Voor het eerst sedert we hier wonen heb ik het moeilijk omdat ik niet snel even naar huis kan.  Vandaag wordt ons moeke 80 en ook Anny is jarig (neen ik zal niet verklappen dat je al een  halve eeuw en 1 jaar bent). 
Gedachten verzetten en op stap.  We gaan naar Josefov, de Joodse wijk van Praag.  Wat me het meest aangrijpt zijn de tekeningen van kinderen die in concentratiekampen zaten.  Herinner je je nog Gerda dat we hier 10 jaar geleden ook al niet goed van waren?
Onze karper smaakt heerlijk.  Vis met peperkoek, wij zijn het niet zo gewend, maar ’t is echt lekker.

Langs de weg en op pleintjes staan kraampjes waar karper verkocht wordt.  Karper met aardappelsla is het kerstdiner van de Tsjechen.  Wij willen dit morgen wel eens uitproberen en kopen ons een klein karpertje van 2 kg, kleiner heeft de man niet.  Het beest krijgt een ferme klop op zijn kop met een houten knuppel.  Ik draai me om van afgrijzen, dit tafereel had ik niet verwacht.  En dan weer dat verdomde taalprobleem.  Hij vraagt ons waarschijnlijk of hij hem moet kuisen, maar door zijn gebarentaal denken we dat hij hem in 2 helften wilt snijden en dat mag niet want ik wil hem opvullen.  Dus wij knikken zo hard als we kunnen neen.  De karper wordt ingepakt en we kunnen vertrekken.  Camille heeft daarna de leuke taak het beest te kuisen, de schubben er af te halen en het vel te stropen.  Dit moet je eens proberen als je niet het juiste gereedschap hebt.  De keuken ziet er uit als een slachthuis, bloed op het aanrecht en schubben tegen de muur.  Het zweet loopt zijn rug af.  Vanavond verdient hij een dubbele aperitief.

Om 3 uur in de namiddag wordt het lang verwachte laddertje gebracht en kan ik aan onze overgordijnen verder werken.  Ik maak me geen illusies, vandaag krijg ik dit klusje niet meer geklaard.  Volgende week komt ook nog langs.

De overgordijnen beginnen vorm te krijgen, maar ik kan ze niet ophangen om ze op de juiste lengte om te spelden omdat het laddertje dat mij tegen deze morgen beloofd werd er nog niet is.  Dat zal ook weer voor “tomorrow” zijn.

Vanavond ga ik alleen naar de les want Camille werkt vandaag in Polen en zal laat thuis zijn.  Wat ooit moest gebeuren gebeurt.  Ik neem de verkeerde tram en kom in een deel van de stad waar ik nog nooit ben geweest.  Eventjes paniek, maar ik kom uiteindelijk toch op school met slechts een kwartiertje vertraging.

Vandaag gaat het veel beter, maar ik weet dat het nooit vanzelfsprekend zal zijn.  Wie heeft het in zijn hoofd gehaald woorden uit te vinden die beginnen met 5 medeklinkers : zmrzlina betekent simpelweg een ijsje. 
Wanneer iemand je vraagt “Odkud jste?” dan antwoord je simpelweg “Jsem z Belgie”  (Van waar ben je; ik kom uit België).  De j wordt niet uitgesproken. 
Tellen is al evenmin evident : nula, jeden, dva, tři, čtyři, pět, šest, sedm, osm, devět, deset.
Het zal nog eventjes duren eer we onze gebarentaal kunnen achterwege laten vrees ik.

Onze eerste les was MOEILIJK!!!!  Na 1 lesuur had ik zin om er de brui aan te geven, ik verstond er niets van.  Maar ik heb doorgebeten en ook het 2° lesuur uitgezeten.  Nog maar 98 uren meer te gaan.

