Vandaag is het DE feestdag in Tsjechië, het begin van de Fluwelen Revolutie wordt herdacht. De revolutie ontstond in nasleep van de val van de Berlijnse Muur en de verkiezing van een niet-communist tot premier in Polen.

Op 17 november 1989 hielden 15.000 studenten een vreedzame mars in Praag. Tijdens deze mars werden zij tegengehouden door de oproerpolitie, en afgeranseld met wapenstokken, ondanks hun vreedzame bedoelingen. Een kleine 200 studenten werden gewond.

Deze gebeurtenissen wekten solidariteit op onder de Praagse burgers en er kwam spontaan protest tegen dit machtsvertoon van de politie en op 20 november kwamen 150.000 mensen weer massaal op straat. Vanaf nu verliep de revolutie geweldloos omdat Michael Gorbatsjov weigerde om troepen naar Praag te sturen.

Op 24 november hielden Alexander Dubček, Kardinaal František Tomášek en Václav Havel redevoeringen op het Wenceslasplein. Daarbij werden ze aangemoedigd door het gerinkel van honderdduizenden sleutelbossen. Massale betogingen volgden, en er brak een algemene staking uit die het land plat legde en het communistisch regime ernstig deed wankelen.

Onder deze druk bezweek de toenmalige communistische regering en op 29 december 1989 werd Václav Havel door het parlement verkozen tot nieuwe democratische president van Tsjecho-Slowakije. De Fluwelen Revolutie duurde 6 weken en luidde nu ook in dit deel van Oost-Europa een nieuw tijdperk in.

Aan één van de gevels van de universiteit in onze straat hangt dit bordje ter nagedachtenis van de revolutie.

Letterlijk betekent het Wanneer – indien niet nu?

                                 Wie – indien niet wij?

De achterliggende gedachte, heb ik me door een Tsjech laten vertellen, is de stem van het volk dat zegt “Nu is het tijd voor verandering en niemand anders dan wij kunnen voor die verandering zorgen”.

We vinden het spijtig dat we vandaag niet in Praag zijn, we hebben toen we deze week vakantie planden er niet bij stilgestaan dat dit zo een belangrijke dag voor Tsjechië is. Deze namiddag vertrekt in onze straat een gedenktocht naar het Wenceslasplein, net zoals de studenten 20 jaar geleden deden. We hadden het graag meegemaakt.

We vertrekken om kwart voor 4, ik achter het stuur want Camille is nachtblind.  De eerste 100 km gaan vrij vlot, maar daarna rijden we de mist binnen.  Een kleine 50 km moeten we door dit gevaar.  Ik zweet en ben blij wanneer de wolken weer optrekken.

Op zondag rijden is een echte luxe.  Op 9 uur en 30 minuten staan we in België, enkele stops inbegrepen.  Hopelijk zit er binnenkort geen boete voor overdreven snelheid in de bus.

Camille is gisterenavond naar een big party geweest om het 1 jarig bestaan van het bedrijf te vieren.  Vandaag doen we het dus noodgedwongen rustig aan want uitgaan kruipt niet in je koude kleren eens je een bepaalde leeftijd hebt, de meeste onder jullie hebben dat ook al mogen ondervinden vrees ik.  Morgen hebben we 925 km voor de boeg.  We gaan nog eens met de auto naar België.  De koffer vol drank, het gevolg van al die bezoekers die Tsjechische dranken hebben leren waarderen. 

Vandaag zit er een vragenlijst van de VDAB in de bus om te peilen naar mijn “persoonlijke indruk over hun begeleiding bij het vinden van een passende job”.  Hier rijst mijn haar dus van omhoog.  Ik heb me op 25 november vorig jaar laten uitschrijven!!!!!  Na 1 jaar is mijn dossier blijkbaar nog altijd niet aangepast. 

In augustus kreeg ik ook al een brief van hen dat ik als 50-plusser VERPLICHT was op interview te komen.  Indien ik niet zou komen opdagen zouden ze mijn uitkering intrekken.  Ik heb hen toen gebeld met de vraag over welke uitkering ze het hadden.  Ik krijg al bijna een jaar helemaal geen uitkering meer.  Ik heb toen ook gesmeekt mijn dossier aan te passen, wat uiteraard zou gebeuren. 

