We wandelen naar Hlavní nádraží, het centraal station van Praag.  Het art-nouveaugebouw heeft een beetje een vieze uitstraling, maar gelukkig zien we dat ze aan de binnenkant met verfraaiingswerken begonnen zijn.  Hopelijk komt daarna de buitenkant aan de beurt.

Het begint te regenen en dus moeten we dringend schuilen en iets lekkers drinken. 

Wanneer we thuis komen kijk ik even naar mijn mailtjes.  Oei, oei, ik heb blijkbaar mensen ongerust gemaakt.  Lieve mensen, bedankt voor jullie mails, maar jullie hoeven zich geen zorgen te maken over mij, ik voel me weer in topvorm en heel gelukkig.  De heimwee is over.  Ik voel me hier goed, ik voel me thuis.

Eyran, de Turkse collega van Camille, komt vanavond eten.  Ik val op blonde mannen, maar dit zwartharige exemplaar mag er best wel zijn.  Hij heeft bloemen mee voor mij en voor Camille een fles wijn die volgens hem  naar Belgian chocolate smaakt.  We zijn benieuwd.  De bloemen zijn mooi verpakt in mica met lint en strik en dat is iets wat ik hier nog nooit gezien heb.  Een boeket wordt altijd ingepakt in een bruin papier.  Waar heeft hij dit gevonden?  Een echte gentleman. 

Er wordt uiteraard veel over het werk gesproken, maar het is best een fijne avond.  Ik vind het heel raar dat ik tegen Camille in het Engels zit te praten.  De volgende stap is Tsjechisch.

Mijn heimwee is over, gelukkig maar.  Ik zit weer vol energie, ik heb zin om veel te doen, altijd een goed teken.  En de zon schijnt eindelijk nog eens, meer moet dat niet zijn.

Ik fleur ons huisje op met tulpen, narcissen en 1 roos die ik kreeg van de dame in de bloemenwinkel.  “Present for you”, hoe lief.  Ik kom hier (bijna) wekelijks en we proberen dan samen een klapke te doen.  Zij in haar beste Engels, ik met een paar woordjes Tsjechisch, soms best komisch, maar we verstaan elkaar.

Ik probeer de maanden in mijn hoofd te krijgen.  Het zal nog wat oefening vragen eer die er blijven zitten : leden, únor, březen, duben, květen, červen, červenec, srpen, září, říjen, listopad, prosinec.

Ik word wakker en ineens wordt me duidelijk waarom ik me gisteren anders voelde dan anders, ik heb heimwee.  Al zeg ik het zelf, het heeft lang geduurd eer deze dag kwam.  Een heel raar gevoel.  Camille probeert me te troosten wanneer de tranen komen en vertrekt een stuk later dan gewoonlijk naar het werk, de schat.  Ik neem me voor me niet te verzetten tegen dit gevoel en het zijn gang te laten gaan en vooral wil ik er niemand mee belasten, dus geen telefoontjes of klaagmailtjes naar wie dan ook.  Ik doe niet veel vandaag en sta mezelf toe me ellendig te voelen. 
Iets na de middag  krijg ik een telefoontje van Anny.  Ze kon het niet beter timen.  De tranen komen nog maar eens boven, maar onze babbel doet me deugd.  De afstand is ineens weer veel kleiner.  Het doet deugd zo een goede vriendin te hebben. 
Tegen ’s avonds voel ik me stukken beter. 

Op dinsdag en donderdag maak ik iets te eten waar we na de les niet teveel werk meer aan hebben, aangezien we dan pas tussen 20H15’ en 20H30’ thuis zijn.  Rond de middag begin ik met de voorbereidingen en zet ik de kookplaat aan, of ik probeer toch de kookplaat aan te zetten.  Ik krijg enkel een foutmelding.  Een paar keer de elektriciteit uit en aan gezet omdat dit niet de eerste keer is dat het fout loopt met die plaat, maar vandaag lukt het niet meer om ze aan de praat te krijgen.  Dus nog maar eens naar de receptie gebeld, met in mijn achterhoofd : dit wordt weer tomorrow, vanavond naar het restaurant.  Petra belooft me dat ze zo vlug mogelijk iemand zal sturen.  Niet te geloven, na 2 uur heb ik een nieuwe kookplaat.  Het restaurant zal dus voor een volgende keer zijn….