die fluiten, het mag ook eens.  Weemoed grijpt me naar de keel.  Hoeveel dagen kan ik nog op dit bankje komen zitten?  Ik wil ze niet tellen, zo lijkt het of ons Praag avontuur langer zal duren dan het in werkelijkheid nog is.  

Deze namiddag komt de verhuisfirma een kijkje nemen wat ze over een paar weken allemaal moeten meenemen.  Ik wil er nog niet aan denken, maar ik word er nu stilaan toe gedwongen.