Onze jongste schoonzus viert vandaag haar 40^ste verjaardag, dus vliegen we naar België.  Een leuk feest, veel gedanst.  De familie nog eens zien was fijn, het was van midden januari geleden. 
Zondag vliegen we al terug naar huis want Camille kan maandag geen verlof hebben.  Waar plicht roept moet liefde zwijgen.

We zijn moe wanneer we thuis komen.  Iets te lang uitgezeten?  Zijn 2 vluchten op 2 dagen vermoeiend?  Ligt het aan de verandering van het uur?  Of moeten we gewoon aan onszelf toegeven dat we iets ouder worden?  Ik vrees dat de laatste optie de juiste is.

We wonen vandaag 4 maanden in Praag.  De tijd gaat snel.

Vandaag staat een uitstapje naar Wenen op het programma.  Althans voor mij toch, Camille en Luboš moeten er gaan werken.  Wanneer we vertrekken valt er lichte sneeuw, maar die verandert in dikke sneeuwvlokken.  Ongeveer 100 km verder lijkt het alsof het opnieuw putje winter is. 
Er ligt slechts 120 km autosnelweg tussen Praag en Wenen.  De overige 180 km gaat over een 2-vaksweg en we rijden er dus iets meer dan 4 en een half uur over.  Wel mooie landschappen en kuddes herten gezien.
Een Oostenrijkse collega van Camille bezorgde ons het adres van een shopping mall in de buurt van het kantoor.  Ik haal mijn hartje op!  Bloezen, een T-shirt, een broek en een vest zijn mijn buit.  Ik neem natuurlijk voor Camille ook wat mee, een polo en een paar kousen.  De kerk moet in het midden blijven.
Naarmate we dichter bij de Tsjechische grens komen verandert het weer in een hel.  Een heuse sneeuwstorm.  Ik ben blij dat Camille achter het stuur blijft zitten, met zijn nachtblindheid is dit niet evident.  Maar met mijn eeuwige schrik om op sneeuw te rijden is dit wel de beste optie.  Mijn slippartij van een paar jaar geleden steekt telkens weer de kop op als ik in een auto zit wanneer het sneeuwt.   We komen veilig thuis en drinken er ne goeien op.