Zoals te verwachten was heeft de vermoeiende dag van gisteren zijn tol geëist, Camille voelt zich opnieuw duizelig en neemt platte rust.

Het is gelukt!  We zijn naar het huwelijk van Ilona en Dominiek kunnen gaan.

Dress code was rockabilly.... wat vind je van onze outfit?

                            

                                                    Papa en zijn dochters


                 Met onze kleinkinderen Sam, Witse en Luka

Mijn mannetje is nog veel zieker dan gisteren.  Hij kan nog met moeite op zijn benen staan en kotst zijn maag uit zijn lijf.  Ik vraag me af van waar het blijft komen, sinds woensdag heeft hij niets meer gegeten, enkel een beetje water gedronken.

Opnieuw naar de dokter.  De bloeddruk is ondertussen flink gedaald, dat is toch al goed.  Na een paar onderzoeken stelt hij ‘ontsteking van het evenwichtsorgaan‘ vast.  Dit los je niet in 1 dag op, maar morgen trouwt Camille zijn jongste dochter....  Straffe spuit in de poep om de misselijkheid tegen te gaan want die nieuwe medicatie moet er echt wel ingaan en blijven vandaag.

Hoeree, hoeree, de spuit werkt, de misselijkheid neemt af en de pilletjes blijven zitten waar ze horen.  Na vele uren slapen voelt hij zich ietsjes beter, we leven op hoop.

Morgenvroeg mag (moet) hij nog zo een spuit gaan halen.  Misschien lukt het ons toch om naar het huwelijk van zijn dochter te gaan.  Cross our fingers.

Mijn mannetje zegt bij het opstaan dat hij vandaag niet gaat werken.  Ik val bijna om van verbazing, dit heb ik nog niet meegemaakt, Camille die niet gaat werken.  

Hij is duizelig, het zweet loopt zijn lijf af en hij heeft braakneigingen.

Mijn huisarts is met vakantie en zijn huisarts woont in Vilvoorde, een beetje ver in deze toestand.  Dus maak ik een afspraak met een ons onbekende dokter die constateert dat Camille zijn bloeddruk te hoog is, vooral de onderdruk dan.  Straffe medicatie die onmiddellijk zou moeten helpen, ware het niet dat alles er direct weer uitkomt van zodra iets door zijn keel gaat.

Zijn dag ziet er zo uit : slapen, opstaan, bijna omvallen, zich proberen recht te houden en kotsen.

Mijn dag ziet er zo uit : ongerust, bezorgd, verpleegster spelen.

Om 9 uur sta ik bij de dienst bevolking.  Zij lezen Camille zijn identiteitskaart in en “Zie maar, alles is in orde, ik snap niet dat jullie niet op het containerpark binnen konden“.  Ik informeer of de gegevens wel direct doorgestuurd worden naar de intercommunale.  “Natuurlijk, er zal ergens iets fout gelopen zijn.  Informeer hiernaast eens bij de dienst leefmilieu“. 

Hop naar de volgende dienst.  Daar moet ik een tijdje wachten want er staat een meneer die een vergunning wil voor het omhakken van 11 bomen.  Blijkbaar is dit een vrij omslachtige procedure die tot 2 maanden kan duren voor je weet of je ja dan neen je bomen mag omhakken.  Dit duurt te lang naar de goesting van de houthakker, waarop de ambtenaar zegt en ik bijna van mijn stoel val “Je kan die bomen natuurlijk ook omhakken zonder vergunning.  Mocht er dan toch iemand reclameren kunnen we nog altijd achteraf een document opmaken en legaliseren“.  Dit is België ten top. 

Ik ben aan de beurt.  Mijneer X is verbaasd dat ze naast de deur niet weten dat je een tijdelijke kaart voor het containerpark moet aanvragen wanneer je ergens komt wonen.  Het duurt minstens 4 weken alvorens je identiteitskaart geactiveerd is voor het containerpark.  Ik krijg een Activatiekaart en kan daarmee gedurende 6 weken naar het park.  

Ik zeg aan mijnheer X dat hij zijn collega’s misschien best eens zou informeren over deze activatiekaart en hij trekt zijn schouders op.  En ik heb er geen zin in om nog eens bij de dienst bevolking binnen te stappen.

We dachten dat in Tsjechië de adminstratie allesbehalve vlot verliep, maar hier in België is het echt niet beter, indien mogelijk zelfs slechter.