We hebben een afspraak met Ivana, een collega van Camille die in een vorig leven gidse was in Praag. Het is barkoud vandaag. Volgens Ivana is het –15°, ik weet niet of dat effectief zo is, onze thermometer op het terras is ondergesneeuwd, maar het voelt wel zo aan. Zij maakt met ons een wandeling door de oude stad, spijtig genoeg leren we niets nieuws, maar we genieten wel van de sneeuwlandschappen. Om de 45 minuten moeten we een koffieshop of café binnenstappen, niet zozeer om te drinken, maar om ons op te warmen, de warme chocolademelk doet deugd. Ik heb medelijden met de kinderen van James die mee op stap zijn, soms staat het wenen hen nader dan het lachen. Zij komen uit Zweden en zijn dus wel gewoon aan winterse temperaturen, maar blijkbaar is dit iets teveel van het goede voor hen.

We slapen allebei als roosjes. Waar een lange, barkoude wandeling al niet goed voor is.

Ik heb thuis altijd geleerd dat een kermis een geseling waard is en dus trek ik mijn loopschoenen aan en om kwart vóór 8 ben ik weg, ik heb maar 4 uurtjes geslapen. De kleine sneeuwruimers hebben hun werk al gedaan, de voetpaden zijn sneeuwvrij gemaakt. Ik maak me nog maar eens de bedenking dat dit land toch veel beter voorzien is op echte winters dan België, daar krijgen ze de wegen niet sneeuwvrij, laat staan dat ze aan de voetgangers zouden denken.  Mijn hoofd bonst bij elke tred, maar de koude lucht doet de nevel daar boven optrekken. Het is -12°, ik durf mijn neus niet te snuiten want ik vrees dat mijn zakdoek aan mijn neus vriest. Ik bijt door en loop 30 minuten, ik heb mijn streefdoel opnieuw bereikt.

Thuis komt de geur van lekkere koffie me tegen. Camille heeft een uitgebreid ontbijt voor me klaargemaakt. Op de achtergrond hoor ik een kerstmuziekje en de lichtjes branden. Moet een mens meer hebben om gelukkig te zijn?

Aangezien Allan nog een paar flessen drank heeft staan die hij onmogelijk mee kan verhuizen offeren wij (de collega's die hier in de appartementen wonen) ons op om hem van dit goedje te verlossen. We spelen “Raad het plaatje” en “Raad het muziekje”. Een groepje volwassenen die zich rot amuseren met een paar luchtige spelletjes of is het om toch maar niet over gevoelens te moeten praten? Deze week vertrekt Allan, volgende maand vertrekt James. Een jaar geleden moesten wij allen familie en vrienden achterlaten en nu moeten we opnieuw afscheid nemen van mensen die het afgelopen jaar iets voor ons gingen betekenen.

Vanavond afscheidsfeest van Allan, de eerste expat-collega van Camille die volgende week terug naar huis vertrekt.  Allan, een attente Engelsman met een fantastische humor is ook nog een goede danser. Hij heeft 1 jaar deel uitgemaakt van ons sociaal leven, het zal raar zijn hem niet meer te zien. We will miss you Allan!!!!

Het valt ons nog maar eens op hoeveel de Tsjechen kunnen drinken, zowel de mannen als de vrouwen. Nu ja, de Finnen, Zweden, Hongaren, Serviërs, Roemenen en Polen doen echt niet onder hoor.

Ik geniet van het sneeuwlandschap en hoor op de radio over de verkeerschaos in België. Ik denk aan jullie die zich op deze gladde wegen moeten begeven. Ik neem de tram en heb geen stress. Het was anders toen we op de boerenbuiten woonden.

Ik kom een ladderzatte Sinterklaas tegen of zou het een vermomde Kerstman zijn?