En nu dit weer!!!!  De administratieve molen draait daar goed.

In de vragenlijst staat een telefoonnummer voor wie klachten heeft over de VDAB….  De dame die ik aan de lijn krijg zit er voor niets tussen, dat weet ik, maar ik moet even mijn ei kwijt.  Ik denk (hoop) dat ze het nu toch wel zullen begrepen hebben dat ik momenteel niet werkzoekend ben in België, dat ik vorig jaar alle stappen heb ondernomen die ik moest om mijn dossier in orde te hebben om mij volgend jaar met een gerust geweten weer te kunnen inschrijven op de Belgische arbeidsmarkt.   Grrrrr.

Geniet van jullie vrije dag!

Morgen is het 20 jaar geleden dat de Berlijnse Muur viel.  Het lijkt ons een goed moment om het museum over het communisme te bezoeken.  Het museum laat het verschil zien tussen utopie en de harde werkelijkheid van lege winkels en holle slogans. 

                                                          

          “Wij bouwen aan het communisme, wij ontmaskeren saboteurs en vijanden van de republiek, wij versterken de vrede”

“Na het werk naar de speeltuin en naar de sportscholen”.

Dit standbeeld van Stalin werd op 1 mei 1955 onthuld in Praag.  Om je een idee te geven over de grootte van het beeld : een knoop op Stalin’s jas had een diameter van een halve meter.  Gelukkig werd dit gedrocht 7 jaar later opgeblazen in opdracht van Nikita Chroesjtsjov, de toenmalige premier van Rusland.  In 1991 heeft men op deze plaats een metronoom geplaatst.

Zoals elk communistisch land had ook Tsjecho-Slowakije zijn grenzen afgesloten met uitkijktorens, prikkeldraad, schijnwerpers en landmijnen.  Enkel wie een speciaal pasje had kon de grens oversteken.  Wie probeerde de grens over te steken werd zonder verwittiging doodgeschoten door de grenswachters.  Deze mannen kregen verlof of een uurwerk wanneer ze een ‘verrader’ konden neerschieten.
Zelfs de idee om te ‘emigreren’ was strafbaar.  Indien iemand je toevertrouwde dat hij/zij er aan dacht de grens over te steken en je gaf die niet aan, werd je opgesloten in de gevangenis. 

Aan het eind van de expositie zien we een korte film over de Fluwelen Revolutie die een eind maakte aan de onderdrukking.  Levende beelden blijken toch nog aangrijpender te zijn dan tientallen foto’s, affiches en standbeelden.  Of is het zo gevoelig omdat we nu tussen de Tsjechen leven die 20 jaar geleden nog moesten strijden om een eigen mening te mogen hebben, om te kunnen gaan en staan waar ze wilden…..

                   Ken je deze nog?

        

              Vele gevels hebben nog littekens van het communisme.

Hierna hebben we nood aan iets luchtiger, we gaan naar het Mucha museum.

Alfons Mucha (1860 – 1939) is een Tsjechisch Jugendstil kunstenaar.

In 1887 verlaat hij zijn geboorteland om zich in Parijs te gaan bekwamen.  Daar breekt hij door met affiches voor toneelstukken.  Hij maakte ook decors, meubelen, kostuums en juwelen.  Zijn affiches werden zo bekend dat ze zelfs van de straat geroofd werden. 

In 1910 keert Mucha, ondanks zijn enorme succes in Frankrijk, terug naar Tsjechië.  Hij wijdt de rest van zijn leven aan een serie monumentale werken over de geschiedenis van het Slavische volk, de Tsjechen in het bijzonder.

Kerstshoppen, best leuk om zo vroeg op zoek te gaan naar kerstgeschenkjes.  Je hebt nog veel keuze en het is nog lang niet zo druk dan over een maand. 

Camille heeft vandaag een dagje verlof genomen en gaat met mij mee naar HP.  De batterij van mijn laptop laadt niet meer op en moet dus dringend vervangen worden.  Waar ik voor gevreesd heb komt ook uit, er is slechts één iemand die een heel klein beetje Engels spreekt.  En dit probleem uitleggen in het Tsjechisch, dat gaat echt nog ons petje te boven.  Gebarentaal is in dit geval ook geen optie.  Na een paar minuten bekijken we mekaar en zien dat we hetzelfde aan het denken zijn.  Hier laten we onze pc niet achter, veel te riskant, die gaat binnenkort mee terug naar België en zal daar wel hersteld worden.

