We hebben de laatste dagen de nieuwsberichten over het luchtruim in spanning gevolgd, want vandaag zouden Patricia en Conny naar hier komen.  Wat we gevreesd hadden wordt deze morgen waarheid, hun vlucht is geannuleerd.  Heel spijtig, maar niets aan te doen.  Zo zie je maar hoe die verre vulkaan Eyjafjallajökull ook in het Praagse eten roet kan strooien.

We gaan (nog maar eens) naar Národní Divadlo, het Nationaal theater.  We waren er al een paar keer om van een opera te genieten, maar nu gaan we voor een begeleide wandeling door het nationale heiligdom.

De rondleidingen worden gegeven indien er minimum 8 geïnteresseerden zijn.  En we staan daar met ons tweeën….  Ik kan niet begrijpen dat er van de duizenden toeristen die hier zijn niemand dit prachtige gebouw eens van boven tot onder wilt gaan bekijken.  Dus zetten we ons meest teleurgestelde gezicht op dat we maar kunnen bovenhalen en de gidse bezwijkt.  We krijgen een privé rondleiding.

Kopie uit ons dagboek van 30 januari :

Het theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Wat we te zien krijgen is onbeschrijfelijk mooi.  De foto’s zijn niet te best gelukt, ik probeerde met flits, zonder flits.  Kijk zelf maar…..

Vandaag is er een boot show op de Vltavá (Moldau).  Zalig langs de kade wandelen en bootjes kijken, een glaasje wijn drinken op de Matylda, een hotel op een boot.  Spijtig genoeg wordt de rust verstoord door 2 kleine kinderen die de boot op stelten zetten.  Rennen, springen, over de zetels kruipen, roepen en tieren.  En hun ouders….. die zeggen niets, tegenwoordig moet alles kunnen.  Zelfs wanneer die 2 kleine mannen een windlicht omgooien dat in duizend stukken breekt doen zij alsof er niets is gebeurd.  Je gaat kinderen toch geen grenzen opleggen?  Ze doen nog niet eens de moeite om de ober te helpen de stukken op te rapen.  Daar dient die mens toch voor, niet?  Waw, mijn grijze haren rijzen weer ten berge.

We genieten van een paar mooie lentedagen in België.

Gelukkig zijn we met de auto gekomen en moeten we niet in spanning afwachten of onze vlucht al dan niet zal doorgaan.  Ook al is het luchtruim gesloten, toch zien we aan de luchthaven in Frankfurt een vliegtuig in de lucht hangen. 

Bijna thuis stel ik voor eens een andere weg te nemen dan diegene die we al zoveel keer gereden hebben.  Blijkt niet zo een goed idee want na een tijdje zitten we in de file midden in de stad.  Ach ja, eigen schuld, dikke bult, gelukkig zit ik achter het stuur en moet ik niemand anders met de vinger wijzen. 

We hebben niet echt schitterend weer onderweg, maar na 9 uur rijden zijn we thuis, nu ja, op dit ogenblik onze tweede thuis.

We gaan naar de opera Rusalka van Antonín Dvořák, gebaseerd op het sprookje De kleine zeemeermin en het verhaal Undine.  De eerste opvoering was op 31 maart 1901 in Praag in Národní divadlo, het nationaal theater.  En hier zitten wij, iets meer dan 109 jaar later, in hetzelfde theater, onze verwachtingen zijn hoog.

Het wordt een dikke tegenvaller.  Een veel te langdradig sprookje waar we de moraal niet helemaal van snappen.  Gelukkig is de muziek fantastisch mooi, maar of dit nu echt 3 uur en 40 minuten moet duren????  We zijn ervan overtuigd dat iemand die voor de eerste keer naar een opera gaat en toevallig deze kiest, nooit zal overwegen om een tweede keer te gaan.

Het is vrij laat wanneer we thuis komen en morgen loopt die vervloekte wekker af om 4 uur.  We zouden graag om 5 uur in de auto zitten op weg naar België.  De laatste keer voor we definitief terug verhuizen.