Deze voormiddag weer hetzelfde liedje, studeren.

Rond de middag gaan we naar Kokořin, op zo een 50 km van Praag.  Een klein dorpje weggestopt in de bergen.  Een steile klim brengt ons tot aan het Kokořinkasteel, gebouwd in de 14° eeuw en gerestaureerd begin 20^ste eeuw.  We kunnen geen pap meer zeggen wanneer we eindelijk boven zijn.  Wordt het niet hoogtijd dat we iets aan die conditie gaan doen?  Maar dat nemen we ons al zo lang voor….

Op eigen houtje mag je slechts een deel van het kasteel bezoeken; met een gids kan je het hele ding zien.  Dus kopen we tickets voor een rondleiding die enkel in het Tsjechisch gegeven wordt.  Een goeie test voor onze kennis van de taal.  Nog geen 10% verstaan we.  Wanneer de gids bijvoorbeeld een jaartal uitspreekt dan hebben wij enkel de eerste twee cijfers mee, de rest gaat verloren, het gaat veel te vlug en we hebben trouwens nog maar een hele kleine woordenschat.  Ach ja, we hadden ons geen illusies gemaakt. 

Op de planning voor ’s avonds staat studeren, maar er komt niets meer van in huis wegens geen zin.  Ik kan morgen en dinsdag nog studeren, maar Camille?  Morgen moet hij naar Duitsland en dinsdag heeft hij enkel nog de tijd dat hij op de metro zit, als hij al zal kunnen zitten.

Marta heeft ons donderdag gezegd dat we volgende dinsdag examen hebben over alles wat we tot nu toe geleerd hebben.  Daar gaat een deel van ons weekend.  Dus proberen we te studeren, wat niet echt meevalt op onze ouderdom.  Je zou ons hier moeten zien zitten.  Tegen de middag zijn we het een beetje beu en trekken naar de stad.  Het zijn de ‘Francouzské dny’ of ‘de Franse dagen’.  Het lijkt Parijs wel, heel gezellig.  Veel kraampjes met Franse worst, kaas, slakken, wijn, rilette, noem maar op, met een Frans muziekje op de achtergrond.  We genieten van een paar lekkere oesters en een glaasje wijn.  Leven als God in Praag.

Als goede burger begin ik me zorgen te maken dat ik mijn belastingaangifte nog niet gekregen heb, terwijl die van Camille hier toch al een paar weken geleden toekwam.  Eerst eventjes geïnformeerd bij de buren in Ressegem, en zij hebben hun aangifte ook al een tijdje geleden gekregen.  Dus maar eens naar de belastingsdienst bellen.  Ik krijg daar te horen dat ik vorig jaar “afgevoerd” ben voor het buitenland (deze oorlogsterm wordt nog steeds gebruikt voor iemand die zich laat uitschrijven uit zijn land) en dat ze mij dus geen aangifte hebben opgestuurd.  Nadat ik hen duidelijk maak dat ik gedurende 11 maanden inkomsten heb gehad in België, krijg ik het laconieke antwoord “Gelukkig dat u belt, we sturen u onmiddellijk een aangifte toe”.  Stel je voor wat er zou gebeuren indien ik zelf niet had gebedeld om mijn aangifte te mogen indienen.  Een dikke boete door hun stomme fout.  Die zou ik nooit betalen, zeker weten.  Van zulke dingen krijg ik….. je vult het zelf maar in.

Elke eerste woensdag van de maand loeien om 12 uur ’s middags alle sirenes in de stad.  Dit hels lawaai houden ze 2 minuten vol en daarna hoor je zoiets als de muezzin die van op zijn minaret oproept tot gebed.  Ik versta geen woord van wat van me verwacht wordt.

Anderhalve week geleden heeft Camille 2 tandkronen afgebeten.  Pas vandaag mag hij bij de tandarts langsgaan.  Aan de receptie werken 3 mensen om 1 patiënt in te schrijven.  We worden eerst in een salon geloodst vol lederen zetels, schilderijen, verse bloemen, waar Camille een ganse waslijst vragen moet beantwoorden.  En we krijgen al zoiets van “hier zal een prijskaartje aan vast hangen”. 

Na een kwartier is het probleem verholpen.  Camille krijgt ondertussen wel een paar keer te horen dat deze kronen niet lang meer zullen meegaan en dat hij beter nieuwe zou laten maken.  Deze buitenlander zullen we eens uitwringen zie.  Hij is er niet op ingegaan natuurlijk.  We zien wel wat de toekomst brengt.  We krijgen wonder boven wonder een officiële factuur.  Hopelijk komt onze ziekteverzekering hier voor iets tussen want de rekening was niet mis.  Alleen al de kost voor een “emergengy intervention” (na anderhalve week wachten!!!!) was € 37,50.  Die zal wel niet vergoed worden, normaal ook.

Wat we al vreesden toen we hier kwamen wonen, dat je als buitenlander best niet te veel beroep moet doen op medische zorgen in dit land, wordt vandaag bevestigd.  Ze denken dat wij een ezel in onze tuin staan hebben.