Begin van de krokusvakantie.  Dus veel bezoek uit België.  Ik zal niet veel tijd hebben om ons dagboek bij te houden.

We willen graag hier in Praag trouwen en hebben vandaag een afspraak op de Belgische ambassade.  De consul vertelt ons dat dit kan en dat het huwelijk ook in België wettig is, maar we staan natuurlijk wel voor een berg administratie.   We hadden niets anders verwacht, maar dat hebben we er voor over.  Nu kunnen we beginnen aan de voorbereidingen.  Best wel spannend.

Na bijna anderhalve maand sneeuw is het vandaag de eerste keer dat ze op mijn zenuwen begint te werken.  Nu mag het stilaan gaan ophouden.

We gaan naar U Fleků, de oudste brouwerij van Praag.  Bij de brouwerij horen ook nog eens 8 restaurants en pubs, waar plaats is voor 1.200 mensen.  Naar het schijnt is U Fleků het meest bezochte bier- en eethuis van Praag, maar wij zijn er nog nooit geweest.  Wanneer we uit eten gaan mag het voor ons ietsjes kleiner zijn, meer dan 1.000 mensen op een hoop, niets voor ons.

              

Het eerste bier werd hier gebrouwen in 1499.  Toen werden 4 verschillende bieren gebrouwen, nu nog maar 1, Flekovská třináctka, een lekker donker biertje.  Dit bier kan je nergens anders drinken of kopen en toch worden er per week 6.000 liter gebrouwen.  Dit wil dus zeggen dat er wekelijks 15.000 pinten van 0,4 l over de toog gaan in U Fleků, niet mis.

                                  

                                                                 

Lief als ik ben stel ik aan Camille voor dat ik vandaag naar Karlovy Vary zal rijden, zo kan hij eens genieten van het landschap.  Het eerste deel is vrij vlak en we moeten onze zonnebril opzetten omdat er niets anders te zien is dan wit, wit, wit.  Een mooi sneeuwlandschap, dat wel, maar wanneer die witte vlakte niet onderbroken wordt door een boom of een huis doet het pijn aan je ogen.

In de bergen hangt een dikke mist en mijn lief…. ziet dus niets van het prachtige landschap.  We rijden meer dan 2 uur over 120 km. 

Eens we aan ons hotel zijn vergeten we de ellende die we onderweg hadden.  Een mens heeft niet elk jaar een speciale verjaardag te vieren en dus hebben we onze keuze laten vallen op dit hotel (foto van het internet gehaald, want ik krijg zoiets niet gefotografeerd met mijn toestelletje).
 
                       

Hotel Imperial staat op een heuvel en kijkt uit over de stad.  Het hotel, gebouwd in 1912 overleefde de 2 wereldoorlogen en werd in 1948 ‘genationaliseerd’ door de communisten; er werd een sanatorium van gemaakt.  Na de Fluwelen revolutie kregen de eigenaars het terug en werd het opnieuw een ‘Spa’ hotel.

Karlovy Vary is één van de oudste en bekendste kuuroorden van Tsjechië.  De eerste vermelding van Karlovy Vary, toen Karlsbad genoemd, dateert uit 1522.  Er zijn ondergrondse bronnen die warm mineraalwater naar de oppervlakte brengen.  Aan dit water worden allerlei geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven.  In het centrum van de stad zijn 12 bronnen.  De meeste mensen wandelen hier rond met een tas in de hand en drinken water aan elke bron, een raar zicht.  Ik kan je verzekeren, iets slechter heb je nooit gedronken.  Bij ons blijft het bij 1 keer proeven.  We zijn ook niet naar hier gekomen om ons te laven aan al deze bronnen, wij zullen ons wel laven aan andere bronnen.

                          


Zondag - Camille wordt vandaag 60 - laten we ons in Alžbĕtiny Láznĕ lekker verwennen met een hot stone massage, een gezichtsmasker met champagne en luieren we in een zoutgrot.  Het feit dat Sissi zich hier ooit liet verzorgen laat je wegdromen naar lang vervlogen tijden.  


                                             

’s Avonds bij een glaasje bubbels heb ik de indruk dat Camille zich niet goed in zijn vel voelt (de ouderdom misschien?) en ik vraag hem of er iets scheelt.  “Neen, neen, alles goed met me”.  Waarom zit hij dan zo te draaien en te keren?  En dan komt het……hij vraagt me of ik met hem wil trouwen.  Tussen zijn vraag en mijn JA verloopt geen seconde.  Met tranen in de ogen klinken we op onze toekomst als man en vrouw.

De hele avond voelen we ons als tortelduiven, we hebben veel bekijks, maar daar trekken we ons niets van aan.  Vanavond is onze avond, die krijgt niemand stuk.  Ik kan het wel uitschreeuwen hoe gelukkig ik me voel.

Maandag nog een wandelingetje, als 2 verliefde pubers, en daarna terug naar huis.  Deze keer neemt Camille plaats achter het stuur en ja hoor, de zon schijnt en ik geniet van het prachtige landschap.