We laten een Thaise massage doen en genieten.  Man, dit gaat er hard aan toe, maar de pijn gaat over in een zalig gevoel.  Buiten lopen we allebei te geeuwen.  Mochten we nu een bed hebben vielen we allebei vast en zeker in slaap.

Vandaag herdenkt Tsjechië zijn doden. 

Ik maak een wandeling naar het kerkhof in onze achtertuin, Vyšherad, en sta verbaasd van de vele kaarsjes die er branden, ieder land zijn gewoontes.  Ik doe ook een kaarsje branden voor allen die me dierbaar zijn. 

                              Vind je mijn kaarsje?                                              Graf van één of ander Tsjechisch gitarist

Een flinke wandeling in het park, tussen de prachtige herfstkleuren, doet me deugd.  Het gaat blijkbaar een flink stuk beter met mijn been.

 

Platte rust en Camille vertroetelt me, zalig!

Ondanks de voorgeschreven rust wil ik toch naar de Expat Expo in Holešovice, Praag 7.  De tram stopt er voor de deur, dus veel stappen moet ik niet.

Veel nieuwe dingen komen we niet te weten.  We vinden een interessant boekje “Survival guide for expats” en een echte Engelse, die recht uit haar tuin is gestapt, smeekt me bij de “International Women’s Association of Prague” te komen.  Daar zal ik eventjes moeten over nadenken, het lijkt me zo een elitegroepje dat liefdadigheid hoog in het vaandel draagt, maar dat eerder bij elkaar komt om te roddelen of hun eenzaamheid te vergeten.  Ach ja, misschien moet ik het een kans geven en mijn vooroordelen opzij zetten?

De tentoonstelling gaat door in Výstavištĕ, een art-nouveau gebouw uit 1891.  Alleen daarvoor al zou ik hier komen ronddwalen.

Ik heb sedert maandag pijn aan mijn linkerbeen.  Stappen lukt nog wel, maar lopen is er al de hele week niet meer bij.  Dus naar de dokter, de eerste keer sedert we hier wonen. 

De wachtzaal ziet eruit als de wachtzaal bij het pms in onze schooltijd, grijs en eentonig.  Er zitten 2 jonge gasten die het nodig vinden mij uit te lachen omdat ik niet veel Tsjechisch ken.  Ik trakteer hen op mijn vriendelijkste gezicht en vraag hen wat er te lachen valt.  Het lachen vergaat hen direct, ze durven zelfs niet meer naar me op te kijken. 

De dokteres, dat denk ik toch, nodigt me uit binnen te komen.  Blijkt dat deze dame de secretaresse is van de dokteres.  Zij noteert mijn gegevens en blijft tijdens de hele consultatie in de dokterspraktijk zitten.  Ik heb dit hier al eens gezien bij de tandarts, maar bij de dokter?  Stel dat je hier komt met één of ander gynaecologisch probleem.  Ik ben al blij dat ik enkel mijn been moet bloot maken.

De diagnose vind ik niet zo leuk, een ontsteking van een ader in mijn been.  Begint de ouderdom zich dan toch te manifesteren?  Een paar dagen zoveel mogelijk rusten, een medicamentje en een zalf moeten de ontsteking doen verdwijnen.

Van de bijsluiter versta ik (bijna) geen woord.  Mijn zoektocht op internet levert niets op.  En opeens valt de reddende engel uit de hemel.  2 techniekers komen naar de verwarming kijken die al een paar nachten een vreemd geluid maakt.  Eén van hen spreekt Engels en hij vertaalt voor mij de bijsluiter.  Toch een geruststelling dat ik nu tenminste weet wat ik moet innemen.

Ik hoop dat ik nooit ‘echt’ ziek word in dit land waar ik de taal niet machtig ben en waar zo weinig mensen een andere taal spreken dan hun moedertaal.

Vandaag is het 1 jaar geleden dat we naar Praag kwamen om een appartement te zoeken en dus ook 1 jaar geleden dat ik aan ons dagboek begon.  Het is een cliché, maar de tijd gaat echt snel.

Vandaag is het nationale feestdag of ‘onafhankelijkheidsdag’ in Tsjechië. 

