De zon is weer van de partij, we krijgen dus toch nog een nazomer.

We halen de auto nog eens uit de garage en rijden naar Nelahozeves, het geboortedorp van Antonin Dvořák, één van de bekendste componisten van Tsjechië.  Als oudste van 9 kinderen was hij voorbestemd om de beenhouwerij van zijn vader over te nemen.  Zijn muzikaal talent heeft daar echter anders over beslist en heeft hem ver buiten de Tsjechische grenzen gebracht.

We bezoeken het kasteel en krijgen een verzameling oude meesters te zien waaronder een Pieter Brueghel de oudere en een Rubens.  We voelen ons opeens weer Belgen.

                                 

Een paar kilometer verder ligt Lidice, een voormalig mijnwerkersdorp waar in 1942 de SS een bloedbad aanrichtte.  Reichsprotektor Reinhard Heydrich werd vermoord door Tsjechische parachutisten en de Duitsers veronderstelden, ten onrechte, dat de mensen van Lidice aan de moordenaars onderdak verschaften.  Als vergelding hebben zij alle 192 volwassen mannen doodgeschoten en alle vrouwen en kinderen werden naar concentratiekampen gevoerd.  Daarna werd het hele dorp in de as gelegd en platgewalst.  Slechts enkelen zijn na de oorlog teruggekeerd.

De nazi’s dachten dat ze Lidice uit de geschiedenis hadden gewist, maar hun gruweldaad pakte anders uit.  Het dorpje werd een wereldwijd symbool van nazi-terreur.  Zelfs een dorpje in Mexico kreeg na de 2° wereldoorlog de naam Lidice als symbool van verzet tegen de verwoesting door de nazi’s.

In het dorp werd een prachtig standbeeld opgericht ter nagedachtenis van de kinderen.

We bezoeken het museum waar we eerst een aangrijpende film te zien krijgen en daarna nog meer aangrijpende foto’s.  Wanneer we buiten zijn zeggen we het eerste kwartier geen woord.  Hier bestaan ook geen woorden voor.


                                                       

Het lijkt wel herfst vandaag.  Bewolkt en heel veel wind.  Hopelijk is die mooie zomer nog niet voorbij.

We gaan nog eens naar de zoo.  We waren er al een keer met de (klein)kinderen, maar we hebben die dag niet de hele dierentuin kunnen zien.  We hebben toen trouwens direct een abonnement genomen omdat we zeker waren dat we hier nog wilden terugkomen. 

Deze zoo werd in augustus 2002 overstroomd tijdens de grootste overstroming die Praag ooit gekend heeft.  Er moesten meer dan 1.000 dieren geëvacueerd worden en meer dan 100 dieren zijn gestorven.  Enkele vogels die de overstroming hadden overleefd zijn een paar dagen later toch overleden door stress.  In de hele tuin staan foto’s van na de overstroming, je gelooft je ogen niet.  Op de laagst gelegen plaatsen stond het water bijna 10 meter hoog.

Aangezien de kosten voor de heropbouw van de zoo op ongeveer € 10.000.000 werden geschat was men in het begin niet zeker dat de heropbouw haalbaar was.  Maar de burgers van Praag hebben toen een handje toegestoken omdat zij deze dierentuin niet kwijt wilden en hebben een campagne opgezet om geld in te zamelen.  Deze dierenliefhebbers hebben er voor gezorgd dat de zoo tegen het eind van dat jaar opnieuw open ging.  Mooi initiatief.

We zijn uitgenodigd voor een etentje bij Eda en Erhan, een Turkse collega van Camille.  Zij is een echte keukenprinses.  Wanneer ik de vele gerechten zie die zij op tafel brengt ben ik er van overtuigd dat zij de ganse dag in de keuken heeft gestaan.  Lekker Turks eten in Praag.  Ik zit me nu al af te vragen wat ik kan klaarmaken wanneer zij eens bij ons komen eten.  Dat wordt moeilijk.

Er zijn nog enkele andere genodigden, waaronder een blanke Zuid-Afrikaan.  Die man ergert me mateloos met zijn minachtende verhalen over hun meiden en knechten die ze vroeger hadden, in de goede oude tijd van de apartheid.  Die mentaliteit van “ik ben meer dan een ander” is er toch niet uit te krijgen uit die mannen.  Ik heb het gevoel dat hij neerkijkt op al wie rond de tafel zit.  Ik bedenk net op tijd dat hij een collega is van Camille en zij nog een aantal maanden zullen moeten samenwerken, en dus reageer ik niet.  Maar kan mijn gezicht verbergen wat ik zit te denken? 

Gelukkig is ook James er die met zijn Engelse humor de conversatie een andere richting weet in te sturen.  Er wordt opnieuw gelachen en gezeverd.

Thuis drinken we nog een borreltje want ik heb er nood aan mijn mening te spuien over die Zuid-Afrikaan.  Camille vindt het tof dat ik op mijn paard zit en weer mezelf ben.