De sneeuw valt opnieuw met pakken uit de lucht.  We zoeken een paar bezienswaardigheden uit en gaan op stap.

Eerst gaan we naar Loreto, een pelgrimsoord uit de 17^e eeuw.  Volgens de Loreto-legende werd de eenvoudige woning van Maria door engelen uit het heilige land weggevoerd, toen het bedreigd werd door de oprukkende islam.  Het huisje vloog over land en zee en kwam uiteindelijk terecht in het Italiaanse dorpje Loreto.  Daar werd rond het huisje een heiligdom gebouwd dat overal in Europa werd nagemaakt, ook in Praag.

In de toren van Loreto hangt een carillon met 30 klokken, gemaakt door een Nederlander in 1691.  Om het uur speelt dit carillon een oud Tsjechisch volksliedje.

Spijtig dat je binnen geen foto’s mag maken, de fresco’s in de kloostergang zijn prachtig, de verschillende kapellen hangen vol mooie, ietwat donkere, schilderijen en in de schatkamer staan oogverblindende religieuze voorwerpen.  Enkel de Jezus aan het kruis, voorzien van echt haar en baard komt ons griezelig over.

                                                                            Loreto

We trekken verder naar České museum hudby, het Tsjechisch muziekmuseum.  Bijna alle instrumenten die tentoongesteld zijn zijn van Tsjechische makelij.  Enkele instrumenten hebben we nog nooit in ons leven gezien, zoals deze….

                


                                            Interieur muziekmuseum

Om onze muzikale dag af te ronden bezoeken we nog het museum Bedřicha Smetany.  Smetana was één van de beroemdste Tsjechische componisten die leefde van 1824 tot 1884.  Hij was de grondlegger van de moderne Tsjechische orkestrale muziek.

                                                      

Nog nooit konden we zo vlug over de Karelsbrug stappen.  Zijn de toeristen echt zo bang van een beetje kou en sneeuw?

                                                                                     Sneeuwmannen in de stad

                                                                                              Praag in de sneeuw

Vandaag moeten Eda, Erhan en Ali, geheel onverwacht, 2 weken vroeger dan gepland terug naar Turkije vertrekken.  Eda en ik hadden nog een paar leuke dingen gepland voor de komende weken, het zal voor een volgende keer zijn.  Het afscheid is moeilijk.

Camille heeft een dagje vrijaf genomen!  Eerste afspraak in onze agenda is een gelaatsverzorging voor allebei.  Half slaperig wandelen we daarna naar het Evropa hotel voor een lekker etentje in hun Titanic restaurant.  Het doet ons toch wel iets in de ruimte te zitten waar een deel van deze mooie film werd opgenomen.  Ik voel me eventjes een oudere versie van Rose en Camille zal er in zijn jonge jaren wel hebben uitgezien als Jack. 

 

         


’s Avonds pikken we nog een klassiek concert mee in de Smetana hall in het gemeenschapshuis.  Naast mij zit een jonge kerel die ofwel met zijn blackberry ofwel met zijn fototoestel zit te spelen.  In mijn rechter ooghoek zie ik, willen of niet, altijd een lichtbundel.  Vervelend, niet te doen.  Ik kijk een paar keer heel verveeld naar zijn speelgoedjes, maar ophouden doet hij niet, de kwal.  Pas wanneer ik het blad met het programma naast mijn oog houd blijkt zijn frank te vallen en steekt hij beide dingen in zijn zak.  Spijtig genoeg zijn we ondertussen aan het laatste nummer gekomen.  De muziek was heel mooi, alleen spijtig dat er een onvolwassen yuppie naast me zat.


                                               Smetana hall

We hebben alle hoop opgegeven.  Welke vogel zou in godsnaam snappen dat hier een voederhuisje onder verscholen zit?