Tsjecho-Slowakije ontstond in 1918 na het ineenstorten van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk.  Het nieuwe land werd samengesteld uit de gebieden Bohemen (waar wij wonen), Moravië, Silezië, Slowakijke en Subkarpatië. 

Camille moet vandaag gaan werken, feestdag of niet.  In de landen waarvoor zij werken hebben ze vandaag geen verlof, dus….  En net vandaag is er één of ander computerprogramma dat het niet doet.  Dit euvel moet hersteld worden vanuit UK en daar trekt niemand er zich iets van aan dat er hier een paar tientallen mensen (o.a. voor hen) aan het werken zijn en dat die vandaag eens vroeger naar huis zouden willen gaan.
Het probleem is pas iets na de middag opgelost en nu kunnen ze de achterstand beginnen inhalen.  Daar gaat hun hoop om vandaag eens vroeger te stoppen.

Ik trek de stad in, misschien is er wel één of ander te beleven op deze feestdag.  Buiten een demonstratie tegen de republiek en voor het opnieuw invoeren van de monarchie zie ik niets noemenswaardigs. 

   

Ontbijt met peperkoek.  Na bijna een jaar die smaak niet meer geproefd te hebben lijkt het wel een delicatesse.

Een fijn weekend met Myriam en Michel, onze (schoon)zus en –broer.

Zij hebben peperkoek meegebracht, dat zal ons smaken.

Ons Moeke en Vake zijn vandaag 56 jaar getrouwd.  Ik heb het hen al geschreven en gezegd, maar bij deze toch nog eens langs deze weg “Van harte gefeliciteerd en doe er nog maar vele jaren bij.  En …. bedankt voor alles”.

Het zweet loopt mijn rug af.  Neen, neen, de zomer is niet terug in het land - was het dat maar - ik zit op de kappersstoel en heb schrik dat dit nooit meer goed komt.  Zoals die hier een gang gaat met die schaar…..  Bij mijn volgend bezoek aan België vraag ik aan Guyken of hij het ziet zitten om opleidingen haarknippen te geven in Praag.

Op zo een 25 km van Praag rijden we door een bos waar de sneeuw is blijven liggen.  Een raar gezicht dat groene bos met sneeuw.  Er liggen veel afgebroken takken op de grond die het begeven hebben door het gewicht van de sneeuw op hun bladeren.  Het is ook niet normaal dat het zo vroeg begint te sneeuwen.

We zien enkele herten.  Weten zij dan niet dat vandaag de jacht weer opengaat?

We rijden naar Kutná Hora, waar van de 13^e tot de 18^e eeuw zilver werd gewonnen.  Door deze rijkdom was de stad tot dan de belangrijkste stad na Praag.  Nu is het eerder vergane glorie.  Veel gebouwen zijn dringend aan restauratie toe. 

De St.-Barbarakathedraal torent boven de stad uit.  Het is één van de indrukwekkendste gotische kerken in Europa.  


                                               


                         

                                                                                                                                               

                                                                               


Uiteraard ontbreekt ook in deze stad de pestzuil niet.

   

                              Gevel die smeekt om een likje verf

In het zilvermuseum worden vandaag geen rondleidingen gegeven wegens “rekonstrukce”.  Niet dat ik dit erg vind, ik zie mezelf geen 500 m onder de grond kruipen.  Het zweet breekt me al uit als ik er aan denk alleen.

In Kolín, een stad die in de 13^e eeuw werd gesticht door Duitse kolonisten, wandelen we slechts eventjes rond op het stadsplein, want wij zijn nog niet echt gewend aan de kou die hier dit jaar toch wel heel vroeg en vooral heel plots is komen opdagen.

Thuis wacht ons een lekker warm appartement.

                        Raadhuis van Kolín        
                                       
                                 Stoere krijger op een dak

Camille en ik geven vanavond een drink voor zijn collega’s die hier ook in de appartementen wonen.  Een leuk allegaartje, een paar Engelsen, een Zweedse, een Zuid-Afrikaanse, een Turk en een stel Belgen.  Er wordt gelachen, of eerder geplaagd, met de typische gebruiken in onze verschillende landen.  Ik vind het telkens weer leerrijk in andere culturen ondergedompeld te worden.  Een fijne avond, dit moeten we zeker nog eens overdoen.