We gaan naar Národní Muzeum, het Nationaal museum, gebouwd in 1891. Een prachtig gebouw, maar de collecties insecten, voorhistorische dieren, stenen, munten, planten, noem maar op, geven ons het gevoel dat we op schoolreis zijn. Nu begrijp ik waarom ik in één van onze reisgidsen las 'Lang niet alle collecties zullen de bezoeker kunnen bekoren. Toch is het museum de moeite waard vanwege het interieur en de enorme afmetingen van de ruimtes'. Beter kan ik het niet omschrijven.

Ik kan geen foto's downloaden op deze oude pc, dat zal voor één van volgende dagen zijn, beloofd.

Vandaag probeer ik voor het eerst in 5 weken opnieuw te lopen. Ik heb Camille moeten beloven toen hij deze morgen vertrok dat ik slechts 15 minuten zal lopen en dat ik onmiddellijk zal stoppen indien mijn been pijn zou doen. De schat, hij is zo bezorgd om me. Het lukt me, 15 minuten lopen zonder pijn. Maar de conditie staat wel op een lager pitje dan enkele weken geleden. Ik heb me laten vertellen dat dat snel terug zal komen, dus geen paniek.

Ik ben blij dat ik weer kan lopen, ik heb het gemist. Wie had dat ooit van mij gedacht?

Even mijmeren.... het is vandaag 1 jaar geleden dat we vertrokken naar ons avontuur.

De gevoelens die die dag door ons hoofd spookten kunnen we ons nog zo herinneren. We keken uit naar het avontuur, maar ergens in ons achterhoofd hadden we toch ook wel een beetje schrik wat ons te wachten stond, normaal denk ik. Een geruststelling was dat we aan elkaar beloofd hadden als één van de twee niet kon wennen we naar België zouden terugkeren. Maar al na enkele dagen wisten we dat we een goeie beslissing hadden genomen. In ons dagboek van 5 december lees ik : We zien het zitten, het voelt nu al zo goed. En op 9 december luidt het al : Het voelt goed thuis te zijn. We hadden nooit durven dromen dat we ons hier zo vlug thuis zouden voelen.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen die ons mailtjes stuurde, ons belde of ons een sms'je stuurde het afgelopen jaar om te horen hoe het met ons ging, van harte bedanken. Het doet altijd deugd iets van het thuisfront te horen.

Ik schrijf dit dagboek in de eerste plaats voor onszelf als blijvende herinnering, het is altijd leuk om er eens in te gaan terugblikken. Maar het doet ons veel plezier te zien dat zoveel mensen onze blog lezen en op die manier een beetje ons avontuur delen.

Wij willen ook nog eens iedereen bedanken die ons al een bezoekje brachten, voor jullie gezelschap, voor jullie geschenken en voor alles wat jullie voor ons meebrachten wat we hier niet kunnen vinden.

We hebben veel gezien, beleefd, geleerd het afgelopen jaar, een verrijking voor ons leven. En we zijn blij dat we nog 7 maanden langer mogen blijven dan gepland. We zullen altijd met een goed gevoel terugkijken op dit afgelopen jaar.

Vanavond gaan we onze eerste verjaardag vieren met ons tweetjes.

Klein detail : ze zijn hier vergeten te noteren dat ons huurcontract verlengd werd (is nochtans al een paar maanden geleden gebeurd) en toen ik deze namiddag de vuilzak naar de kelder bracht kon ik niet meer terug, mijn kaart om de deur te openen was geblokkeerd omdat ons contract zogezegd ten einde was. Daar stond ik dan op -2, helemaal alleen, tegenover een deur die niet meer openging. Ik kan je verzekeren, leuk is anders. Gelukkig staat er een alarmbel en is een goede ziel me komen redden en heeft zij direct nieuwe kaarten voor ons gemaakt voor de komende 7 maanden.

Ik heb tijdelijk een andere pc (een oude van Camille), aangezien de mijne in België is gebleven voor herstelling. Hopelijk duurt het niet te lang eer ik mijn vertrouwd bakje terug heb, want mannekes mannekes, het is wennen aan dit oud geval.

Een fijne week gehad in België. Bezoekjes, etentjes, een dagje Ardennen met mijn familie, familiefeest met de familie van Camille, druk druk druk, maar fijn iedereen terug te zien.

Het meest vertederende moment was toen Camille een verhaaltje voorlas aan Sam en Witse. Witse bij mij op schoot en Sam warmpjes tegen haar Bompi gevlijd. Soms verdring je die gevoelens van missen, maar ze zijn er echt wel hoor.

De terugreis verloopt even vlot dan de heenreis. Een beetje miezer van Zaventem tot iets voorbij Keulen, maar daarna klaart het uit en wordt het zelfs zonnig, dus goed doorrijden is de boodschap. Het laatste stukje van Duitsland hebben we opnieuw de flikken achter ons aan, net op dezelfde plaats als in januari. Het lijkt of ze ons daar staan op te wachten. Ze doen een paar telefoontjes – zien wij er dan zo verdacht uit? - en we mogen weer verder. Om 13H30' zijn we thuis.

Nadat de boel is uitgeladen maken we nog een goeie wandeling. Aan een zebrapad is een Nederlander zo vriendelijk ons te laten oversteken en hij wenkt ons om iets te vragen. Wanneer wij bij zijn auto komen en Camille vraagt “Waarmee kunnen we helpen” zie je die man bijna achteroverslaan, leuk om te zien. Je ziet zo door zijn hoofd flitsen “Hoe kan dit? Men spreekt mij in Praag aan in het Nederlands....” Dat vertelt hij vast aan iedereen die hij kent.