Om 10 uur staat een horde werkmannen voor de deur.  Ze komen al die kleine probleempjes oplossen.  Ze hebben niet het juiste materiaal mee, ze zijn niet met de juiste personen gekomen en dus vertrekken ze weer even vlug als ze gekomen zijn, wel met de belofte dat ze om 1 uur terugkomen. 
Niet te geloven, maar om 1 uur wordt er gebeld en daar zijn ze weer.  Na 15 minuten discussiëren wordt de kast in de logeerkamer 10 cm verschoven.  1ste probleem opgelost.  De kasten in de living en de slaapkamer worden van de muur gehaald want ze moeten een gat boren door de muur om de Tv-aansluiting op de juiste plaats te krijgen.  Shit, waarom heb ik hier gisteren gekuist?  Ze hebben ook een kabouter meegebracht en die heeft een stofzuigertje bij.  Voilà, volgens hen is alles weer proper.  Ik vraag hen (als tegenprestatie) om onze dvd-speler aan te sluiten.  Ik denk dat ze niet anders durven dan ja te antwoorden.  Aangezien onze TV Vlaanderen niet werkt kunnen we nu toch eens een dvd’tje bekijken.  Wanneer we nog eens naar België komen moeten we op zoek naar een decoder want die die we hier hebben is niet compatibel voor TV Vlaanderen.  Mocht er iemand ergens een occasie staan hebben, laat het ons aub weten.

Vanavond onze eerste les Tsjechisch.  Ik kijk er naar uit, maar het schrikt me ook wel af.

Eva, een collega van Camille, gaat me met me mee naar het werkloosheidsbureau.  2 weken geleden waren we er ook al maar toen was de dame die mijn papieren moest invullen naar de dokter.  Vandaag heb ik meer geluk, ze maakt mijn papieren in orde.
Op mijn opmerking dat het hier wel heel warm is antwoordt ze doodgewoon dat ze tot 2 jaar geleden veel strengere winters hadden en dat de thermostaat nog altijd op dezelfde temperatuur staat. 

Daarna weer de metro in naar de andere kant van Praag om mij een “opencard” aan te schaffen.  Dit is een abonnement voor het openbaar vervoer en met deze kaart kan je ook een parkeerplaats in de stad betalen.

Wie denkt dat met het communisme ook de vieze matrones verdwenen zijn moet toch eens kennis komen maken met een paar ambtenaren.  Je houdt het niet voor mogelijk hoe onvriendelijk en traag zij zijn.  Dit heeft echt niets te maken met het feit dat ik een buitenlander ben, ze doen zo tegen iedereen.  Je mag al blij zijn als ze je een antwoord willen geven.

Op aanraden van de Belgische ambassade moet ik nu nog proberen aan een Tsjechisch rijbewijs te geraken.  Aangezien ik uitgeschreven ben in België zou ik problemen kunnen krijgen wanneer mijn Belgisch rijbewijs kwijt geraakt of gestolen wordt; ik zou dan geen nieuw kunnen krijgen.  Het lukt me niet een Tsjechisch te krijgen en ik trek er me niets meer van aan.  Ik heb een internationaal rijbewijs bij me en mocht ik ooit mijn Belgisch kwijt geraken dan probeer ik met dit document een nieuw rijbewijs te bemachtigen

Eva is beschaamd omdat 2 ambtenaren haar vragen of België bij de Europese Unie hoort.  “Wat moet jij wel niet van ons denken?”  Ik denk helemaal niets, weten alle Belgen of Tsjechië bij de Europese Unie hoort?

Bijna een uur later dan afgesproken komen de makelaar en de eigenaar van het nieuwe appartement aan.  We merken een paar foute dingen op, maar alles zal “tomorrow” in orde gebracht worden.  Tomorrow horen we hier wel vaker.  We moeten er al om lachen.  Meestal wordt het over-over-tomorrow.

In onze slaapkamer staat de verwarming achter het bed; het bed kan dus niet tegen de muur gezet worden.  In de logeerkamer staat een hoge kast, één van de deuren kan je niet openen want de airconditioning staat in de weg.  Ze hebben de Tv-aansluiting in de slaapkamer geplaatst i.p.v. in de living.  Dit zijn een paar dingen die direct opvallen, de meer onopvallende ontdekken we pas ’s avonds.  We maken er ons niet druk om, je leert hier relativeren.

De verhuis verloopt vrij vlot.  We kunnen eindelijk al onze spullen een plaats geven.
Ik vind nog een kurkentrekker, 2 weken geleden heb ik er ook al 1 uitgepakt.  Had ik, toen ik aan het inpakken was, dan echt zo’n schrik dat we geen wijntjes zouden kunnen drinken?  Er zijn prioriteiten in het leven, niet?